Σε συνέχεια προηγούμενων αναρτήσεων μας -βλέπετε εδώ και εδώ- σχετικά με το μέγα ζήτημα των ζωοτροφών -αφού χωρίς αυτές ούτε κτηνοτροφία μπορεί να υπάρξει, ούτε πτηνοτροφία- και το κυριότερο οι άνθρωποι και τα κράτη δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες διατροφής τους συνεχίζουμε την μελέτη μας με το θέμα της βαμβακιάς ως ζωοτροφής.
Για να προσεγγίσουμε το σημαντικό θέμα των ζωοτροφών βασιζόμαστε στο πόνημα του πρ. διευθύνοντος συμβούλου της ΧΡΩ.ΠΕΙ. χημικού κ. Σωτήρη Σοφιανόπουλου (στο εξής Σ.Σ.) : ''Οι ''Άγνωστες'' πλουτοπαραγωγικές πηγές της Ελλάδος και η Πολιτική τους σημασία''. Σημειώνουμε ό,τι το ανωτέρω βιβλίο κυκλοφορήθηκε από τον Σ.Σ. το 2003, ωστόσο τα σημαντικά θέματα τα οποία πραγματεύεται, οι αναλύσεις και η έρευνα με τα οποία τα προσεγγίζει έγιναν αρκετά χρόνια νωρίτερα.
Η βαμβάκια ως ζωοτροφή
Για να προσεγγίσουμε το σημαντικό θέμα των ζωοτροφών βασιζόμαστε στο πόνημα του πρ. διευθύνοντος συμβούλου της ΧΡΩ.ΠΕΙ. χημικού κ. Σωτήρη Σοφιανόπουλου (στο εξής Σ.Σ.) : ''Οι ''Άγνωστες'' πλουτοπαραγωγικές πηγές της Ελλάδος και η Πολιτική τους σημασία''. Σημειώνουμε ό,τι το ανωτέρω βιβλίο κυκλοφορήθηκε από τον Σ.Σ. το 2003, ωστόσο τα σημαντικά θέματα τα οποία πραγματεύεται, οι αναλύσεις και η έρευνα με τα οποία τα προσεγγίζει έγιναν αρκετά χρόνια νωρίτερα.
Η βαμβάκια ως ζωοτροφή
Με είχε απασχολήσει στο παρελθόν το ερώτημα γιατί δεν χρησιμοποιείται το φυτό της βαμβακιάς- μετά την περισυλλογή του βαμβακιού. Πρέπει να ξέρετε ότι μπαίνουν περίπου 12-15.000 βαμβακιές το στρέμμα. Εάν υπολογίσουμε ότι η μάξιμουμ παραγωγή ανά στρέμμα βάμβακος είναι από 250-350 κιλά ή και λιγότερο, αντιλαμβάνεσθε ότι μια βαμβάκια που ζυγίζει πάνω από 1 κιλό είναι κρίμα να πηγαίνει χαμένη (1).
Έτσι λοιπόν πήγα στην περιοχή της Θήβας, όπου καλλιεργούν και βαμβάκι και βρήκα βαμβακοπαραγωγό του οποίου είπα για το θέμα. Με κοίταξε περίεργα και μου είπε, «τι είναι αυτά που λες;». Όλα αυτά γιατί ο βαμβακοπαραγωγός μετά την συλλογή του βάμβακος που πλέον γίνεται με μηχανήματα (βαμβακοσυλλεκτικές μηχανές που θα περάσουν από το χωράφι του 2 φορές για να συλλέξουν το βαμβάκι) πρέπει να πληρώσει τουλάχιστον 1000 δρχ (*). το στρέμμα, για να του καταστρέψουν τις βαμβακιές, ώστε να μπορέσει να οργώσει και να ξανακαλλικεργήσει. Ο άνθρωπος μου στη Θήβα, όταν του είπα ότι δεν θα πρέπει να πληρώσει τις 1000 δρχ. ανά στρέμμα αλλά εγώ θα πάρω τις βαμβακιές, απόρησε και με ρώτησε τι θα τις κάνω. Του είπα λοιπόν ότι θα προσπαθήσω να τις μετατρέψω σε ζωοτροφή. Γέλασε ειρωνικά και εκεί η συζήτηση σταμάτησε.
(*) Όπως επανειλημμένα έχουμε σημειώσει και σε παλαιότερες αναρτήσεις μας το ερευνητικό έργο του χημικού Σωτήρη Σοφιανόπουλου ξεκίνησε την δεκαετία του 1970, ίσως και νωρίτερα. Πολλά από τα πορίσματα των ευρημάτων του δημοσιεύτηκαν αργότερα και το πόνημα του ''Οι ''Άγνωστες'' πλουτοπαραγωγικές πηγές της Ελλάδας και η πολιτική τους σημασία'' το 2003. Επομένως σε πολλά σημεία αντί του ευρώ χρησιμοποιεί την δραχμή.
η βαμβακιά |
Πρέπει να ξέρετε ότι η εφηρμοσμένη έρευνα και αναπτυξιακή τεχνολογία με την οποία τόσο έχω ασχοληθεί και ακόμη ασχολούμαι ουσιαστικά απαγορεύεται από το νόμο. Γι αυτό και δεν έχουμε κανένα εργαστήριο. Η έρευνα δεν είναι αόριστη και γενική, αλλά συγκεκριμένη. Τα ανώτατα ιδρύματα της χώρας ασχολούνται με βασική και θεωρητική έρευνα, π.χ. ο Δημόκριτος, όπου όλα τα αποτελέσματα πάνε στα σκουπίδια.
άνθος βαμβακιού |
Το πρόγραμμα συνεχίστηκε, αλλά όταν αναγκάστηκα να αφήσω αυτό το μικρό εργαστήριο λόγω προβλημάτων του ιδιοκτήτου κ. Ξουρή, δεν μπόρεσα να συνεχίσω. Έκτοτε διάφορα προβλήματα και δυσκολίες προσωπικές δεν μου επέτρεψαν να συνεχίσω. Όταν, πριν 4 περίπου χρόνια πήγα στην Αλεξανδρούπολη για να επισκεφθώ και να πω τη γνώμη μου για ορισμένα προβλήματα σε μια βιομηχανία (που δεν θέλω για λόγους σκοπιμότητος να αναφέρω) πηγαίνοντας προς το εργοστάσιο είδα δεξιά και αριστερά τις βαμβακιές. Και επειδή είχα γνωρίσει και κάποιον που είχε αγελάδες σε κοντινό σταύλο θεώρησα ότι ήταν καλή ευκαιρία να συνεχίσω το πείραμα. Μπήκαμε λοιπόν σε ένα χωματόδρομο και φτάσαμε στο σημείο όπου ήταν ένας βαμβακοπαραγωγός και συζητούσε με έναν κάτοχο μηχανήματος που θα κατέστρεφε βαμβακιές. Τον πλησίασα και του είπα «ξέρω ότι θα δώσετε τουλάχιστον 1000 δρχ. το στρέμμα στον κύριο για να καταστρέψετε τις βαμβακιές σας και σας λέω ότι δεν χρειάζεται να το κάνετε. Θα παρακαλούσα τον κύριο να τις κόψει και να τις μπαλλιάσει και εγώ θα τον πληρώσω». Ο βαμβακοπαραγωγός με κοίταζε περίεργα και είπε γελώντας: «μα εδώ εγώ έχω 150 στρέμματα και θα πληρώσω 150.000 δρχ. Από τον ουρανό έπεσες;». Του απαντώ, «όχι, μόλις ήρθα από την Αθήνα». Και ο κάτοχος του μηχανήματος συμφώνησε, όπως και έπραξε και μετά μεταφέραμε τις βαμβακιές σε μια αποθήκη. Δυστυχώς ο σταυλος έπιασε φωτιά και εδώ τελειώσαμε.