Η προσπάθεια με την ΚΥΔΕΠ που έλυνε τα βασικότερα προβλήματα των αγροτών και τελικά την ναυάγησαν. Οι συνεταιρισμοί στην πατρίδα μας μπορούν να δώσουν λύση στην αδυναμία και εκμετάλλευση των αγροτών και κτηνοτρόφων μας.

Στην παρούσα ανάρτηση μελετούμε τα όσα γράφει ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος στο έργο του ''Οι ''Άγνωστες'' πλουτοπαραγωγικές πηγές της Ελλάδας και η πολιτική τους σημασία'' σχετικά με την ΚΥΔΕΠ, μια κρατική υπηρεσία διακίνησης προϊόντων που απετέλεσε -για μικρό χρονικό διάστημα- λύση στα προβλήματα των αγροτών ήτοι της συλλογής, αποθήκευσης και προώθησης στις αγορές των προϊόντων τους, χωρίς την μεσολάβηση μεσαζόντων- που τελικά έκλεισε. 

Έκλεισε λόγω της κακοδιαχείρησης των κυβερνώντων και των υψηλών επιτοκίων με τα οποία δανειζόταν (επιπλέον για το θέμα των πανωτοκίων που διέλυσε τις περισσότερες βιομηχανίες -και όχι μόνον- της πατρίδος μας, δείτε εδώ κι εδώ), πράγμα που θα μπορούσε να αποφύγει αν το κράτος της παρείχε ετησίως τα κονδύλια που απαιτούντο. Η ΚΥΔΕΠ χρεοκόπησε και μόνοι χαμένοι υπήρξαν οι αγρότες, οι καταναλωτές και η πατρίδα μας, που έχασε κάτι καλό που πήγε να γίνει αλλά -όπως στις περισσότερες περιπτώσεις- το κράτος (και οι κυβερνώντες) λειτούργησαν εις βάρος των συμφερόντων των Ελλήνων αγροτών και κτηνοτρόφων (και όχι μόνον, δείτε εδώ, εδώ εδώ κι εδώ). Κι αυτά χωρίς ποτέ να δώσει κάποιος λόγος και γι' αυτή την καταστροφή.  

Ιδιαίτερης αξίας χρήζουν οι παρατηρήσεις που κάνει ο Σ.Σ. σχετικά και με την συγκέντρωση κριθαριού που θα έπρεπε να κάνει η ΚΥΔΕΠ αλλά και την επέκταση των δραστηριοτήτων της σε όλες τις γεωργικές και κτηνοτροφικές εργασίες καθετοποιημένα. Στην περίπτωση αυτή ο αγρότης ή ο κτηνοτρόφος δεν θα αγωνιούσαν ούτε θα εκβιάζονταν -όπως γίνεται σήμερα- από τους μεσάζοντες για να πουλήσουν τα προϊόντα τους. Αντίθετα η δυνατότητα αγοράς τους και προώθησής τους από έναν φορέα όπως η ΚΥΔΕΠ θα τους αφαιρούσε μέριμνα και απώλεια χρόνου ώστε να αφοσιωθούν στην ανάπτυξη της παραγωγής τους προς όφελος της πατρίδας και του κοινωνικού συνόλου. Πράγμα βέβαια που δεν έγινε. 
Σήμερα η αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή είναι περιορισμένη, αυτάρκεια προϊόντων σαν χώρα δεν έχουμε (εδώ) ενώ οι μεσάζοντες και οι πολυεθνικές ελέγχουν τις αγορές και μπορούν έτσι να εκμεταλλεύονται τον κόπο των αγροτών, που πασκίζουν πολλές φορές μόνον για να βγάλουν το κόστος και ένα κομμάτι ψωμί. 

Επιπλέον ο Σ.Σ. κάνει αναφορά στην παραγωγή του ουίσκι και της μπύρας από το κριθάρι, χωρίς εμείς να δίνουμε κάποια επιπλέον έκταση, στην παρούσα τουλάχιστον φάση. Οι υπογραμμίσεις παρακάτω ανήκουν σ' εμάς. Γράφει, λοιπόν, ο Σ.Σ.:

Βύνη ή υποπροϊόν κριθής

Στην Ελλάδα υπήρχε μία μεγάλη κρατική επιχείρηση που λεγόταν ΚΥΔΕΠ (Κυβερνητική Υπηρεσία Διακινήσεως Εγχωρίων Προϊόντων). (1) Αυτή σήμερα δεν υπάρχει και πάρα πολλοί άνθρωποι συνεργαζόμενοι με την ΚΥΔΕΠ έχασαν τα χρήματα τους και έμειναν άνεργοι. Όταν κάποιος ταξιδεύει από την Αθήνα προς τη Λάρισα, στο ύψος του Βελεστίνου θα δεί κάτι τεράστια σιλό και ατέλειωτες εγκαταστάσεις με μία μεγάλη πινακίδα ΚΥΔΕΠ, τα οποία δεν λειτουργούν σήμερα. Η ΚΥΔΕΠ συγκέντρωνε το σιτάρι των παραγωγών, διότι τα σιλό των εγκαταστάσεως της ΚΥΔΕΠ (2) βασικώς αποθήκευαν σιτάρι, αλλά δεν συνεκέντρωνε το κριθάρι. Γιατί άραγε, αφού το κριθάρι είναι πολύ πιο ωφέλιμο βιομηχανικό είδος από ό,τι το σιτάρι; (για φύτρο σιταριού δες εδώ) Διότι ενώ και τα δύο μπορούν να δώσουν αρτοσκευάσματα (και όλοι γνωρίζουν τα κριθαρένια παξιμάδια Κρήτης ή το ψωμί από καλαμπόκι που τρώγαμε επί Κατοχής) ο άνθρωπος κατέληξε να τρώει ψωμί από σιτάρι και κριθάρι και όχι από καλαμπόκι λόγω της διαφοράς των πρωτεϊνών.

Επίσης από το κριθάρι παράγεται το πασίγνωστο Whiskey και η μπύρα. Για την παραγωγή τους απαιτούνται μάλιστα τεράστιες ποσότητες κριθής, η οποία υφίσταται ζύμωση. Οι μύκητες τρώνε το μονοσάκχαρο από το άμυλο της κριθής και παράγουν οινόπνευμα, αλλά δεν μπορούν να καταναλώσουν την κυτταρίνη και την πρωτεΐνη της κριθής (βύνη). Αν υπολογίσουμε ότι το κριθάρι είναι περίπου 65-70% σε άμυλο, όπως είναι περίπου και το σιτάρι και το καλαμπόκι 11 για αυτό έχουν περίπου την ίδια βιολογική αξία, 11% είναι οι πρωτεΐνες, γύρω στο 12-15% είναι η υγρασία και το υπόλοιπο είναι κυτταρίνη, η οποία είναι και αυτή υδατάνθραξ αλλά χαμηλοτέρας βιολογικής αξίας γιατί είναι 1 μέρος άμυλο, 8 μέρη κυτταρίνης, που παίζει όμως μεγάλο ρόλο στην μεγάλη κοιλία των μηρυκαστικών και από την μικροβιακή χλωρίδα των μηρυκαστικών της μεγάλης κοιλίας γίνεται η πέψη του ζώου. (σχετικό θέμα με τις δυνατότητες της Ελλάδας δείτε εδώ κι εδώ)

Οι μικροοργανισμοί λοιπόν της μεγάλης κοιλίας, όταν το μηρυκαστικό αναμασά την τροφή του, παίρνει το οξυγόνο της ατμόσφαιρας, διασπά την κυτταρίνη, πολλαπλασιάζεται και έτσι το ζώο πέπτει αυτό το μείγμα, που έχει πιο πολλές πρωτεΐνες λόγω της μικροβιακής χλωρίδος από ό,τι η αρχική του τροφή. Είναι δηλαδή το μηρυκαστικό ένα σαρκοβόρο, αλλά άλλης μορφής και διαδικασίας. Αν το μηρυκαστικό φάει απευθείας την πρωτεΐνη, η πρωτεΐνη αυτή η ζωική, λόγω του αναμηρυκασμού θα παραγάγει αμμωνία, και το ζώο θα πεθάνει.

οι εγκαταστάσεις της ΚΥΔΕΠ στην Λάρισα 

Ο ορυκτός πλούτος της Β.Αν. Χαλκιδικής φυγαδεύεται στο εξωτερικό. Στα 13,6 δις ευρώ τα κέρδη της Eldorado Gold σύμφωνα με μελέτη-έκθεση του ''Π.Μ.Δ.'' Στα 2,6 δις $ η αξία του συμπυκνώματος αρσενοπυρίτη-σιδηροπυρίτη στο μεταλλείο ''Ολυμπιάδας'' στα 1,2 δις $ το συμπύκνωμα μολύβδου. Πως η Eldorado Gold πούλησε άμεσα το στόκ του χρυσοφόρου πυρίτη της Ολυμπιάδας. Μέρος Δ'

Ο ορυκτός πλούτος της ΒορειόΑνατολικής Χαλκιδικής φυγαδεύεται στο εξωτερικό. Στα 13,6 δις ευρώ τα κέρδη της Eldorado Gold σύμφωνα με μελέτη-έκθεση του ''Π.Μ.Δ.'' Το παλαιό τέλμα Ολυμπιάδας, που είναι ένα πραγματικό ''χρυσορυχείο'' αφού περιέχει συνολικά 226.000 ουγγιές χρυσού και 1.427.000 ουγγιές αργύρου εξάγεται -μέσω του λιμένα Θεσσαλονίκης- προς τις μεταλλουργίες της Κίνας για την απόληψη των πολύτιμων μετάλλων. Εκεί δεν μπορεί να γίνει ούτε καν η φορολόγησή του απο το ελληνικό κράτος. Στα 273,5 εκατ.δολλάρια η αξία του χρυσού και στα 24,5 εκατ.δολλάρια η αξία του αργύρου. 
Στα 2,6 δις δολλάρια (χωρίς τα κόστη εξόρυξης) η αξία του συμπυκνώματος αρσενοπυρίτη-σιδηροπυρίτη στο μεταλλείο ''Ολυμπιάδας'', στα 1,2 δις δολλάρια το συμπύκνωμα μολύβδου και στα 700 εκατ. δολλάρια το συμπύκνωμα ψευδαργύρου.  
Πως η ''Ελληνικός Χρυσός''/Eldorado Gold πούλησε άμεσα το στόκ του χρυσοφόρου πυρίτη της ''Ολυμπιάδας'' που της ''παρέδωσαν'' οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών. Η φορολόγηση της Eldorado Gold γίνεται στις νήσους Κεϊμάν και Μπαρμπέϊντος -μέσω Ολλανδίας- με ένα πλέγμα 43 θυγατρικών εταιρειών που έχει.
 
Στην αμέσως προηγούμενή μας ανάρτηση ασχοληθήκαμε με τον ορυκτό πλούτο στην Χαλκιδική και τα μεταλλεία Σκουριών, Ολυμπιάδας και Στρατωνίου (βλέπε εδώ) των οποίων οι μνημονιακές κυβερνήσεις πούλησαν τα εξορυκτικά δικαιώματα στην καναδική πολυεθνική Eldorado Gold, η οποία κατέχει την ''Ελληνικός Χρυσός''. 
Για το πως έγινε -η εξωφρενική και χωρίς λογική- παράδοση 317.000 στρεμμάτων σε μια πολυεθνική δείτε σύντομο ιστορικό στη σημείωση 1 εδώ. Ακόμη και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θεώρησε την μεταβίβαση παράνομη και πολύ κάτω απο την αγοραία αξία. Εν τω μεταξύ, το εξευτελιστικό τίμημα των 11.000.000 ευρώ για την πώληση των εξορυκτικών δικαιωμάτων πήγε απο την ''Ελληνικός Χρυσός'' όχι στο δημόσιο αλλά στην προηγούμενη ιδοκτήτρια την TVX. (εδώ).

Και όλα αυτά για μια απο τις σημαντικότερες σε μεταλλεύματα περιοχές του πλανήτη, αυτή της ΒορειόΑνατολικής Χαλκιδικής (παγκοσμίως γνωστής απο την αρχαιότητα εδώ). 

Πρόκειται για κοιτάσματα εκατοντάδων εκατομμυρίων τόνων που περιέχουν ενδεικτικά: α.τέλματα Ολυμπιάδας: 339.810  τόνοι συμπυκνώματος αρσενοπυρίτη-σιδηροπυρίτη με περιεκτικότητα σε χρυσό και άργυρο β. κοίτασμα Σκουριών 362.127.000 τόνοι μεταλλεύματος με βαρυτομετρικό χρυσό και συμπύκνωμα χρυσού-χαλκού (7.131.400 τόνοι) γ. κοίτασμα Ολυμπιάδας με 16.509.000 τόνους μετάλλευμα με συμπύκνωμα αρσενοπυρίτη-σιδηροπυρίτη 2.488.609 τόνων, συμπύκνωμα μολύβδου 538.035 τόνων και συμπύκνωμα ψευδαργύρου 807.102 τόνων και δ. κοίτασμα ''Μαύρων Πετρών'' (ήδη εξορυγμένα 4.000.000 τόνοι μεταλλεύματος) και απομένουν 1.340.000 τόνοι, με συμπύκνωμα μολύβδου 325.132 τόνοι και συμπύκνωμα ψευδαργύρου 720.562 τόνοι. Βλέπετε αναλυτικά στο 7ο κεφάλαιο εδώ. 

Με την παρούσα ανάρτηση συνεχίζουμε να παρουσιάζουμε την τραγωδία της απώλειας του ορυκτού μας πλούτου χωρίς κανένα ή με ελάχιστο όφελος για το δημόσιο συμφέρον. Είναι πραγματικά μια τραγωδία που και οι αγωνιζόμενοι πολίτες απο πολλά χωριά της περιοχής και το ''Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων'' χαρακτηρίζουν καταλήστευση δημόσιου πλούτου με την εταιρεία Eldorado Gold να έχει καθαρό κέρδος -αν ολοκληρώσει τα σχέδια της- άνω των 13,6 δισεκατομμυρίων ευρώ. Προσέξτε καθαρά κέρδη όχι μεικτά έσοδα! Και με την φορολόγηση στα πολύτιμα μεταλλεύματα χρυσού, άργυρου κλπ να είναι αδύνατη διότι εξάγονται ως μετάλλευμα στις μεταλλουργίες της Κίνας κι εκεί δεν είναι κανένας εκπρόσωπος του δημοσίου για να φορολογήσει τις εκατοντάδες χιλιάδες ουγγιές χρυσού και αργύρου που παράγονται. Κι αν σκεφτεί κανείς ότι τουλάχιστον η εταιρεία φορολογείται απο το Ελληνικό κράτος για τις εργασίες της εδώ, κάνει λάθος. Η φορολόγηση της Eldorado Gold γίνεται στις νήσους Κεϊμάν και Μπαρμπέϊντος -μέσω Ολλανδίας- με ένα πλέγμα 43 θυγατρικών εταιρειών που έχει. Δείτε αναλυτικά πως γίνεται αυτό και δεν φορολογείται στην Ελλάδα απο πορίσματα έρευνας Ολλανδικής ΜΚΟ που ασχολήθηκε διεξοδικά με την συγκεκριμένη εταιρεία εδώ αλλά και εδώ. 
                                                                                 ***
Ας δούμε παρακάτω τι τελικά απομένει ως δημόσιο όφελος απο την πώληση των εξορυκτικών δικαιωμάτων των 317.000 στρεμμάτων της Χαλκιδικής στην Eldorado Gold.(δείτε εδώ) Είναι τα πράγματα όπως τα παρουσιάζει η εταιρεία και υποστηρίζουν ενίοτε και οι κυβερνήσεις (με τις κρατικές υπηρεσίες);

Α. ''Δημόσιο όφελος'' τι απομένει;

-Η εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος σχετίζεται αποκλειστικά με την εγχώρια μεταλλουργική επεξεργασία των συμπυκνωμάτων που θα παράγει προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας (ήτοι καθαρά μέταλλα: χρυσό, αργυρό, χαλκό) αυξάνοντας την αξία των εξαγωγών και συνεισφέροντας ουσιαστικά στο ταμείο του κράτους. Αυτός είναι ο στόχος της σύμβασης και ο λόγος που η πολιτεία προώθησε την υλοποίηση του Επενδυτικού Σχεδίου της Ελληνικός Χρυσός, παρά τις αδιαμφισβήτητες περιβαλλοντικές του επιπτώσεις.

Θα περίμενε κανείς ότι το Δημόσιο θα επεδίωκε τη μεγαλύτερη δυνατή αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου της Χαλκιδικής και ότι η Ελληνικός Χρυσός θα είχε σχεδιάσει μια ''επένδυση'' που θα επεξεργαζόταν μεταλλουργικά το μεγαλύτερο μέρος, αν όχι το σύνολο των μεταλλευτικών αποθεμάτων της περιοχής. Ένα τέτοιο επενδυτικό σχέδιο που θα εκμεταλλευόταν τον μεγαλύτερο ορυκτό πλούτο της χώρας, αφήνοντας ουσιαστικά έσοδα στα δημόσια ταμεία, θα ήταν ίσως δικαιολογημένη η Διοίκηση να το προωθήσει.

Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Ήδη με την υπογραφή της Σύμβασης Μεταβίβασης ένα κομμάτι του ορυκτού πλούτου της Χαλκιδικής, το στόκ χρυσοφόρου συμπυκνώματος αρσενοπυρίτη της Ολυμπιάδας, κυριολεκτικά χαρίστηκε στους επενδυτές. (2) Το Επενδυτικό σχέδιο, όπως εξειδικεύτηκε με τη μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ), επέτρεψε την εξαγωγή κι άλλων πολύτιμων συμπυκνωμάτων. Επιπλέον, η ΜΠΕ που υποτίθεται ότι θα υλοποιούσε το στόχο της σύμβασης, τη μεταλλουργία, βασίστηκε σε μια μέθοδο απάτη και η έγκρισή της με την ΚΥΑ 201745/2011 εξασφάλισε ότι η μεταλλουργία δεν πρόκειται ποτέ να κατασκευαστεί. Ακόμα και αν μπορούσε να γίνει αυτή η μεταλλουργία, ο σχεδισμός της εταιρείας ήταν να επεξεργαστεί μεταλλουργικά μόνο ένα πολύ μικρό μέρος των συμπυκνωμάτων της περιοχής. Τέλος, μια πρόσφατη τροποποίηση του Μεταλλευτικού Κώδικα κατήργησε την ασφαλιστική δικλείδα που απαγόρευε την πώληση συμπυκνωμάτων εαν υπήρχε πρόγραμμα κατασκευής μονάδας μεταλλουργίας.