Η Ελλάδα και ο ορυκτός της πλούτος. Μια από τις πλουσιότερες χώρες της Ευρώπης σε μεταλλικά και βιομηχανικά ορυκτά.

Οι οικονομικές δυνατότητες της Ελλάδας είναι μεγάλες. Ο μύθος της ψωροκώσταινας αποδείχτηκε μια πολύ καλά μεθοδευμένη προπαγάνδα ώστε να μην γνωρίσουμε τις δυνατότητες της πατρίδος μας και τον φυσικό της πλούτο, να μείνουμε εσαεί ταπεινωμένοι με το ''δεν έχουμε'' και ''δεν μπορούμε'' και να μάς εμφυσήσουν ως εναλλακτική την μετανάστευση ή μια θέση στο... δημόσιο.

Με την παρούσα ανάρτηση θα επιχειρήσουμε μια προσέγγιση του ορυκτού πλούτου της πατρίδας μας, όσον αφορά -τα άγνωστα σε πολλούς ακόμη και για την ύπαρξή τους στην Ελλάδα- μεταλλικά ορυκτά και τα επιλεγόμενα ως κρίσιμα και στρατηγικής σημασίας για την ευρωπαϊκή βιομηχανία ορυκτά.

Για την προσέγγιση μας θα βασιστούμε –σε ένα πρώτο γενικό πλαίσιο- στο σύγγραμμα του ιδιοκτήτη της ΧΡΩ.ΠΕΙ.Σωτήρη Σοφιανόπουλου και σε άρθρα του δρ. Μηχανικού Μεταλλείων κ. Πέτρου Τζεφέρη. Επιπλέον όσον αφορά κάποιες τοποθεσίες ύπαρξης των μεταλλευμάτων και ορυκτών βασιζόμαστε σε άρθρο του καθηγητή Γεωχημείας κ. Ακίνδυνου Κεπελερτζή. 

Όπου χρειάζεται παρεμβαίνουμε με κάποιες διευκρινιστικές σημειώσεις (του γράφοντος), ενώ παραπομπές και υπερσυνδέσεις θα υπάρχουν για τις πηγές άντλησης του συγκεκριμένου υλικού. Οι μικρές επικεφαλίδες υποδεικνύουν την αλλαγή των θεματικών ενοτήτων.

Είναι σημαντικό στην μελέτη που ακολουθεί ο ρεαλισμός, που θα πρέπει να μας διακρίνει στην εκτίμηση του ορυκτού μας πλούτου –όπως εύστοχα επισημαίνει ο δρ. Πέτρος Τζεφέρης, ώστε να μην γίνονται υπερεκτιμήσεις, υποεκτιμήσεις ή αντιεπιστημονικές απλουστεύσεις όσον αφορά την αποτίμηση των αποθεμάτων του ορυκτού μας πλούτου.

*** 

Α. Ο Σωτ. Σοφιανόπουλος γράφει συνοπτικά για τον ορυκτό μας πλούτο.

Γράφει λοιπόν, ο Σωτ. Σοφιανόπουλος (στο εξής Σ.Σ.) στο πόνημα του ‘’Οι ‘’Άγνωστες’’ πλουτοπαραγωγικές πηγές της Ελλάδας και η πολιτική τους σημασία’’ (2003) ένα συνοπτικό κείμενο, από το οποίο αντλούμε τα πρώτα ερεθίσματα σχετικά με τον ορυκτό πλούτο της Ελλάδας:

“Η Ελλάδα είναι πλούσια σε ορυκτό πλούτο και κατέχει ξεχωριστή θέση μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών σε μεταλλεύματα όπως ο βωξίτης, ο μαγνησίτης, οι λατερίτες, τα μάρμαρα, ο μπεντονίτης, ο περλίτης, κ.α. (1) Επειδή, η μεταλλευτική δραστηριότητα αποτελεί υποδομή της οικονομίας και την βάση της βαρείας βιομηχανίας, όπως εξάλλου διαπίστωσαν και κορυφαίοι επιστήμονες, όπως ο Δημήτριος Μπάτσης (2) στο περίφημο βιβλίο που συνέγραψε το 1947, «Η βαρεία βιομηχανία στην Ελλάδα» (Εκδόσεις Κέδρος, 1977), αλλά και οι συγγραφείς του σημαντικού βιβλίου «Ο Ελληνικός Ορυκτός Πλούτος» (Σύνδεσμος Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων (3), Αθήνα, 1979), η οποία όμως εξαρτάται από την ηλεκτρική ενέργεια. Οι υδατοπτώσεις της Ελλάδος και τα λιγνιτικά μας αποθέματα, άνω των 20 δις τόνων μέχρι σήμερα διαπιστωμένα (σημερινή παραγωγή μας 70 εκατομμύρια τόνοι ετησίως) δίδουν την δυνατότητα στη χώρα μας να έχει ένα τεράστιο μεταλλευτικό και μη μεταλλευτικό βιομηχανικό πλούτο, ο οποίος—εάν εξαιρέσει κανείς την ΠΕΣΙΝΕ (4), η οποία κερδίζει εις βάρος της Ελλάδος—δεν υπάρχει.

Πρέπει ο ελληνικός λαός να αντιληφθεί ότι ζει στην πλουσιότερη χώρα της Ευρώπης, η οποία όμως εκ των προδοτικών ενεργειών των κυβερνήσεων, ανεξαρτήτως της ονομασίας των είναι όλες κεντροαριστερές και έχουν καταπροδώσει την πατρίδα μας και από πρώτη την έχουν κάνει τελευταία.

Μνημόνια: η μετατροπή της Ελλάδας σε χρεοδουλοπαροικία (Α' μέρος)

Παράμετροι του Δημοσίου Χρέους πριν την κρίση

Η ύφεση του 2009 βρίσκει την Ελλάδα μας με ένα συσσωρευμένο δημόσιο χρέος. Το ύψος του χρέους [1] το 2008 ανερχόταν σε 262,3 δις ευρώ ή 108,7% του Α.Ε.Π. ενώ το 2009 ανήλθε στα 298,8 δις ή 125,8% του Α.Ε.Π.

Εν αντιθέσει με την συστημική προπαγάνδα των μ.μ.ε. ότι το κύριο αίτιο της εκτόξευσης του χρέους ήταν η κραιπάλη, οι αθρόες κομματικές προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων, μίζες εξοπλιστικών κλπ – που σίγουρα έχουν μέρος συμμετοχής στην αύξηση του χρέους- το κύριο αίτιο ήταν το πολλαπλασιαστικό φαινόμενο  (“snowball effect”). Το πολλαπλασιαστικό φαινόμενο παρατηρείται όταν το ‘’υπονοούμενο’’ επιτόκιο εξυπηρέτησης του χρέους υπερβαίνει την ονομαστική αύξηση του ΑΕΠ. Ιδιαίτερα την περίοδο 1980-1993 το πολλαπλασιαστικό φαινόμενο πυροδοτήθηκεαπό τα υψηλά επιτόκια δανεισμού σε συνάρτηση με τις διαδοχικές υποτιμήσεις της δραχμής [2].

Σημειωτέο ότι το 2007 το δημόσιο χρέος ανήλθε στο 103% σε σχέση με το ΑΕΠ ενώ το 2009 διαμορφώθηκε στο 113%. Το ότι παραπάνω αναφέρουμε ότι το 2009 το δημόσιο χρέος εκτοξεύθηκε στο 127% είναι γιατί αυτό μας παρουσίασε η αμφισβητούμενη στατιστική αναθεώρηση της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής.

Ένας ακόμη βασικός λόγος –μετά το πολλαπλασιαστικό φαινόμενο, όχι όμως δεύτερο στην ιεράρχηση- ήταν ηέκνομη εκροή κεφαλαίων με συνέπεια την απώλεια υψηλών φορολογικών εσόδων. Μεγάλες εταιρείες στην Ελλάδα, κυρίως πολυεθνικές αλλά και συστημικές τράπεζες επωφελήθηκαν από τον τρόπο αυτό φοροαπαλλαγής. Υπάρχουν [3] λεπτομερή στοιχεία [4] για την Ελλάδα που δείχνουν μεταξύ 2003-2009 σωρευτική εκροή κεφαλαίων ύψους 200 δις ευρώ. Με ένα μέτριο συντελεστή φορολόγησης π.χ. 15% (μισό του ισχύοντος) προκύπτει υστέρηση δημοσίων εσόδων ποσού 30 δις ευρώ. Οι κυβερνώντες τις τελευταίες δεκαετίες την Ελλάδα, δεν φρόντισαν να υπάρξει αντίστοιχη νομοθεσία αποτροπής εκροής κεφαλαίων και δίκαιης φορολόγησης.

Πίνακας: Έκνομες ροές κεφαλαίων [5] από την Ελλάδα (σε δις ευρώ)

Τα ανοίγματα –χωρίς περίσκεψη- των ξένων και ελληνικών τραπεζών

Μετά το 2001 ο πληθωρισμός στην Ελλάδα ήταν υψηλότερος από τον πληθωρισμό στην Ευρώπη. Αποτέλεσμα ήταν ότι οι δανειολήπτες του ελληνικού δημοσίου και ιδιωτικού τομέα μπορούσαν να προσφέρουν ελκυστικά (υψηλά) επιτόκια σε ξένους χρηματοοικονομικούς πιστωτές. Ξεκίνησε έτσι η εισροή ξένων κεφαλαίων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.

Μεγάλες ευρωπαϊκές ιδιωτικές τράπεζες, κυρίως της Γαλλίας και Γερμανίας, συνέβαλαν ενεργά στην απότομη αύξηση των ιδιωτικών δανείων στην Ελλάδα συμμετέχοντας επίσης άμεσα στον τραπεζικό τομέα είτε με εξαγορές τραπεζών είτε συνεργασίες π.χ. η Γενική και η Εμπορική τράπεζα.

Οι ευρωπαϊκές και ελληνικές τράπεζες δεν αξιολόγησαν με την δέουσα προσοχή τον κίνδυνο ότι μια τέτοια υπερβολική έκθεση ενδεχομένως να δημιουργήσει ‘’φούσκα’’. Αποτέλεσμα ήταν ο λόγος ιδιωτικού χρέους προς ΑΕΠ να αυξηθεί απότομα από 74,1% το 2001 σε 129,1% το 2009 [6].  

Οι τράπεζες, κυρίως των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχαν το 2009, όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση ιδιαίτερα μεγάλη έκθεση στην Ελλάδα η οποία ανήρχετο στα 140 δις ευρώ. Από αυτά τα 140 δις, το 45% αφορούσε έκθεση στον δημόσιο τομέα, το 16% τις τράπεζες και το 39% τον μη χρηματοπιστωτικό ιδιωτικό τομέα [7].

***

Η… γέννηση του Α’ μνημονίου

Βρισκόμαστε στο 2008. Το συνολικό χρέος των ΗΠΑ (δημόσιο και ιδιωτικό) έχει ήδη εκτοξευθεί στο 350% του ΑΕΠ. Ο χρηματοπιστωτικός τομέας των ΗΠΑ έχει πλημυρίσει με –πολλαπλών μορφών- χρηματοπιστωτικά παράγωγα. Το πιο διαδεδομένο από τα παράγωγα αυτά, τα γνωστά CDO (Collateralized Default Obligation), πρόκειται για ένα συμβόλαιο, έναν χάρτινο τίτλο, που είναι χτισμένος πάνω σε άλλους χάρτινους τίτλους [8] (π.χ. όταν ένα στεγαστικό δάνειο ‘’τεμαχίζεται’’ (slices) σε κομμάτια και μετά αυτό το κομμάτι μαζί με δεκάδες άλλα πωλείται ως χρηματοπιστωτικό προϊόν με τους οίκους αξιολόγησης να το αξιολογούν με ΑΑΑ). Κάθε κομμάτι (slices) του CDO φέρει και τον δικό του βαθμό ρίσκου. Και όσο μεγαλύτερο το ρίσκο τόσο υψηλότερο το επιτόκιο-απόδοση για τον επενδυτή. Η υπόθεση εργασίας με την οποία τιμολογήθηκαν τα CDO ήταν ότι μια οικονομική κρίση δεν θα συμβεί… ποτέ!

Οι Οικονομικές δυνατότητες της Ελλάδας

Οι περισσότεροι από εμάς, οι περισσότεροι Έλληνες είτε γιατί έτσι διδαχθήκαμε είτε γιατί μόνοι μας δεν αναζητήσαμε την αλήθεια πιστεύουμε για την πατρίδα μας κάτι που μάλλον προσομοιάζει στην ‘’ψωροκώσταινα’’. (Πρόκειται για μια συστημική άποψη που υποστηρίζει ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα χωρίς ιδιαίτερο πλούτο, χωρίς δυνατότητες στην κτηνοτροφία και την γεωργία, χωρίς σημαντικό ορυκτό πλούτο και επομένως καταδικασμένη να μην έχει βαριά βιομηχανία, ναυπηγεία κλπ άρα κάποιοι κατάφεραν να πείσουν τον Έλληνα ό,τι –μάλλον- μοιραία η επιβίωση του εξαρτάται από την συνεργασία-υποταγή του στις μεγάλες δυνάμεις κατά την εκάστοτε διεθνή συγκυρία).

Η αλήθεια όμως είναι τελείως διαφορετική. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που διαθέτει, μαζί με την Νορβηγία τα περισσότερα νερά στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο και επομένως οι υδρενεργειακές δυνατότητές της είναι τεράστιες. Η αξιοποίηση τους για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας και άρδευσης των αρόσιμων εκτάσεων που μπορεί να αποδώσουν τουλάχιστον δυο σοδειές τον χρόνο είναι δυνατή. 
Η έκταση της Ελλάδας είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από τα 132.000 τ.χιλ. διότι αυτή η έκταση είναι σε προβολή χωρίς να λαμβάνει υπόψη της τις τεράστιες οροσειρές (Πίνδος, Ροδόπης, Γράμμος, Σμόλικα, Αθαμανικά Όρη, Μαίναλο, Παγγαίο Όρος, Λευκά Όρη, Ερύμανθος κλπ). Το υψηλότερο βουνό της Ολλανδίας είναι 300 μέτρα, ενώ της Ελλάδας 3.000 μ. η Ολλανδία είναι 3,2 φορές μικρότερη από την Ελλάδα αλλά π.χ. διαθέτει 8 εκατ. αγελάδες και μια τεράστια γαλακτοβιομηχανία ενώ η Ελλάδα μόνον 800 χιλ. αγελάδες. Γιατί;
 

Οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις της πατρίδος μας ανέρχονται σε 21,2 εκατ.στρέμματα ενώ θα μπορούσαν –με την συστηματική άρδευση και τον εμπλουτισμό τους με αζωτούχα λιπάσματα (προϊόν που μπορούμε να παραγάγουμε δεδομένου ότι η πρώτη ύλη τους προέρχεται από σιδηρομεταλλουργία) να επεκταθούν κατά 36,4 εκατ.στρέμματα (πρόκειται για βοσκότοπους, μεταβατικές δασώδεις-θαμνώδεις εκτάσεις, ετερογενείς εκτάσεις με φυσική βλάστηση κλπ). Αυτό θα σήμαινε μια τεράστια αύξηση στην γεωργική και κατ’ επέκταση κτηνοτροφική, βιοτεχνική και ελαφριά βιομηχανική παραγωγή (επεξεργασία δερμάτων, γαλακτοβιομηχανίες, μεταφορικές εταιρείες κλπ.)

Η Ελλάδα διαθέτει στρατηγικά πλεονεκτήματα που άλλες χώρες δεν διαθέτουν. Το εύκρατο κλίμα της, η ηλιοφάνεια, η αιολική ενέργεια, ο πλούτος εδάφους και υπεδάφους δίνουν τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη ισχυρής γεωργίας, κτηνοτροφίας και παραγωγής ζωοτροφών. Η Ελλάδα μπορεί να παραγάγει σόγια (το νούμερο ένα στρατηγικό φυτό στον κόσμο με περιεκτικότητα σε πρωτεΐνη –στον καρπό- άνω του 40%) και λόυπινα με το επίσης υψηλό πρωτεϊνικό ποσοστό. Με τον τρόπο αυτό θα σταματήσει η εισαγωγή των 500.000 τόνων σόγιας ετησίως, η Ελλάδα θα αποκτήσει αυτάρκεια βασικών προϊόντων διατροφής ζωικής προελεύσεως (γάλα, τυρί, κρέας κόκκινο και λευκό) και φθηνό κόστος στις ζωοτροφές και επομένως θα μπορέσει ν’ αναπτύξει την κτηνοτροφία της ώστε να σταματήσουν οι εισαγωγές 800.000 τόνων γάλακτος από τις πολυεθνικές καθώς και το 61,7% του χοιρινού κρέατος που καταναλώνει, το 18% των πουλερικών και το 70% του βόειου κρέατος (που καταναλώνει). 

Η κατασκευή των πρώτων Ελληνικών φορητών Όπλων και βαλλιστικών Πυραύλων από την ΧΡΩ.ΠΕΙ. Η θωράκιση της χώρας αξιοποιώντας την εγχώρια πολεμική βιομηχανία που… δεν έγινε.

-η πολεμική βιομηχανία στην ΧΡΩ.ΠΕΙ.

-η κατασκευή φορητού οπλισμού από Ελληνική βιομηχανία

-η κατασκευή βαλλιστικών πυραύλων, το όραμα που έγινε πραγματικότητα αλλά προδόθηκε

-ο λησμονημένος εφευρέτης των τηλεκατευθυνόμενων πυραύλων Ευάγγελος Αρτέμης  

Ο εθνικός μας ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος γράφει στο μνημειώδες έργο του ότι πρέπει να μελετούμε την ιστορία μας για να μαθαίνουμε από τα λάθη του παρελθόντος ώστε να τα αποφεύγουμε στο παρόν και να μην τα επαναλάβουμε στο μέλλον.

Τα τελευταία χρόνια – με την ένταση των γεγονότων – θα λέγαμε τους τελευταίους μήνες και ημέρες, η τουρκική προκλητικότητα έχει ξεπεράσει τα όρια. Οι κυβερνώντες τα τελευταία 40-45 χρόνια απέτυχαν -ηθελημένα ή όχι το κρίνει ο καθένας μας – να εκφράσουν το φρόνημα του Έλληνα για την ελευθερία και ακεραιότητα της πατρίδος μας.

Τραγικές αποδείξεις η εισβολή και κατοχή της Κύπρου, η άρση του εμπολέμου με την Αλβανία από τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια τον Αύγουστο του 1987 επί Ανδρέα Παπανδρέου αφήνοντας στην μοίρα του το κομμάτι του Ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου, η πλαδαρή στάση – όλων των κυβερνήσεων στον αλυτρωτισμό των Σκοπιανών, ο τραγικός χειρισμός – ενδοτισμός στα Ίμια – που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με την απαγόρευση (!) του ‘’ελληνικού’’ κράτους σε οποιονδήποτε Έλληνα να ανέβει στις δυο βραχονησίδες, τις απειράριθμες παραβάσεις και παραβιάσεις του εθνικού εναέριου και θαλάσσιου χώρου της ιερής Πατρίδας μας και τόσα άλλα.

Οι προφάσεις εν αμαρτίαις των πολιτικών – κυβερνώντων – για τον ενδοτισμό – πολλές και τουλάχιστον ανόητες αν όχι προδοτικές. Τοποθετήσεις του τύπου: ‘’είμαστε μια μικρή χώρα’’, ‘’δεν έχουμε εγχώρια πολεμική βιομηχανία’’, ‘’οι εξοπλισμοί είναι μονόδρομος από το εξωτερικό και δεν έχουμε τα οικονομικά μέσα’’ και λοιπά – που καταπίνουν αμάσητα τα μμε σε ρόλο προπαγανδιστή – είναι κάποιες μόνον που έχουμε ακούσει την περίοδο μετά τα Ίμια.

Σκοπός του παρόντος άρθρου μας είναι να μελετήσουμε κάποιες – αν θέλετε 1-2 ιστορίες – από τις απειράριθμες επιστημονικές και επιχειρηματικές προσπάθειες [1] που έλαβαν χώρα στην πατρίδα μας από Έλληνες οραματιστές και φιλοπάτριδες που θέλησαν να θωρακίσουν την άμυνα της χώρας μας με σύγχρονη – τότε – πολεμική βιομηχανία. Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας ενώ στο τέλος του κειμένου υπάρχει Παράρτημα όπου αναπτύσσονται οι αριθμημένες σημειώσεις.  

Πολεμική Βιομηχανία στην ΧΡΩ.ΠΕΙ.

Η προσπάθεια για την δημιουργία πολεμικής βιομηχανίας στην ΧΡΩ.ΠΕΙ. (1) ξεκίνησε τον Αύγουστο του 1974. Γράφει – σε σχετική του επιστολή [2] – ο ιδιοκτήτης και διευθύνων σύμβουλος της ΧΡΩ.ΠΕΙ. χημικός Σωτήρης Σοφιανόπουλος προς την εφημερίδα ‘’Το Βήμα’’ το Νοέμβριο του 1981:

‘’Άρχισε η προσπάθεια τον Αύγουστο του 1974 μετά το Κυπριακό. Επίστευα τότε και εγώ ότι πράγματι δεν είχαμε όπλα να πολεμήσουμε. Τώρα βλέπω ότι είχαμε και παρά είχαμε. Απλώς η κρατική μηχανή για πολλοστή φορά έλεγε ψέματα στον λαό για να δικαιολογήσει την στάση της έναντι της Τουρκίας κατ’ εντολή των δήθεν συμμάχων μας ως συνέβη και το 1922 (βλέπε Theodor Hertzel [3] απόφαση του Σιωνιστικού συνεδρίου Βασιλείας 1899 και δηλώσεις του Balfoor Υπουργού Εξωτερικών Μεγάλης Βρετανίας 1920 έχουσα σχέση με Κύπρο – Παλαιστίνη και Σινά).

Είχε δοθεί έγκριση αρ.145/3/5.1.77 της νομισματικής επιτροπής για δάνειο 100.000.000 δρχ. για όπλα και πυραύλους βαλλιστικούς, ακτίνας δράσεως σε α’ φάση 50 Km (κατασκευαστικά σχέδια στην κυριότητά μας),απόφαση Υπουργού Οικονομικών αρ.16715/70, ημερομηνία 22.2.1977.

Θα βοηθούσε οικονομικά και πολιτικά την χώρα μας και οικονομικά την ΧΡΩ.ΠΕΙ. διότι εξεδηλώθει αμέσως ενδιαφέρον από τον Αραβικό κόσμο και με γράμματα μάλιστα (εις την διάθεση οποιουδήποτε) για παραγγελίες 200.000 όπλων αξίας 2 δισεκατομμυρίων δραχμών (2.000.000.000) τον Απρίλιο του 1975. Η επένδυση δεν ολοκληρώθηκε:

α. διότι μάς ενέπαιξε τόσο το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης (υπουργός κ. Αβέρωφ και υπουργός Ζαΐμης) ως και ολόκληρος η τότε κυβέρνηση (όλος ο φάκελος που αποδεικνύει το ισχυρισμό μου εις την διάθεση οποιουδήποτε).

Το πυροβόλο όπλο [4] της ΧΡΩ.ΠΕΙ. διαμετρήματος 7,62*39mm

 β. διότι η Εθνική Τράπεζα παρ’ όλην την έγκριση της Νομισματικής Επιτροπής και την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου και με καθαρά θέση της ΧΡΩ.ΠΕΙ. τότε, άνω των 2.500.000.000, δεν έδωσε τα χρήματα παρά μόνον μέρος αυτών κατόπιν εντολής προφανώς και η επένδυση παρέμεινε και παραμένει ημιτελής. Υπενθυμίζω ότι η τότε κυβέρνηση υπέγραψε μόλις τον Νοέμβριο του 1977 για το εργοστάσιο του Αιγίου με ξένον οίκο και μας αγνόησε παντελώς παρ’ όλο που εμείς είχαμε αρχίσει τον Αύγουστο του 1974 και προσφερθήκαμε αφιλοκερδώς να συμμετέχουμε σε διαπραγματεύσεις όπως και άλλες βιομηχανίες της πατρίδος μας π.χ. Καλυκοποιείο [5] (δεν μπορεί τον πατριωτισμό να τον μονοπωλούν ορισμένοι μόνον. Υπάρχουν και άλλοι πατριώτες και ας μην το διαφημίζουν). Υπήρχε δε η δυνατότητα να χρησιμοποιηθούν οι εγκαταστάσεις των ΧΡΩ.ΠΕΙ. σαν υποκατασκευαστές για την Ε.Β.Ο. αλλά ούτε αυτό έγινε. Υπάρχουν δε και πολλά άλλα επ’ αυτού’’.

Μουριά ένα πολύτιμο δένδρο για την παραγωγή μεταξιού και την ζωοτροφή μηρυκαστικών και κουνελιών. Η παραγωγή μεταξιού τότε (το 1930 έφτανε τους 1000 τόνους) και σήμερα (στους 70 τόνους). Το στρατηγικό πλεονέκτημα ότι η Μουριά ευδοκιμεί σε ήπια κλίματα και όχι βόρεια και ψυχρά. Οι προοπτικές της παραγωγής μεταξιού στον Έβρο και όχι μόνον. Πολλά που μπορούν να γίνουν. Σ.Σοφιανόπουλος

Με την παρούσα ανάρτηση θα μελετήσουμε ένα σημαντικό δέντρο για την εκτροφή του μεταξοσκώληκα και την παραγωγή μεταξιού καθώς και την διαδικασία παραγωγής του. Πρόκειται για το δένδρο της Μουριάς, που τόσο γνωστό είναι στην πατρίδα μας αφού πολλά πεζοδρόμια των Αθηνών καθώς και κήποι, κτήματα κλπ κοσμούνται από αυτό το όμορφο, πυκνόφυλλο και σκοπρίζων δροσιά δένδρο. 

Για την μελέτη μας θα αξιοποιήσουμε το πόνημα του ευπατρίδη χημικού, ερευνητή και πρ. διευθύνωντος συμβούλου της ΧΡΩ.ΠΕΙ. Σωτήρη Σοφιανόπουλου ''Οι ''Άγνωστες'' πλουτοπαραγωγικές πηγές της Ελλάδας και η πολιτική τους σημασία''.

Σημειώνουμε ότι το πόνημα αυτό του Σωτήρη Σοφιανόπουλου εκδόθηκε το 2003 και η έρευνα και οι σημειώσεις του αφορούν τα παρελθόντα έτη. Αν θέλαμε να εστιάσουμε την περίοδο έρευνας του εν λόγω ξεκινάει τέλη της δεκαετίας του 1960 και συνεχίζεται έως το 2007. Είναι λοιπόν λογικό κάποιες πτυχές του θέματος να έχουν αλλάξει, κάποια ζητήματα που θίγει να έχουν προχωρήσει έστω και λίγα βήματα. Αυτά τα λίγα όμως έγιναν πρωτίστως πάλι από την ιδιωτική πρωτοβουλία ενώ αυτό που θα έπρεπε να γίνει ώστε να ξεδιπλωθούν οι δυνατότητες της πατρίδος μας στο μέγιστο και για το συγκεκριμένο θέμα δεν έχουν γίνει. Άρα τα όσα μελετάμε από το έργο του Σωτήρη Σοφιανόπουλου είναι πάντα επίκαιρα, οι προτάσεις του είναι ρεαλιστικές και οι επισημάνσεις προς διόρθωση -των λαθών και παραλείψεων της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας- επικοδομητικές.

Εκτροφή μεταξοσκώληκα στο Σουφλί Έβρου. (φώτο)

Στο ανωτέρω πλαίσιο θα παρατηρήσει ο αναγνώστης ότι στο απόσπασμα του εν λόγου πονήματος υπάρχει η αναφορά τιμών σε δρχ καθώς και τιμολόγηση που ίσχυε τότε για κάποια προϊόντα. Αυτό οφείλεται στο ότι το συγκεκριμένο απόσπασμα έχει γραφτεί πριν το 2000. 

Οι υπογραμμίσεις και οι επισημάνσεις με bold είναι δικές μας προκειμένου να βοηθήσουμε τον αναγνώστη στην κατανόηση των κύριων σημείων του θέματος. Στο τέλος του κειμένου του Σωτήρη Σοφιανόπουλου υπάρχουν εκτενείς σημειώσεις ώστε να βοηθήσουμε το όλο θέμα να γίνει περισσότερο κατανοητό. 

***

Γράφει, λοιπόν, ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος σχετικά με την Μουριά:

Είναι γνωστό στους περισσότερους Έλληνες ότι τα φύλλα της μουριάς (1) είναι η μοναδική τροφή που τρώει ο μεταξοσκώληκας, για να παράγει το νήμα της μετάξης. Αυτό που δεν είναι γνωστό είναι ότι οι Γερμανοί προσπάθησαν να φυτέψουν μουριές, αλλά αυτές δεν ευδοκίμησαν λόγω των κλιματικών συνθηκών. Αν εξαιρέσουμε την Ελλάδα και κάποιες μεσογειακές χώρες, σε καμία ευρωπαϊκή χώρα της Βόρειας, Κεντρικής και Δυτικής Ευρώπης δεν ευδοκιμεί η μουριά. Η πόλις των Αθηνών έχει χιλιάδες μουριές ως καλλωπιστικό φυτό στα πεζοδρόμια και στις μικρές πλατείες. Αυτό που δεν είναι όμως γνωστό στον πολύ κόσμο είναι ότι εκτός από την τροφή των μεταξοσκωλήκων, (2) οι οποίοι τρέφονται από τα φύλλα της μουριάς, τα μικρά κλαράκια (ή κοτσάνια) είναι μία άριστη τροφή για τα μυρηκαστικά και τα κουνέλια. Πρέπει όμως να ακολουθηθεί μία ιδιαίτερη διαδικασία. Η μουριά στην Ελλάδα πετάει φύλλα και άνθη στις αρχές Απριλίου. Βεβαίως όταν ο καιρός είναι καλός πιθανόν αυτό να διατηρηθεί και μέχρι τέλους Νοεμβρίου ή Δεκεμβρίου. Ένα άλλο πράγμα που δεν είναι επίσης γνωστό, είναι ότι αν ακολουθηθεί η κινεζική μέθοδος μπορούν να μπουν 1000 μουριές ανά στρέμμα, έτσι ώστε να δημιουργείται δάσος από νάνους μουριές, οι οποίες λόγω του μικρού τους μεγέθους είναι εύκολο να κλαδευθούν χωρίς να χρειάζονται σκάλες, κλπ.

Οι δυνατότητες της Ελλάδας στην εκτροφή προβάτων και αιγών. Το πρόβατο Μερινός προέρχεται από διασταύρωση και του Χιώτικου προβάτου. Η Ελλάδα πρέπει να κινηθεί προς την βελτίωση των ρατσών προβάτων και αιγών (βλέπε Μερινός και Μοχαίρ). Αυτόματα θα γίνει χώρα παραγωγής νημάτων, υφασμάτων, δερμάτων (βυρσοδεψεία), χημικών πρώτων υλών και παραγωγός λαλολίνης, προϊόντος που δεν παράγει σήμερα. Σ.Σοφιανόπουλος

Με την παρούσα ανάρτηση μας θα ξεκινήσουμε την μελέτη μας σχετικά με τις αίγες και τις προβατίνες στην πατρίδα μας και ειδικότερα με κάποιες φυλές αυτών που δεν εισήχθησαν -όπως θα έπρεπε στην πατρίδα μας- προκειμένου να επιτευχθεί βελτίωση στις ράτσες τους. Πρόκειται για τα πρόβατα μέρινος και μοχαίρ. 

Βασικός οδηγός μας για την προσέγγιση του θέματος μας θα είναι το πόνημα του χημικού, ιδιοκτήτη και πρ. διευθύνωντος συμβούλου της ΧΡΩ.ΠΕΙ. Σωτήρη Σοφιανόπουλου ''Οι ''Άγνωστες'' πλουτοπαραγωγικές πηγές της Ελλάδας και η πολιτική τους σημασία''. 

Σημειώνουμε ότι το πόνημα αυτό του Σωτ.Σοφιανόπουλου εκδόθηκε το 2003 και η έρευνα και οι σημειώσεις του αφορούν τα παρελθόντα έτη. Επομένως, ακόμη και σε αυτό το θέμα που θα διαπραγματευτούμε κάποια πράγματα μετά από τόσα χρόνια σίγουρα έχουν γίνει πρωτίστως από την ιδιωτική πρωτοβουλία. Ωστόσο, σίγουρα όχι τόσα όσα θα έπρεπε και μπορούμε ώστε η χώρα μας να αξιοποιήσει τις οικονομικές της δυνατότητες και να αυξήσουμε και αναβαθμίσουμε το γεωργικό και κτηνοτροφικό μας προϊόν.  

Οι υπογραμμίσεις και οι επισημάνσεις με bold είναι δικές μας προκειμένου να βοηθήσουμε τον αναγνώστη στην κατανόηση των κύριων σημείων του θέματος. 

Γράφει, λοιπόν, ο Σωτ.Σοφιανόπουλος: 

''Η Πατρίδα μας είναι μία περίεργη περίπτωση. Αν καταφέρνει και επιβιώνει ακόμη, αυτό οφείλεται σε 10.000.000 προβατίνες και σε 6.000.000 αίγες και αυτοί οι χιλιάδες παραγωγοί μας δίνουν 1.200.000 τόνους αιγοπρόβειο γάλα, που χωρίζεται σε 700.000 τόνους πρόβειο γάλα και 500.000 γιδίσιο. (1) Αυτή η αναλογία δεν είναι κανονικά σωστή βάσει του αριθμού των ζώων, αλλά τόσο δείχνουν οι στατιστικές υπηρεσίες, λόγω ότι οι αίγες μας δεν είναι όλες βελτιωμένες. Εάν αυτό οφείλεται στο ότι το λεγόμενο αγριοκάτσικο της Ελλάδος δεν δίνει πάνω από 100 κιλά γάλα το χρόνο, αυτό μπορεί να είναι η αιτία. Πάντως δεν γνωρίζω πόσα αγριοκάτσικα και πόσα βελτιωμένες αίγες έχουμε.

πρόβατο Merino Αυστραλίας (φώτο)

Αν κοιτάξουμε την παγκόσμιο αγορά, θα δούμε ότι υπάρχουν πρόβατα και αίγες διαφορετικών ρατσών από αυτά που έχουμε στην Ελλάδα, τα οποία δεν είναι προς παραγωγή γάλακτος, όπως είναι τα ελληνικά, και αίγες που είναι και για παραγωγή γάλακτος, αλλά πρωτίστως για παραγωγή μαλλιού. Η Αυστραλία π.χ. έχει δεκάδες εκατομμύρια πρόβατα, τα οποία είναι της ράτσας Μερινός και παράγουν το καλύτερο πρόβειο μαλλί του κόσμου. Το πρόβατο μερινός εξελίχθηκε στην Ισπανία και είναι διασταύρωση 3 ρατσών, δύο τις οποίες δεν ενθυμούμαι και του χιώτικου προβάτου. Όταν μια Ισπανίδα πριγκήπισσα υπανδρεύθηκε έναν Σουηδό, έλαβε ως γαμήλιο δώρα επτά πρόβατα μερινός. Από εκεί διέρρευσε το μυστικό και εξαπλώθηκε στην ανθρωπότητα. Το πρόβατο μερινός είναι ένα μικροσκοπικό ζώο, το οποίο όμως έχει μία πιθαμή μαλλί γύρω από το σώμα του και οι Αυστραλοί το εκτρέφουν γι' αυτό το σκοπό. Εισήχθησαν και στην Ελλάδα πρόβατα μερινός προς σφαγή από την Γαλλία, αλλά περαιτέρω δεν ξέρω τι απέγινε. Επίσης, στην Ανατολή υπάρχει η κατσίκα μοχαίρ, που μας δίνει το πιο εκλεκτό μαλλί του κόσμου.
Αυτό που ξέρω μετά βεβαιότητος είναι ότι το Υπ. Γεωργίας δεν έφερε ποτέ ούτε πρόβατα μερινός ούτε κατσίκες μοχαίρ προς εκμετάλλευση του μαλλιού τους.

Αν η Ελλάδα παρήγε μαλλί μερινός και μοχαίρ, όπως θα έπρεπε, η Ελλάδα, αυτομάτως θα γινόταν και χώρα παραγωγής νημάτων αυτών των ποικιλιών, υφασμάτων και πλεκτών (3) και γενικώς θα εργάζονταν χιλιάδες αν όχι εκατομμύρια άνθρωποι και δεν θα είχαμε το σημερινό κατάντημα της ανεργίας και υποαπασχόλησης.
Πέραν αυτών η Ελλάς θα έπαιρνε το μαλλί από πολύ περισσότερα από 50.000.000 αιγοπρόβατα το χρόνο που σφάζει σήμερα, με αποτέλεσμα να είναι μία από τις μεγαλύτερες παραγωγούς χώρες του κόσμου σε λανολίνη (2), προϊόν που σήμερα δεν παράγουμε καθόλου. Εάν μάλιστα αναλογισθούμε και την παραγωγή δέρματος, το καλύτερο δέρμα του κόσμου είναι το σεβρώ (κατσικίσιο), το οποίο είναι πανάκριβο. Η Ελλάδα θα είχε μοντέρνα βυρσοδεψεία (4), χημικές πρώτες ύλες και θα εργάζονταν με άνεση 35.000.000 άνθρωποι, που θα έπρεπε να είναι ο μέσος πληθυσμός της Ελλάδος συγκριτικά με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ξέρω ότι όλα αυτά ακούγονται περίεργα και δύσκολα, αλλά είναι και απλά και εύκολα. Η Ελλάδα θα είχε μοντέρνα σφαγεία και θα είχε την δυνατότητα να παίξει το ρόλο που της αρμόζει λόγω του κλίματος και της τοποθεσίας της, διότι μόνο η Ελλάδα παγκοσμίως ενώνει 3 ηπείρους (Ευρώπη, Ασία και Αφρική) και είναι και στο σταυροδρόμι των 3 μεγαλυτέρων θαλασσίων οδών του κόσμου (Γιβραλτάρ, Δαρδανέλλια και Σουέζ)''.