Ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος καταγγέλει την τεράστια ζημία από την λεόντιο σύμβαση με την Πεσινέ, η οποία συνεχίζεται και σήμερα απο την Mytilineos. Η ευθεία υπονόμευση της Αθηναϊκής Χαρτοποιίας και η διάλυσή της. Το σχεδιασμένο ξεπούλημα της ελληνικής τσιμεντοβιομηχανίας.

Ο Σωτήρης Αρ. Σοφιανόπουλος, όπως έχουμε γράψει και σε άλλες αναρτήσεις μας, αγωνίσθηκε με σθένος για την πατρίδα μας παρουσιάζοντας τις τεράστιες οικονομικές δυνατότητές της και αποδεικνύοντας πως οι εκάστοτε κυβερνήσεις και μέρος του μηχανισμού του ''ελληνικού'' κράτους είναι πάντα εκεί για να εμποδίσει την οικονομική ανάπτυξη και άρα οικονομική ανεξαρτησία της χώρας μας. 

Στο παρόν άρθρο μας παρουσιάζουμε μέρος της συζήτησης του -ευπατρίδη και ιδιοκτήτη της ΧΡΩ.ΠΕΙ.- Σωτ. Σοφιανόπουλου με τον δημοσιογράφο Κώστα Χούντα στον ραδιοφωνικό σταθμό των Αθηνών ''Ηρόδοτος 107,4 fm'' η οποία χρονικά γράφτηκε και μεταδόθηκε ζωντανά το 1999. 

Ο Σωτ. Σοφιανόπουλος θίγει κρίσιμα ζητήματα για τον τόπο μας. Οι υπογραμμίσεις και επισημάνσεις με bold είναι δικές μας ενώ στο τέλος της ανάρτησης παραθέτουμε σημειώσεις προκειμένου να βοηθήσουμε τον αναγνώστη να κατανοήσει καλύτερα τα όσα αναπτύσσει ο ομιλών. Ο αναγνώστης θα πρέπει να ενθυμείται πως η εκπομπή μεταδόθηκε το 1999 και για το λόγο αυτόν οι αξίες αναφέρονται σε δρχ. 

Σ.Σοφιανόπουλος-Κ.Χούντας

  *** 

Λεόντιος σύμβαση Pechinev, εκμετάλλευση βωξίτη χωρίς κέρδος για την Ελλάδα, ανεκμετάλλευτο το οξείδιο του σιδήρου

Σημειώνει στην συζήτηση ο Σωτ. Αρ. Σοφιανόπουλος: Δεσπόζουσα θέση στην οικονομική μας ανάπτυξη κατέχει η μεταλλουργία του σιδήρου καθώς και των άλλων μετάλλων όπως του αλουμινίου. Το αλουμίνιο είναι τόσο εμφανές στην Ελλάδα που δεν μπορούσε να μην αξιοποιηθεί. Βρίσκεται στο Νομό Βοιωτίας, στην Κοινότητα Στειρίου και ιδρύθηκε το 1960. Τι έκαναν όμως; Έδωσαν εντολή στον Κ.Καραμανλή τον πρεσβύτερο (τον λεγόμενο...εθνάρχη) και ξεπούλησε το αλουμίνιο της χώρας μας στους Γάλλους και την Πεσινέ (Pechiney) (1). Πρόκειται για αποικιοκρατική σύμβαση με την οποία ο Κ.Καραμανλής ο πρεσβύτερος, με την προδοσία που έκανε, παραχώρησε δισεκατομμύρια δολλάρια στην Γαλλική οικονομία. Διότι όταν ένα πράγμα σου κοστίζει 10 και το πουλάς 9 τότε χάνεις όσο πιο μεγάλη ποσότητα πουλάς, αντίθετα κερδίζεις αν το πουλάς 11. 

Η Ελλάδα λοιπόν απο την υπόθεση του βωξίτη χάνει διότι η ηλεκτρόλυση γίνεται με πολύ κάτω του κόστους της ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας. Η Πεσινέ σήμερα (1999) πληρώνει το ρεύμα 3,85 δρχ όταν ο κάθε έλληνας πολίτης το πληρώνει 30 δρχ. Και ερωτώ τι να τον κάνω τον βωξίτη και το αλουμίνιο της πατρίδος μας όταν το βγάζω ζημιούμενος; Άστο εκεί που κάθεται. Εάν όμως είχαν γίνει τα έργα των υδατοπτώσεων, όπως έχουν γίνει στις Η.Π.Α. βάσει αποτελέσματος το κόστος ρεύματος έχει πέσει σε 4,5 cents η κιλοβατώρα δηλαδή το 1/20 του δολλαρίου. Το 1/20 των 300 δρχ πόσο είναι; Είναι 15 δρχ περίπου. Το φθηνότερο λοιπόν ρεύμα είναι 15 δρχ η κιλοβατώρα που παράγεται στην Αμερική. Όταν λοιπόν η Ελλάδα δίνει την κιλοβατώρα 3,85 δρχ πόσο χάνει; Το δίνει στο 1/3 της πραγματικής του αξίας. 

Επιπλέον, η Πεσινέ δεν εκματελλεύεται το οξείδιο του σιδήρου. Ο μόλυβδος, που γίνονταν τα μίνια παλαιότερα είναι ακριβός και από την άλλη καρκινογόνος οπότε η τεχνολογία στράφηκε στην αξιοποιήση του οξειδίου του σιδήρου, που το αλουμίνιο έχει εντός του σε περιεκτικότητα 25%. Αυτό το οξείδιο του σιδήρου η Πεσινέ δεν το αξιοποιεί και το ρίχνει σε ένα βάραθρο μέσα στην θάλασσα.

Τι προτείνω σχετικά στο ελληνικό κράτος; Να θεσπιστεί ένας νόμος που θα λέει πως ουδέν βιομηχανικό υλικό απορρίπτεται αν δεν αποδειχθεί δια οικονομοτεχνικής μελέτης η μη δυνατότητα αξιοποίησής του. Η πολυεθνική Bayer έφτιαξε το 1974 προϊόντα αξίας 27 δις δολλαρίων. Εμείς εισάγουμε όλο το μίνιο της Ελλάδας απο την Bayer και απο την Ισπανία που έχουν ένα βουνό με οξείδιο του σιδήρου, το οποίο όμως είναι κατωτέρας ποιότητας. Τι άλλο να πεις; Είναι τόσο μεγάλες οι προδοσίες στην πατρίδα μας που σε πιάνει τρέλα.

Το εργοστάσιο παραγωγής αλουμινίου της Πεσινέ (Pechiney) και νυν του ομίλου Mytilineos. Η σκανδαλώδης σύμβαση επί Κ.Καραμανλή αλλά και η παρούσα ζημιώνουν το δημόσιο συμφέρον της χώρας  μας. 

 

 

 ****

Καταστροφή της βιομηχανίας χαρτοπολτού ''Αθηναϊκή Χαρτοποιία'' Softex

Παράλληλα, όπως σημειώνει ο Δ.Μπάτσης στο βιβλίο του ''Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα'' ένας ακόμη σημαντικός τομέας βιομηχανίας είναι η παραγωγή χαρτοπολτού. Να γιατί Καραμανλής και Παπανδρέου κατέστρεψαν την Softex (2). Δυστυχώς ο ελληνικός λαός δεν γνωρίζει τα θέματα αυτά που είναι στρατηγικής σημασίας. 

Προσέξτε αν στην Ελλάδα φυτέψουμε δένδρα σε έναν βαλτότοπο θα τα κόψουμε προς παραγωγή χαρτοπολτού σε 8 χρόνια. Αν τα φυτέψουμε στην Σουηδία θα τα κόψουν τα...εγγόνια μας. Στην Ελλάδα μας έχουμε 8 φορές γρηγορότερη ανάπτυξη των δένδρων μας λόγω ήλιου και φωτοσύνθεσης. Μια τέτοια ορθολογική αξιοποίηση της ατμόσφαιρας και του ηλίου της Ελλάδος για την παραγωγή χαρτοπολτού έκανε η οικογένεια των Κεφαλάδων στην Δράμα με την δημιουργία του γνωστού εργοστασίου της Softex. Παρήγαγαν λοιπόν δημοσιογραφικό χαρτί με αποτέλεσμα τα αφεντικά να χάσουν τις πωλήσεις χαρτιού σε πολλές χώρες. 

Για παράδειγμα η Αίγυπτος αγόραζε χαρτί απο την Γαλλία και την Ιταλία και όλη αυτή η αγορά κατέληξε αποκλειστικά στα χέρια της Ελλάδας. Φοβήθηκαν λοιπόν τα ξένα αφεντικά του τόπου πως αν συνεχίσει έτσι η Ελλάδα θα κάνει ζημιά στα συμφεροντά τους. Παράλληλα, η οικογένεια των Κεφαλάδων έφερε ειδικευμένους επιστήμονες Σουηδούς και μελέτησε την φύτευση 500.000 δένρων ανά βδομάδα σε χέρσους τόπους ήτοι βουνά, πλαγιές, βάλτους με σκοπό την συστηματική παραγωγή χαρτιού. Είχε έλθει και ο σχετικός μηχανολογικός εξοπλισμός. Το ελληνικό κράτος όμως ήταν εκεί και απαγόρευσε την χρήση και αξιοποίηση των εκτάσεων που είχε ζητήσει ο επιχειρηματίας Κεφαλάς. Σημειώστε πως το εργοστάσιο του Κεφαλά της Softex δούλευε με 1.000 τόνους ελληνικό ξύλο καθημερινά και μάλιστα ξύλο μόνον της περιοχής της Δράμας. 

Εγώ δέχομαι κε Χούντα να περάσω δικαστήριο επι συκοφαντία γι' αυτά που καταγγέλω υπό την προϋπόθεση να περάσουν κι αυτοί επι εσχάτης προδοσίας για όσα τους καταμαρτυρώ. Το δέχονται; Υπό την προϋπόθεση όμως ό,τι το σχήμα του δικαστηρίου θα αποτελείται απο 501 Έλληνες πολίτες, 10 απο κάθε νομό της Ελλάδος. Το δέχονται; 

Η είσοδος του εργοστασίου της Αθηναϊκής Χαρτοποιίας στην Δράμα. Μια απο τις εκατοντάδες βιομηχανίες που κατέστρεψαν οι κυβερνήσεις και η πολιτική του ''ελληνικού'' κράτους.

***

 

Ξεπούλημα ελληνικής τσιμεντοβιομηχανίας και το κλείσιμο παραγωγής υπεροξειδίου του υδρογόνου της ΧΡΩ.ΠΕΙ. 

 

Γιατί κε Κ.Μητσοτάκη πούλησες (1990-1993) την ελληνική τσιμεντοβιομηχανία στους Ιταλούς; Διότι ήξερες πως υπήρχε ανάγκη τσιμέντου στα Βαλκάνια και ιδιαίτερα στην Σερβία μετά τον εμφύλιο πόλεμο εκεί οπότε η Ελλάδα θα καρπονόταν τα κέρδη απο την επιχειρηματικότητα της ελληνικής τσιμεντοβιομηχανίας (3). 

 
Η ΧΡΩ.ΠΕΙ. έκανε μια ηλεκτροβόρο χημική βιομηχανία το υπέροξείδιο του υδρογόνου. Είπαμε τότε στο ελληνικό κράτος πως το κόστος του 90% του υπεροξειδίου του υδρογόνου είναι ηλεκτρικό ρεύμα. Διαμαρτυρηθήκαμε λοιπόν γιατί η Πεσινέ πλήρωνε τότε 1,85 δρχ την κιλοβατώρα και η ΧΡΩ.ΠΕΙ. και όλες οι άλλες βιομηχανίες 15 δρχ την κιλοβατώρα; Γιατί δεν μάς δίνετε κε ελληνικό κράτος την ίδια τιμή που δίνετε και στους Γάλλους; Αποτέλεσμα; Η μοναδική αυτή εγκατάσταση στην ΧΡΩ.ΠΕΙ. έκλεισε. 

ΧΡΩ.ΠΕΙ.

***

Σημειώσεις: 

 

Σημείωση 1: Το σκάνδαλο της Πεσινέ

 
"Aπο τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στην Ελληνική Ιστορία": Την 29/1/1965, εισάγεται για συζήτηση στη Βουλή η πρόταση της ΕΔΑ για παραπομπή σε ειδικό δικαστήριο του πρώην πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή και πρ. υπουργών για το σκάνδαλο της "Πεσινέ".Το 1960, με πρωτοβουλία του "εθνάρχη"και επιχείρημα την "προσέλκυση επενδύσεων", είχε υπογραφεί η σύμβαση του ελληνικού δημοσίου με την γαλλική "Πεσινέ". 

Ήταν η σημαντικότερη προώθηση γαλλικού κεφαλαίου στην Ελλάδα και προέβλεπε κατασκευή βιομηχανίας αλουμίνας με ετήσια δυναμικότητα επεξεργασίας 200.000 τόννων. Για την εκτέλεση του έργου συστήθηκε ανώνυμη εταιρεία στην οποία συμμετείχαν και ντόπια κεφάλαια (Νιάρχος) και αμερικάνικα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η κυβέρνηση της ΕΡΕ επέμεινε στην επικύρωση της συμφωνίας από τη Βουλή..αυθημερόν, γεγονός που προκάλεσε την αποχώρηση σύσσωμης τηςαντιπολίτευσης. 

Ενας από τους πιο σκανδαλώδεις όρους της συμφωνίας αφορούσε στην προμήθεια ηλεκτρικού ρεύματος σε εξευτελιστική τιμή από τη ΔΕΗ στην "Πεσινέ". Βάσει της συμφωνίας, το ελληνικό κράτος όφειλε να κάνει επενδύσεις ύψους 125 εκατομμυρίων δολαρίων για την ηλεκτροδότηση της "Πεσινέ", ενώ η επένδυση της ίδιας της γαλλικής εταιρίας δεν ξεπερνούσε τα 25 εκατομμύρια δολάρια! Οριζόταν επίσης ότι η "Πεσινέ" θα πληρώνει την κιλοβατώρα με τιμή κάτω από το κόστος παραγωγής της από τη ΔΕΗ! Το αποτέλεσμα ήταν μια ληστεία δισεκατομμυρίων απο το Ελληνικό δημόσιο. Η "Πεσινέ", βιομηχανία αλουμινίου, ήταν από τις πλέον ηλεκτροβόρους βιομηχανίες της χώρας. Η συμφωνία, λοιπόν, παραχωρούσε τεράστια κέρδη στην εταιρεία και συσσώρευε τεράστιες ζημιές στη ΔΕΗ, τις οποίες πλήρωνε και πληρώνει ακόμη ο ελληνικός λαός.
Η συζήτηση της πρότασης της ΕΔΑ διήρκεσε έως τις πρώτες πρωινές ώρες της 6ης του Φλεβάρη 1965. Λίγο πριν από την ψηφοφορία ο πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, ζητάει από τους βουλευτές της Ενωσης Κέντρου να ψηφίσουν «κατά συνείδηση». Αξιοσημείωτη επίσης είναι η απουσία από την ψηφοφορία του Ανδρέα Παπανδρέου.Τελικά, οι Καραμανλής, Παπαληγούρας και Μάρτης παραπέμπονται με 146, 147 και 144 ψήφους αντίστοιχα. Η υπόθεση δεν εκδικάστηκε ποτέ. (πληροφορίες εδώ)

Το σκάνδαλο συνεχίζεται με άλλη εταιρική μορφή

Μετά από τα 32 χρόνια διάρκειας της αρχικής αποικιοκρατικής σύμβασης, μόλις τις τελευταίες μέρες της, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, το 1993, έσπευσε σκανδαλωδώς να παρατείνει τη σύμβαση για άλλα 14 χρόνια, ώς το 2006 δηλαδή (με τι άραγε κριτήρια;). Δυστυχώς το σκάνδαλο αυτό, με άλλη μορφή, όχι μόνο συνεχίζεται, αλλά και διευρύνεται σε βάρος των καταναλωτών και του Ελληνικού Δημοσίου.

Η ΠΕΣΙΝΕ έγινε «Αλουμίνιο της Ελλάδος» και κατέληξε στα χέρια του ομίλου Μυτιληναίου. Τα προτιμησιακά αποικιοκρατικά τιμολόγια επρόκειτο να λήξουν τον Μάρτιο του 2006, αλλά πήραν παράταση (με ασφαλιστικά μέτρα μέχρι την πρωτόδικη απόφαση) ώς τον Μάιο του 2008, οπότε η ΔΕΗ πέτυχε, μετά από έφεση, να τα παύσει. Οι χρηματικές διάφορες που είχαν προκύψει διευθετήθηκαν συμβιβαστικά τον Αύγουστο του 2010. Το χρέος της “Αλουμίνιον Α.Ε.” προς τη ΔΕΗ κουρεύτηκε από 107,6 εκατ. σε 82,6 εκατ. ευρώ, θα πληρωθεί με ιδιαίτερα ευνοϊκούς όρους και μάλιστα η “Αλουμίνιον” θα αγοράζει το ρεύμα από τη ΔΕΗ σχεδόν στη μισή τιμή (40,7 ευρώ/mwh) απο τον μέσο καταναλωτή (που αγοράζει 80 ευρώ /mwh) . Πάντως η Κομισιόν αποφάσισε ότι το προνομιακό καθεστώς πώλησης ρεύματος στην εταιρεία συνιστά αδικαιολόγητο πλεονέκτημα προς την εταιρεία και μάλιστα η Ελλάδα πρέπει να ανακτήσει τη διαφορά που για δύο χρόνια με τους τόκους υπολογίστηκε στα 17,5 εκ. ευρώ, τα όποια πρέπει να πληρώσει ο Μυτιληναίος. (διαβάστε περισσότερα εδώ)

 

Σημείωση 2:  Ιστορία, καταστροφή της Αθηναϊκής Χαρτοποιίας και ο νόμος 1083 των πανωτοκίων

 

Η αλήθεια της καταστροφής  

 

Παρακάτω παραθέτουμε συνοπτικό ιστορικό της Αθηναϊκής Χαρτοποιίας. Ωστόσο επισημαίνουμε ό,τι και αυτή η βιομηχανία χάρτου όπως και άλλες 300 βιομηχανίες (μόνον στην Αττική αυτές οι 300, και πανελλεδικά εκατοντάδες χιλιάδες άλλες) καταστράφηκαν απο το νόμο των πανωτοκίων 1083/30.10.1980, τον οποίο αποκάλυψαν ο Γεώργιος Δράκος (Izola) και ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος (ΧΡΩ.ΠΕΙ.). Μάλιστα ο τελευταίος έκανε δικαστικό αγώνα τεράστιο και κατάφερε να τον καταργήσει το 1996. 

Είναι λυπηρό επιπλέον ό,τι ενώ υπάρχουν δεκάδες δημοσιεύματα π.χ. για την ιστορία και το κλείσιμο της Αθηναϊκής Χαρτοποιίας σε κανένα δεν αναφέρεται αυτό το έγκλημα της Τράπεζας της Ελλάδος και του ''ελληνικού'' κράτους και αφήνεται έτσι το υπονοούμενο ό,τι οι μεγαλοβιομήχανοι αυτοί επιδίδονταν σε υπερδανεισμό και γι' αυτό καταστράφηκαν οι επιχειρήσεις. Αυτό όμως ειναι ψευδές και συκοφαντικό. Οι επιχειρήσεις αυτές καταστράφηκαν προς όφελος των ξένων πολυεθνικών, των αφεντικών δηλαδή..., απο ξεκάθαρη τοκογλυφία των εμπορικών τραπεζών με οδηγία της Νομισματικής Επιτροπής της Τραπέζης της Ελλάδος και του ελληνικού κράτους που την ''υιοθέτησε'' στο Νόμο 1083. Αλήθεια πότε θα δούμε στον τόπο μας αληθινή δημοσιογραφία και έρευνα; (Σχετικά με το νόμο των πανωτοκίων 1083 δείτε αναλυτικά τις αναρτήσεις μας στην ετικέτα εδώ)

 

Η ιστορία...

 

Το ξεκίνημά της Softex μας γυρνά πίσω στο 1937 όπου μόλις ξεκινούσε να λειτουργεί στο Βοτανικό η «Αθηναϊκή Χαρτοποιία - Γ. Γιαννουλάτος, Κ. Κεφάλας και Σία Ο.Ε.». Η εταιρεία άρχισε τη λειτουργία της με λίγο προσωπικό και το 1945 έφτασε να αριθμεί 88 εργατοϋπάλλήλους. Η πορεία της θα είναι ανοδική παρ' ότι οι δανεισμοί θα είναι συνεχείς από την πρώτη, κιόλας, περίοδο της λειτουργίας της.
Οι 88 εργατοϋπάλληλοι του 1945, έφτασαν τους 1.030 το 1969, και οι 1.250 τόνοι χαρτιού του 1950 εκτινάχθηκαν στους 59.000 το 1968 και τους 94.000 το 1972. Ηταν η εποχή που το χαρτί Softex έμπαινε σε περισσότερα από τα μισά νοικοκυριά στην Ελλάδα. Μέχρι το 1974 η εταιρεία θα έχει 9 μηχανές χαρτιού και θα παράγεται κάθε είδους χαρτί: κραφτ, εκτύπωσης-γραφής, χαρτιά υγείας Softex.

Ωστόσο, ο μεγάλος ανταγωνισμός των δύο μεγάλων βιομηχανιών, της Αθηναϊκής Χαρτοποιίας και του Ευάγγελου Λαδόπουλου - ο οποίος στα τέλη της δεκαετίας του ' 20 δημιούργησε στην Πάτρα μια χαρτοβιομηχανία που μετά από μερικές δεκαετίες θα γινόταν η μεγαλύτερη των Βαλκανίων - θα οδηγήσει σε ξέφρενη κούρσα επενδύσεων, υπερχρέωση και πτώχευση και των δυο.

To 1984, λοιπόν, η Softex πέρασε στο Δημόσιο ως προβληματική μετά από μια θυελλώδη και ταραχώδη ιστορία. H οικογένεια Κεφάλα επιχείρησε να προσβάλει την απόφαση και ζήτησε τη δικαίωσή της όχι μόνο στα ελληνικά δικαστήρια αλλά και στο δικαστήριο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Στον ΟΑΕ, η Αθηναϊκή Χαρτοποιία ακολούθησε την μοίρα των προβληματικών, ώσπου οι πολυάριθμες εξυπηρετήσεις και τα πολιτικοσυνδικαλιστικά ρουσφέτια έφεραν την εταιρεία προ νέου αδιεξόδου. Η δεύτερη κατάρρευση της Softex ήρθε το 1997 με χαριστική βολή μια πυρκαγιά που την κατέστρεψε και με τα χρήματα της αποζημίωσης να χρησιμοποιούνται σε επένδυση για την ανανέωση του εξοπλισμού.

 

Σημείωση 3: Σε επιστολή του προς τον τότε Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κο Κάρολο Παπούλια γράφει μεταξύ άλλων ο Σωτ.Σοφιανόπουλος: 

 

 ''...Όταν ο διοικητής της Εθνικής Τραπέζης Βρανόπουλος είπε σε δημοσιογράφους "θα σας πω ποιός είπε να πουλήσουμε ένα από τα μεγαλύτερα τσιμεντάδικα του κόσμου" η 17 Νοέμβρη τον σκότωσε πριν μιλήσει, γιατί άραγε δεν τον άφησαν πρώτα να μιλήσει και μετά να τον δολοφονήσουν;'' Η σχετική μας ανάρτηση εδώ. 

 

Σημειώνουμε επιπλέον πως ο Σωτήρης Αρ. Σοφιανόπουλος είχε μακρυνή συγγενική σχέση με τους ιδρυτές της τσιμεντοβιομηχανείας στην Ελλάδα η οποία όταν δημιουργήθηκε ήταν ένα μεγάλο βήμα της βιομηχανίας προς τα εμπρός. Διαβάστε σχετικά: 

 
''Ο ιδρυτής της ΧΡΩΠΕΙ ήταν ο Σπήλιος Οικονομίδης χημικός και βοηθός του νομπελίστα Άντολφ Μπάιερ, γεννημένος το 1850.Το 1883 επιστρέφει στην Ελλάδα και ιδρύει στο Νέο Φάληρο το εργοστάσιο χρωμάτων, ανιλίνης και φωσφορικών λιπασμάτων.και εκλέγεται υφηγητής της Πειραματικής Χημείας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πεθαίνει το 1894 και αναλαμβάνει ο νεώτερος αδελφός του, Λεόντιος Οικονομίδης, χημικός, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Μονάχου και Πολυτεχνικής Σχολής Ζυρίχης.. Επιστρέφει στην Ελλάδα και ιδρύει την Οινοποιητική και Οινοπνευματική Εταιρία οπως και την Βιομηχανία Τσιμέντων Τιτάν μαζί με Κανελλόπουλο, Χρηστομάνο κ.α. Ανασυγκροτεί τον Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων και γίνεται ιδρυτικό μέλος και διευθύνων σύμβουλος. της Εταιρίας Λιπασμάτων. Πεθαίνει το 1922 αφήνοντας πίσω του μεγάλες βιομηχανικές μονάδες .

Μετά τον θάνατό του η διοίκηση περνά στην οικογένεια Σοφιανοπούλου μαζί με τον Μέγα Οικονομίδη. Σωτήρης, Αριστοτέλη Λεωνίδας και Μανώλης, παιδιά της Βασιλικής Οικονομίδου αδελφής των ιδρυτών. Τα ΧΡΩ.ΠΕΙ. θα ακολουθήσουν ανοδική πορεια μετατρεπόμενα σε φαρμακοβιομηχανία με δραστηριότητες βαμβάκι, υπεροξείδιο του υδρογόνου, αμμωνίας, ανθρακικό και θειϊκό οξύ. Η δεύτερη γενιά βιομηχάνων δεν είχε τις λαμπρρές σπουδές των ιδρυτών αλλά είχαν αφοσίωση στη δουλειά και γνώση ότι η στασιμότητα στη βιομηχανία είναι καταστροφική. Με συνεργασία των καλυτέρων επιστημόνων και 1.000 εργαζόμενους συνεχίζεται η ανοδική πορεία μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1960. Δυστυχώς αλλαγές, νέες σχέσεις εργασίας και παραγωγής, κακώς εννοούμενος συνδικαλισμός, οξύτατος και όχι πάντα θεμιτός συναγωνισμός, κρατική πολιτική στην διατίμηση των φαρμάκων οδηγούν την βιομηχανία σε κλυδωνισμούς. Συγχρόνως χάνει και τα διοικητικά της στελέχη Μανώλης, Σωτήρης και Αριστοτέλης Σοφιανόπουλος αλλά το αποφασιστικό πλήγμα ειναι ο θάνατος του Γιάννη Σοφιανόπουλου που σκοτώνεται στα 33 του χρόνια πέφτοντας με το ιδιωτικό του αεροπλάνο. Ο Γ. Σοφιανόπουλος επεδίωξε ανανεωτικό πνεύμα στην εταιρία και καλλιέργησε νέες σχέσεις μεταξύ προσωπικού και διοίκησης. Τα αδέλφια του Σπήλιος και Σωτήρης συνεχίζουν αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει, γίνονται αξιόλογες επενδύσεις με τραπεζικούς δανεισμούς που δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα...''

Επιμέλεια: Ξενοφών Οικονομικός (18.8.2021) ©

Copyright 4481/2017