ΧΡΩ.ΠΕΙ. μια βιομηχανία που κατασκεύαζε από χρώματα και φάρμακα εώς χημικά προϊόντα και ζωοτροφές και από ταχύπλοα σκάφη και φορητό οπλισμό έως ρουκέτες! Σ.Σοφιανόπουλος: "Ο τόπος μας έχει τεράστια όσο και ανεκμετάλλευτα περιθώρια"

Παρουσιάζουμε σήμερα ένα ακόμη άρθρο, που είχε δημοσιευτεί πριν πολλά χρόνια, γύρω στο 1976, σχετικά με την εταιρεία ΧΡΩ.ΠΕΙ. του Σ. Σοφιανόπουλου και τα επιτευγματά της τότε. 

Από το άρθρο αυτό μπορεί κανείς να καταλάβει το επιστημονικό δυναμικό που δίεθετε (και διαθέτει ακόμη η πατρίδα μας, αλλά που εδώ και δεκαετίες δουλεύει πλέον για τις ξένες πολυεθνικές και κυβερνήσεις στο εξωτερικό), την πρωτοπόρο εφηρμοσμένη έρευνα και αναπτυξιακή τεχνολογία, την σπουδαιότητα των παραγόμενων προϊόντων, την αυτάρκεια στρατηγικού επιπέδου προϊόντων που προσέφεραν τότε οι βιομηχανίες στην πατρίδα μας (φάρμακα, οπλικά συστήματα, ταχύπλοα σκάφη, ζωοτροφές κλπ) που σήμερα εισάγουμε, σχεδόν εξ' ολοκλήρου. 

Σκεφτείτε ότι η βιομηχανία ΧΡΩ.ΠΕΙ. ήταν μόνον μια από τις -περίπου 300 μεγάλες βιομηχανίες εντός Αττικής -όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο κ. Σ. Σοφιανόπουλος- τις οποίες εμμέσως ή αμέσως κατέστρεψε το ελληνικό κράτος (βλέπε τα δυο μεγάλα κόμματα από την μεταπολίτευση και μετά), με τον ένα ή άλλο τρόπο. Θυμίζουμε για παράδειγμα το Νόμο 1083 της 30.10.1980 τον αλλιώς ονομαζόμενο νόμο των πανωτοκίων που κατέστρεψε πάνω από 300 μεγάλες βιομηχανίες και χιλιάδες μικρότερες. (σχετικά βλέπε την δική μας σημείωση στο τέλος της ανάρτησης εδώ επιπλέον στη 2η παράγραφο της ανάρτησής μας εδώ  μπορείτε να μελετήσετε πλήθος περιπτώσεων που οι κυβερνώντες υπονόμευσαν αναπτυξιακές προσπάθειες ελλήνων οραματιστών επιχειρηματιών).  

Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Πολιτικά Θέματα" την εβδομάδα: 30 Οκτωβρίου-5 Νοεμβρίου 1976 στη στήλη "Πρόσωπα και ιδέες". Πιστεύουμε ότι η μελέτη του μάς μεταφέρει τον ενθουσιασμό, τον οραματισμό, την αγάπη για την πατρίδα του ιδιοκτήτη της ΧΡΩ.ΠΕΙ. τότε, ο οποίος -σημειώνουμε και πάλι ήταν μόνον ένας- από τους πολλούς έλληνες οραματιστές και δημιουργικούς βιομήχανους και επιχειρηματίες (θυμίζουμε τις επιχειρήσεις-βιομηχανίες: Namco, Ιζόλα, Πειραϊκή Πατραϊκή, Βώμβιξ, Αιγαίον, Σκαλιστήρη, Μαλκότσης και τόσες άλλες). Το άρθρο έχουμε μεταφέρει σε μορφή κειμένου, ενώ όπου δεν ήταν ευδιάκριτες κάποιες λέξεις το σημειώνουμε, για να το γνωρίζει ο αναγνώστης. Οι υπογραμμίσεις και οι επισημάνσεις με bold είναι δικές μας προκειμένου να βοηθήσουμε τον αναγνώστη να εστιάσει σε κάποια σημαντικά σημεία του άρθρου. 

 Στο τέλος της ανάρτησης ακολουθεί το δημοσίευμα, σε μορφή jpg, όπως αυτό βρίσκεται στο βιβλίο: Ντοκουμέντα τόμος 2ος που έχει γράψει ο ίδιος ο Σ. Σοφιανόπουλος. 

                                                                         ***

"Ένας άνθρωπος που έχει να πει πολλά."

Σωτ.Σοφιανόπουλος: "Ο τόπος μας έχει τεράστια όσο και ανεκμετάλλευτα περιθώρια."

Είναι ένας άνθρωπος καταρράκτης ιδεών. Όταν μιλάει –και μιλάει πολύ- δύσκολα μπορείς να ξεχωρίσεις το εφικτό από το ανέφικτο, το δυνατό από το αδύνατο, το όνειρο από την πραγματικότητα καθώς στροβιλίζει τον ακροατή με τον ενθουσιασμό των επιχειρημάτων του.

Δουλεύει εξαντλητικά. Θα μπορούσε αν το ήθελε να μην εργάζεται. Θα μπορούσε απλώς να επιβλέπει την μεγάλη βιομηχανία της οποίας προΐσταται και να ασχολείται με το χόμπυ του (ένα απ’ αυτά το υποβρύχιο ψάρεμα).

Αντίς γι’ αυτό δουλεύει σχεδόν ακατάπαυστα, αυτός ο εγκέφαλος της ΧΡΩ.ΠΕΙ. (19^η στον πίνακα των μεγαλύτερων ελληνικών επιχειρήσεων) ο κ. Σωτ. Σοφιανόπουλος.(για ένα σύντομο βιογραφικό του Σ. Σοφιανόπουλου και πληροφορίες για την εταιρεία ΧΡΩ.ΠΕΙ. βλέπετε στη Σημείωση 1, στο τέλος της ανάρτησης εδώ)

Τον ακούσαμε την ημέρα που μίλησε στη σύσκεψη που οργάνωσε ο Δήμος Πειραιώς για την ρύπανση. Πήγε από τους πρώτους. Σε κάποια στιγμή ανέβηκε στο βήμα. Κι αυτός που ήταν από τους στόχους της συσκέψεως, από τους δημιουργούς της μολύνσεως της ατμόσφαιρας, έγινε ο άνθρωπος εκείνης της ημέρας.

ο φορητός οπλισμός της ΧΡΩ.ΠΕΙ.

Ύστερα ζητήσαμε να τον δούμε. Μιλούσε με πάθος και είχε πειθώ. Καταγράψαμε τις απόψεις του.

Ο κ. Σωτ. Σοφιανόπουλος είναι ένας φανατικός Έλληνας. Πιστεύει ακράδαντα ότι αυτός ο τόπος έχει τεράστια όσο και ανεκμετάλλευτα περιθώρια να ζήσει και να ευτυχήσει. Και καθώς διαβάζει με απληστία κάθε λογής τεχνικό περιοδικό, έχει μια ενημέρωση για όσα συμβαίνουν στον κόσμο και τη μανία να το εφαρμόζει αυτόματα στις αναλογίες του τόπου. Έτσι εξηγείται πως η ΧΡΩ.ΠΕΙ. φτιάχνει από χρώματα και φάρμακα –περίπου τετρακόσια διαφορετικά είδη- χημικά προϊόντα, ζωοτροφές μέχρι ταχύπλοα σκάφη, φορητό οπλισμό και ρουκέτες! Τώρα προγραμματίζει άλλα 15 διαφορετικά προϊόντα που τα δοκιμάζει στο Εργαστήριο Εφαρμοσμένης Ερεύνης και Τεχνολογίας που διαθέτει. 

Ο κ. Σωτ. Σοφιανόπουλος είναι ταυτόχρονα ένα άκαμπτος μαχητής. (Έχει μουλαρίσια υπομονή λέει σε κάποια στιγμή). Μ’ αυτές τις ιδέες και μ’ αυτή την επιμονή, απευθύνθηκε σε ολόκληρη την ελληνική ιεραρχία. Από τον πρωθυπουργό μέχρι την υπάλληλο. Και τώρα, ύστερα από φοβερές μάχες με το φοβερό καύκαλο του τόπου που λέγεται ελληνική γραφειοκρατία καταλαμβάνεται από απόγνωση.

Σε κάποια στιγμή απελπισίας θα φωνάξει: «πρέπει να πάμε στο Ταίναρο και να φουντάρουμε στα βαθειά νερά με μεγάλες άγκυρες!».

Ένα πρακτικό και οργανωτικό μυαλό όπως αυτός, δεν μπορεί να καταλάβει πως ενώ, έχουμε τόσες δυνατότητες σαν τόπος να ζήσουμε καλύτερα, όχι μόνο φυτοζωούμε, αλλά στέλνουμε τα παραγωγικά μας χέρια να δουλέψουν για τους ξένους, κι εμείς περιοριζόμαστε να γίνουμε θαλαμηπόλοι τους!

Βρέθηκα στο Εργαστήριο Εφηρμοσμένης Ερεύνης και Τεχνολογίας της εταιρίας τη στιγμή που είχε τελειώσει η δοκιμαστική παραγωγή από τα τσάμπουρα (τα απομεινάρια από τα σταφύλια που ξεραίνονται και πέφτουν) που τώρα αποδεικνύονταν χρήσιμα για ζωοτροφές. Τα μάζεψε ο ίδιος, όπως μου είπε, ακριβώς για να πειραματιστεί. Έφτιαξε μια μηχανή δικής του επινοήσεως στο μηχανουργείο της βιομηχανίας και τώρα, μια ακόμα άχρηστη ύλη, προϊόν της ελληνίδας γης, μπορούσε να βιομηχανοποιηθεί.

Βιομηχανοποιούμε το τίποτα. Το μετατρέπουμε σε παραγωγικό είδος ή σε κίνηση. Τα υπόλοιπα του πυρήνος της ελιάς γίνονται ενέργεια στο εργοστάσιο της οδού Πειραιώς. (σχετικά με την σωστή επεξεργασία του πυρήνα της ελιάς μπορείτε να μελετήσετε εδώ)  Αν μπορούσαμε επιστήμονες και βιομηχανία να συνδεθούμε με στόχο το παραγωγικό οικονομικό αποτέλεσμα. Είναι μια σκέψη που όλο έρχεται και επανέρχεται σαν LEIT MOTIV καθώς αφήνεται ο κ. Σ. Σοφιανόπουλος στους οραματισμούς του.

Μερικές ιδέες

Ξέρετε ότι οι χιλιάδες τόνοι εκκενώσεως βόθρων που απορρίπτονται καθημερινά στη θάλασσα μπορούσαν κατάλληλα αξιοποιούμενοι να μας δώσουν τουλάχιστον 500.000 τόνους υψηλότατης βιολογικής στάθμης λίπασμα;

-Ότι στην περιοχή της Θεσσαλονίκης πέρυσι αφήσαμε 10.000 στρέμματα ρυζιού ακαλλιέργητα γιατί δεν υπήρχε τρόπος διαθέσεως της παραγωγής τουλάχιστον 600 τόνων ρυζιού, ενώ από την άλλη μεριά αγοράσαμε 1 εκατομμύριο τόνους καλαμπόκι και δώσαμε 6 δις σε συνάλλαγμα;

-Ότι μόνο η αξιοποίηση επιστημονικώς της τυροκομίας μπορούσε να εισφέρει στον τόπο 500 εκατομμύρια δολάρια;

-Ότι μια κατάλληλα ανεπτυγμένη βιομηχανία ζωοτροφών μπορούσε να πολλαπλασιάσει με τεράστιες αποδόσεις την κτηνοτροφία και τις εξηρτημένες από αυτήν βιομηχανίες; (σχετικά με την σπουδαιότητα της κτηνοτροφίας και της γεωργίας στον τόπο μας μπορείτε να δείτε εδώ σχετικά με την παραγωγή ζωοτροφών στην πατρίδα μας για την εξασφάλιση αυτάρκειας σε κρέας, γάλα και τυρί δείτε εδώ)

-Ότι μόνο το αίμα των ζώων που σήμερα χύνεται στους υπονόμους των σφαγείων μας αν συλλεχθεί και γίνει τροφή ζώων αυτό και μόνο ξεπερνάει τα 8 εκατομμύρια δολάρια; Ενώ αν γινόταν τροφή για τον άνθρωπο, όπως γίνεται στις χώρες της κοινής αγοράς θα ξεπερνούσε τα 40 εκατομμύρια δολλάρια το χρόνο; Και έχουμε δικαίωμα εμείς οι ευτυχούντες Έλληνες να αφήνουμε να διαρρέουν στους υπονόμους μας τόσο ιλιγγιώδεις διαφυγές;

 

κυτίον φυσιγγίων της ΧΡΩ.ΠΕΙ.

Αλλ’ η απαρίθμηση των δυνατοτήτων αξιοποιήσεως του περιβάλλοντος δεν έχει τέλος για τον κ. Σωτ. Σοφιανόπουλο.

Σε κάποιες απ’ αυτές θα σταθεί ιδιαίτερα. Πρόκειται για την προσπάθεια αξιοποιήσεως των αχρήστων υπολοίπων κρεάτων ή και σάπιων κρεάτων που πριν τα πετούσαμε σαν άχρηστα. Τώρα ύστερα από ειδική επεξεργασία μετατρέπονται σε ζωάλευρα χρήσιμα για τις ζωοτροφές. Πρόκειται για το τμήμα παρασκευής ζωοτροφών της ΧΡΩ.ΠΕΙ.

Η προσπάθεια αξιοποιήσεως των διαφόρων υποπροϊόντων για την παραγωγή ζωοτροφών λέγει ο κ. Σ. Σοφιανόπουλος ξεκίνησε από την ΧΡΩ.ΠΕΙ. πριν αρκετά χρόνια, με την μέθοδο της εφηρμοσμένης ερεύνης που είναι άγνωστη στην Ελλάδα.

Η τεχνολογική έρευνα στηριζόταν σε καθαρώς ελληνικές συλλήψεις. Πολύ αργότερα σε ξένο τεχνολογικό περιοδικό είδαμε ότι η δική μας ακριβώς μέθοδο εφαρμοζόταν στη Ζυρίχη της Ελβετίας. Αυτό που εμείς ξεκινήσαμε το 1970, οι Ελβετοί το πραγματοποίησαν το 1975 και το εμφάνισαν σαν επιτυχία τους. Και εκείνοι μεν λειτουργούν το εργοστάσιο τους μέσα στη Ζυρίχη, εμείς εδώ ξεσηκωνόμαστε για να διώξουμε από την οδό Πειραιώς την πρωτοπόρο ελληνική μας βιομηχανία.   

[ΣΗΜ.: Για το εργοστάσιο αυτό έγραψαν σε προηγούμενο τεύχος τους τα Π.Θ. και ζήτησαν και αυτά ύστερα από επιτόπια έρευνα και συνομιλία με τους περιοίκους, την μεταφορά του.]

Και κάτι ακόμα, προσθέτει ο κ. Σ. Σοφιανόπουλος. Τα μηχανήματα που δουλεύουμε εμείς εδώ επεξεργασίας των υπολειμμάτων των ζώων, φτιάχτηκαν εδώ με σειρά ελληνικών επινοήσεων και με εξοικονόμηση συναλλάγματος 1500? (δεν είναι ευκρινές στο άρθρο).

Να συντονισθούμε!

Έχουμε τεράστια περιθώρια σαν τόπος. Αρκεί να συντονιστούμε, λέει και ξαναλέει ο κ. Σ. Σοφιανόπουλος. Αρκεί να βρεθεί κάποιος να συνδέσει αναπόσπαστα τους δυο κρίκους, την βιομηχανία και την επιστήμη, την θεωρία και την εφηρμοσμένη έρευνα με το πρακτικό τους αποτέλεσμα.

Γιατί πότε θα εννοήσουμε σαν τόπος ότι δεν νοείται έρευνα χωρίς την οικονομική της ολοκλήρωση; Πότε θα συνεργασθεί ο Ακαδημαϊκός Δάσκαλος με την Βιομηχανική τεχνολογία για να επιλύσει ένα τεχνικό θέμα ή ένα οριακό πρόβλημα;

Πότε ο Δημόκριτος και η μεγάλης πραγματικά αξίας επιστήμονες του θα αποκτήσουν πιο άμεσα πρακτικούς στόχους συνεργασίας με τα ερευνητικά εργοστάσια των βιομηχανιών μας;

 

το αναλγητικό Αλγκόν της ΧΡΩ.ΠΕΙ.

Έξι ώρες έμεινα στη ΧΡΩ.ΠΕΙ., έξι ώρες δέχθηκα έναν καταιγισμό ιδεών, σκέψεων, προτάσεων, σχεδίων, ονείρων. Όταν έφυγα, οι άνθρωποι της δούλευαν στο πειραματικό της εργαστήριο,  δοκίμαζαν τις νέες του εφαρμογές. Οι βάρδιες στους ορούς ήταν στις θέσεις τους. (Θυμόμουνα καθώς περνούσα ανάμεσά τους, φράσεις του συνομιλητού μου: Τροφοδοτούσαμε επί μήνες το ελληνικό νοσοκομείο ακόμα κι όταν είχε αυξηθεί υπέρμετρα κοστολόγιο με 100.000 δρχ. ζημιά ημερησίως. Αν διακόπταμε την παροχή το ξέραμε πως θα σταματούσαμε την λειτουργία νοσηλευτικών ιδρυμάτων. Κι εμείς συνεχίζουμε…) Σκέφτομαι τώρα πόσο αυτά διαφεύγουν απ’ όλους μας, τους βιαστικούς επικριτάς μεγάλων μονάδων, η κοινωνική τους προσφορά που συχνά μπορεί να είναι συνδεδεμένη με την ζωή χιλιάδων ανθρώπων…

Αυτός που περνάει στο ύψος της Πειραιώς 62, ποτέ δεν θα μπορούσε να φαντασθεί ότι πίσω από τον μαντρότοιχο τον χωρίζει μια πολιτεία με 1000 εργαζομένους, από τους οποίους 100 επιστήμονες, δουλεύουν για να καλύψουν ολοένα περισσότερες εθνικές ανάγκες που συχνά είναι αντιφατικές και αντιτιθέμενες, όπως: φάρμακα και όπλα, μικρά πολεμικά πλοία και σκάφη αναψυχής, μαγ. μαγιά και ζωοτροφές, υπεροξείδιο του υδρογόνου (οξυζενέ) και χημικά ορυκτέλαια, ορρούς και ρουκέτες!

Ακόμη και τώρα που καταγράφω όλον αυτό τον χείμαρρο, όσα η δημοσιογραφική μου απόχη συγκράτησε σαν εντυπώσεις, ένα δεν μπορώ να ξεχωρίσω: αν βρέθηκα στο εργαστήριο ενός επίμονου αλχημιστή που ψάχνει να βρει την αρχή της ....(δεν είναι ευκρινές στο δημοσίευμα) ή στο τεχνολογικό κέντρο ενός βιομηχανικού ερευνητή που πασχίζει ολοένα να αναπτύξει την επιχειρησιακή του δραστηριότητα. Αλλά είτε στο ένα είτε στο άλλο κατέληγαν, ένα είναι βέβαιο, ότι εκεί στην Πειραιώς 62 συντελείται κάτι σημαντικό και ασυνήθιστο για τον τόπο μας. Ας το προσέξουμε.  

                                                                              *** 

Ακολουθεί το δημοσίευμα σε μορφή jpg:

 Επιμέλεια: Ξενοφών Οικονομικός (1.1.2015)