Η διάλυση της εγχώριας βιομηχανίας και φαρμακοβιομηχανίας απο το κράτος. Η σκανδαλώδης εύνοια προς τις πολυεθνικές. Πυρόλυση λιγνίτη ως τεχνική αξιοποίησής του.Το προδοτικό σύστημα στην Ελλάδα: περιοριστικές διατάξεις για την αξιοποίηση εγχώριου πλούτου και πρόστιμα για όσο περισσότερο καταναλώνεις. Αυτοφυές καλάμι και αξιοποίησή του. Σωτήρης Σοφιανόπουλος.

Ο Σωτήρης Αρ. Σοφιανόπουλος, όπως έχουμε γράψει και σε προηγούμενα κείμενά μας (εδώ, εδώ) αγωνίσθηκε ακούραστα για την Ελλάδα μας και την ανάδειξη των οικονομικών δυνατοτήτων της. Στα πλαίσια της δημόσιας δράσης του απέστειλε επιστολές σε πολλούς πολιτικούς, τους προέτρεψε να προχωρήσουν στην εκτέλεση έργων (υδροηλεκτρικά, αξιοποίηση ορυκτού πλούτου, καλλιέργεια σόγιας κλπ) ενώ παράλληλα εμφανιζόταν σχεδόν καθημερινά -σε επαρχιακούς κυρίως- αλλά και μικρούς τηλεοπτικούς σταθμούς των Αθηνών με σκοπό να αφυπνήσει τον έλληνα πολίτη.

Η παρακάτω συζήτηση, που μέρος της έχουμε απομαγνητοφωνήσει, πραγματοποιήθηκε το 1997 στο ραδιοφωνικό σταθμό των Αθηνών ''Ηρόδοτος 107,4 fm'' με τον δημοσιογράφο Κώστα Χούντα. Ο αναγνώστης μας θα βρει ενεργούς συνδέσμους στο παρακάτω κείμενο, που παραπέμπουν σε περαιτέρω πληροφόρηση για το αντίστοιχο θέμα ενώ έχουν τοποθετηθεί επικεφαλίδες ανά θεματική ενότητα στο περιεχόμενο της συζήτησης. Οι υπογραμμίσεις και επισημάνσεις με bold είναι δικές μας. Το νόμισμα που αναφέρει ο Σ.Σ. είναι η δραχμή βέβαια εφόσον η χώρα δεν είχε ενταχθεί στο ευρώ ακόμη. Ωστόσο τα συμπεράσματα είναι προφανή και χωρίς μετατροπή νομίσματος. 

****

Το κράτος εχθρικό προς την εγχώρια παραγωγή και την βιομηχανία. 

 

Για να μπορέσει μια χώρα να μπει σε έναν ρυθμό αναπτύξεως συγκεκριμένο και χωρίς να παλινδρομούμε με παλαιούς νόμους πριν, με νέους τώρα, απαιτείται μια λογική. Φυσικό είναι να υπάρχει η εφορία αλλά οι αρχαίοι μας πρόγονοι λέγανε: ''πάν μέτρον άριστον''. Διότι η εφορία θα πάρει ένα μέρος απο αυτά που παράγει ο μέσος πολίτης. Όταν όμως αυτό το μέσο παραγωγής -που απο την μια πλευρά έχεις του εφοριακούς και σαν κράτος λες: ''φέρτε λεφτά'' και απο την άλλη αυτός ο οποίος παράγει τα χρήματα, δηλαδή η βιομηχανία, η βιομηχανική παραγωγή με νόμο -το κράτος- το καταστρέφει, τότε σαν κράτος και σαν κυβέρνηση είσαι παλιόνθρωπος, είσαι ψεύτης, είσαι προδότης. Και είδατε ό,τι μέσα σε 24-25 χρόνια στην Ελλάδα χάσαμε πάνω απο την μισή βιομηχανική μας παραγωγή -βλέπε ενδεικτικά εδώ, εδώ κι εδώ  (σημ:εννοεί απο το 1972 και μετά που ξεκίνησε η καταστροφή της ελληνικής βιομηχανίας με ανθελληνικούς νόμους) που στην Ελλάδα είχε ζήσει-επιβιώσει η βιομηχανία πάνω απο 50 χρόνια (η βιομηχανοποίηση της Ελλάδας είχε ξεκινήσει προπολεμικά, βλέπε Πρ.Μποδοσάκης, Μαλκότσης, ΧΡΩ.ΠΕΙ., Χαλυβουργική κλπ). 

 

Βάσει νόμων η διάλυση της εγχώριας φαρμακοβιομηχανίας ευνοώντας σκανδαλωδώς τις πολυεθνικές φαρμάκου. 

Η δική μας βιομηχανία, η ΧΡΩ.ΠΕΙ. κε Χούντα, ήταν έτος ιδρύσεως 1883, δηλαδή μια βιομηχανία με ζωή 116 έτη (σημ: ως το 1997 που γράφεται η εκπομπή κι ενώ ήδη η ΧΡΩ.ΠΕΙ. με το νόμο των πανωτοκίων είχε περιέλθει στο κράτος). Πόσες βιομηχανίες ξέρετε στον κόσμο με ζωή 116 έτη; Θα έπρεπε στην Ελλάδα να προσέχουμε τις βιομηχανίες αυτές ως κόρην οφθαλμού. Κι αν ο βιομήχανος π.χ. ο Σοφιανόπουλος δεν είναι καλός, βγάλτε τον και βάλτε έναν καλόν βιομήχανο π.χ. τον κ.Χούντα αλλά όχι να κλείσει η βιομηχανία. Βιομηχανία δεν κλείνει πουθενά στον κόσμο. Εάν κλείσει βιομηχανία στην Ελλάδα ένεκα έλλειψης ικανοτήτων, ανταγωνισμού και λοιπά είναι κατανοητό. Αλλά στην Ελλάδα κε Χούντα καμία βιομηχανία δεν έκλεισε απο αυτά παρά με νόμους του ''ελληνικού'' κράτους. Επαναλαμβάνω οι βιομηχανίες στην Ελλάδα έκλεισαν με νόμους του ελληνικού κράτους (και εμπόδια που αυτο δημιούργησε). Διότι όταν κρατάς με νόμο τις τιμές των ελληνικών φαρμακευτικών προϊόντων καθηλωμένες επι 22 έτη πως θέλεις αυτή η βιομηχανία να επιβιώσει; (βλέπε εδώ) Ενώ ταυτόχρονα εισάγονταν οποιαδήποτε φάρμακα απο το εξωτερικό στην Ελλάδα (από εισαγωγείς) και το πωλούσαν ό,τι τιμή θέλανε; Έκανε δηλαδή κάποιος εισαγωγή για παράδειγμα του φαρμάκου Α κι έλεγε ο Γερμανός, ο Σουηδός, ο Αμερικανός κλπ το πουλάω 100 δρχ, έπαιρνε και το εμπορικό του κέρδος κι έλεγε στην αγορά 120 δρχ. και ο φαρμακοποιός είχε 30% επί του 120 οπότε γινόταν η τελική τιμή 156 δρχ. (σημ.ειπώθηκαν το 1997, 3 χρόνια πριν βάλουν την χώρα στην ευρωζώνη εξού και δρχ).

Το εγκατειλημμένο βιομηχανικό συγκρότημα της ΧΡΩ.ΠΕΙ.

Αυτό το ίδιο το προϊόν το παρήγαγε η ΧΡΩ.ΠΕΙ. κάποτε με 20 δρχ, όταν το ξένο είχε κι αυτό 20 ή 25 δρχ αλλά το ξένο έφθασε -εξηγήσαμε- 156 δρχ τα 20 αυτά χρόνια με καθηλωμένες για τα ελληνικά φάρμακα τιμές - και το ελληνικό παρέμεινε στις 20 δρχ. Οπότε και ο φαρμακοποιός άνθρωπος και αυτός δεν προωθεί το φάρμακο των 20 δρχ να κερδίσει τις 6 δρχ απο τις 20 αλλά προωθεί το φάρμακο των 156 δρχ. για να κερδίσει. Αυτό όλο ήταν εις γνώσιν του ελληνικού κράτους. Το είπα επανειλλημμένα σε έλληνες υπουργούς αν δεν κάνετε ανακοστολόγηση και αύξηση τιμών των ελληνικών φαρμάκων θα διαλύσετε την ελληνική βιομηχανία και την διέλυσαν. 

Εγκατειλημμένα κτίρια της βιομηχανίας ΧΡΩ.ΠΕΙ.

Αποστάζοντας παραδοσιακά τσίπουρο στην Πιερία

Από τις πιο μαγευτικές, γοητευτικές και συνάμα μυσταγωγικές αγροτικές δραστηριότητες είναι η παραδοσιακή απόσταξη στα ρακοκάζανα για την παραγωγή του τσίπουρου. Η απόσταξή του αποτελούσε και αποτελεί ευτυχώς μέχρι τις μέρες μας ένα κοινωνικό δρώμενο.

Στα χωριά της Πιερίας, από τα μέσα του Σεπτεμβρίου μέχρι τις αρχές Δεκεμβρίου είναι σίγουρο ότι θα βρεις κάποια παρέα που θα αποστάζει το παραδοσιακό μας τσίπουρο σε ένα από τα 100 περίπου ενεργά ρακοκάζανά της. Μία δραστηριότητα που ζωντανεύει τα βράδια των χωριών της Πιερίας ( και όχι μόνο) καθώς αποτελεί αφορμή συνάντησης και αυτοσχέδιων γλεντιών. Δε χρειάζεσαι GPS (Πλοηγός Αυτοκινήτου) για να βρεις τα ρακοκάζανα !!! Τα αναγνωρίζεις αμέσως από την πληθώρα των αυτοκινήτων που είναι παρκαρισμένα έξω από αυτά. Καθώς και από την μεθυστική μυρωδιά του φρέσκου τσίπουρου που απλώνεται στην γύρω περιοχή. Το παραδοσιακό τσίπουρο είναι το απόσταγμα μιας γνήσιας αγροτικής παράδοσης που αποτελεί το αγαπημένο απόσταγμα των Ελλήνων μαζί με το ούζο. Είναι ο εκφραστής της φιλικής παρέας και η ταυτότητα μιας κουλτούρας που συντροφεύει την καθημερινότητα των Ελλήνων.

Η διαδικασία της απόσταξης απαιτεί χρόνο, τεχνική και μεράκι, έχοντας φυσικά και τα μυστικά της. Θέλει σεβασμό και γίνεται με έναν ιδιαίτερο και μεθοδικό τρόπο. Παρόλα αυτά παραμένει αναλλοίωτη όπως παλιά και περνά από γενιά σε γενιά. Μετά το πάτημα των σταφυλιών και την αφαίρεση του μούστου που πηγαίνει για οινοποίηση, τα στέμφυλα (φλούδες και κουκούτσια) προορίζονται για την παραγωγή του παραδοσιακού τσίπουρου αφού πρώτα υποστούν την λεγόμενη αλκοολική ζύμωση. Όταν ολοκληρωθεί η ζύμωση, μια από τις πιο μαγικές διαδικασίες της φύσης, έρχεται η ώρα του καζανιού, για την παραγωγή του τσίπουρου. Τα ζυμωμένα στέμφυλα μπαίνουν στο καζάνι (άμβυκα) μαζί με νερό και λίγο λάδι. Από κάτω στα πιο παραδοσιακά καζάνια καίει η φωτιά με ξύλα τα οποία έχει φέρει ο παραγωγός (αν και στις μέρες μας έχουμε και με πέλλετ ή ακόμη και με φυσικό αέριο), όπου τα στέμφυλα αρχίζουν να βράζουν. Η ένταση της φωτιάς είναι σημαντικός παράγοντας.

Η φωτιά δεν πρέπει να είναι ούτε πολύ δυνατή ούτε σιγανή. Η δυνατή φωτιά μπορεί να κάψει τα στέμφυλα προσδίδοντας μια άσχημη μυρωδιά στο τσίπουρο. Από την άλλη μια χαμηλή φωτιά καθυστερεί την απόσταξη και οδηγεί στην παραγωγή μεγαλύτερης ποσότητας μεθανόλης. Εδώ μπαίνει η γνώση του «καζανιέρη». Όμως όση γνώση και εμπειρία και να έχει ο «καζανιέρης» το μυστικό της καλής απόσταξης αποτελεί η παρέα. Καμία απόσταξη δεν μπορεί να γίνει αν δε υπάρχει η παρέα. Ο έμπειρος «καζανιέρης» κατά την απόσταξη ξεχωρίζει την «κεφαλή», που έχει ξυλόπνευμα, και την «ουρά», που έχει μεθανόλη, για να τα πετάξει ή να τα ξανά αποστάξει, ώστε να κρατήσει την «καρδιά» του τσίπουρου. Όμως η πραγματική «καρδιά» της απόσταξης είναι η συντροφιά των φίλων που μαζεύονται στο ρακοκάζανο. Έναν χώρο που μπορεί να θυμίζει αγροτική αποθήκη, αλλά και ένα υποτυπώδες καφενείο, μια χρονοκάψουλα υλικών και στιγμών αποτυπωμένων στις φωτογραφίες που διακοσμούν τους τοίχους του.