Νόμος 1083/30.10.1980 ή νόμος πανωτοκίων. Η καταστροφή της βιομηχανικής και γεωργοκτηνοτροφικής παραγωγής. Επιστολή Σωτήρη Σοφιανόπουλου προς τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη.

Τον Σεπτέμβριο του 1997 ο ιδιοκτήτης των ΧΡΩ.ΠΕΙ. Σωτήρης Σοφιανόπουλος αποστέλλει στον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη επιστολή για τον εξωφρενικό Νόμο 1083/30.10.1980 ή αλλιώς νόμο των πανωτοκίων. 

Ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος είχε δουλέψει σκληρά και ανιδιοτελώς όσο ελάχιστοι Έλληνες για να αποκαλύψει τους νόμους και τις ντιρεκτίβες τόσο των κυβερνήσεων όσο και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως που κατέστρεψαν την βιομηχανική, κτηνοτροφική και γεωργική παραγωγή της χώρας μας. Τα συστημικά μέσα ενημέρωσης του απαγόρεψαν οποιαδήποτε παρουσία για να μην μάθει ο ελληνικός λαός την αλήθεια. Ελάχιστες γενναίες εξαιρέσεις που τον πρόβαλαν τηλεοπτικά ήταν από περιφερειακά ή μικρής εμβέλειας κανάλια. 

Ωστόσο ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος δεν σταμάτησε τον αγώνα του. Γνωρίζοντας, όσο ελάχιστοι, την παραγωγική καταστροφή που συνετελέσθηκε στην Ελλάδα από τους νόμους των κυβερνήσεων μετά την μεταπολίτευση απευθύνθηκε στους κατά περιόδους πρωθυπουργούς, υπουργούς και Προέδρους της Δημοκρατίας. Βέβαια αυτοί τίποτε δεν έκαναν προς διόρθωσιν αλλά τουλάχιστον ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος τους... ''αφαίρεσε'' την πρόφαση που χρησιμοποιούν ακόμη και σήμερα ως άλλη δικαιολογία -αν και είναι αδιανόητη σε κάθε νοήμονα άνθρωπο που αγαπάει την πατρίδα του, πολύ περισσότερο όταν έχει θέσει ευθύνης και έναν στρατό συμβούλων και υπαλλήλων να τον συνδράμουν- το : ΄΄δεν γνωρίζαμε'', ''δεν ξέραμε'', ''δεν μάς ενημέρωσαν''. 

Η επιστολή του Σ. Σοφιανόπουλου προς τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη έχει ως εξής (τα οικονομικά μεγέθη αναφέρονται σε δρχ όπως ίσχυαν τότε, οι υπογραμμίσεις και επισημάνσεις με bold δικές μας, στο τέλος η υποσημείωση δική μας): 

                                                                                                                Αθήναι, 27.9.1997

Προς τον Πρόεδρον της Κυβερνήσεως

κ.Κώνσταντίνο Σημίτη

Αξιότιμε κε Πρόεδρε,                                                 

Ο Αριστοτέλης μάς λέει, ό,τι ''πάντων δεινών τόκος εστίν''. Δυστυχώς η πατρίδα μας και δη δια νόμων και αποφάσεων, ηύξησε τους τόκους σε τέτοιο απίστευτο βαθμό, ώστε να καταστραφούν μέσα σ' αυτά τα 18 χρόνια, δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις, με αποτέλεσμα να έχουμε σήμερα μια τρομερή ανεργία, να μειωθεί η βιομηχανική παραγωγή σε σχέση με το ακαθάριστο εθνικό προϊόν εις το ήμισυ, να έχουν τρομερές δυσκολίες τα ασφαλιστικά ταμεία διότι δεν εισπράττουν ό,τι εισέπρατταν εις το παρελθόν και γενικώς να φθάσουμε εις το εξωφρενικό σημείο να αυξηθεί το χρέος της χώρας, εσωτερικό και εξωτερικό, από 114 δισεκατομμύρια δρχ που ήταν το 1974 σε 35 τρισεκατομμύρια το 1996 (στοιχεία Τραπέζης της Ελλάδος).

Εις το εξωτερικό χρέος, που αυτό βασικώς μάς ενδιαφέρει, διότι ο τόπος εκβιάζεται από τους έξω δανειστές, η εικόνα δεν είναι καλύτερη, διότι από 700 εκατομμύρια δολάρια που ήταν το 1974, αυξήθηκε σε άνω των 40 δισεκατομμυρίων δολαρίων το 1996. Δηλαδή, κάθε Έλλην χρωστούσε 2.100 δρχ το 1974 για να ξεχρεώσει η πατρίδα μας, και σήμερα χρωστάει 1.100.000 δρχ. (στοιχεία Τραπέζης της Ελλάδος)

Εις τον παγκόσμιο χώρο και δη εις την βιομηχανικήν ανάπτυξιν, η χώρα μας φιγουράρει τελευταία μεταξύ των κρατών μελών της Κοινότητας, αλλά και των Η.Π.Α., της Ιαπωνίας και της Φινλανδίας με 0,4%, όταν η Πορτογαλία βρίσκεται με 0,8% και η Φινλανδία σαν πρώτη, με 2,6%. 

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, κε Πρόεδρε, από αυτούς τους απλούς αριθμούς, ό,τι η εικόνα της παραγωγής της χώρας γενικώς, είτε αυτή είναι γεωργική, κτηνοτροφική ή βιομηχανική, (διότι το παραγόμενο προϊόν παίζει ρόλο), δεν είναι καθόλου ευχάριστη. Με τους ρυθμούς αυτούς συντόμως θα έχουμε πολύ πιο δυσάρεστα αποτελέσματα δια το κοινωνικό σύνολο απ' ό,τι έχουμε σήμερα. 

Η οικογένειά μας συγκαταλέγεται μεταξύ των σκαπανέων της ελληνικής βιομηχανίας. Η οικογενειακή επιχείρηση, την οποία κατέστρεψε το ελληνικό κράτος η ΧΡΩ.ΠΕΙ. της οποίας εις το παρελθόν διετέλεσα Αντιπρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος, πριν παραιτηθώ της θέσεώς μου το 1979, με την φράση μου προς το Δ.Σ. το οποίο συνεκάλεσα, ''ό,τι δεν δύναμαι πλέον να ανεχθώ την συμπαιγνία της Εθνικής Τραπέζης εις βάρος της εταιρείας και της Εθνικής Οικονομίας'', μου έδωσε την δυνατότητα να έχω μια, θα έλεγα, σχεδόν πλήρη εικόνα των οικονομικών δεδομένων της πατρίδος μας. 

Θέλω λοιπόν δι' αυτής μου της επιστολής σήμερα, να σάς καταστήσω κοινωνό, ό,τι η βασική αιτία αυτής της οικονομικής εικόνος που έχει ο τόπος σήμερα, είναι ο Νόμος 1083 (σε πέντε συνέχειες η επεξήγηση της καταστροφής) που ψηφίστηκε από τη Νέα Δημοκρατία στις 30.10.1980 και η απόφαση 289 της Νομισματικής Επιτροπής που ακολούθησε το Νόμο, με την αυτήν ημερομηνία. 

Δεν είναι δυνατόν, κ.Πρόεδρε, αυτά όλα να συνέβησαν συμπτωματικώς. 

Επίσης, θέλω να σάς επισημάνω ό,τι ενώ ο τόκος υπερημερίας επί 33 χρόνια, δηλαδή από το 1946 έως το 1979 διετηρήθη στα επίπεδα του 10-12%, εν μια νυχτί επί κυβερνήσεως Ράλλη δια 40 ημέρες (από 1.9.1979 έως 10.10.1979) αυξήθηκε σε 19-21% και εν συνεχεία σε 23-25%. 

Όταν την διακυβέρνηση ανέλαβε το Πασόκ το 1981, όλοι πιστέψαμε ό,τι δεν είναι δυνατόν να διατηρήσει αυτούς τους νόμους κι αυτές τις αποφάσεις. Δυστυχώς τις διατήρησε. 

Αποτέλεσμα αυτής της εξωφρενικής τοκογλυφικής πολιτικής που έκτοτε επικράτησε είναι η σημερινή εικόνα της χώρας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: μεγάλο ξενοδοχείο της Ζακύνθου να έχει δανειστεί από τις τράπεζες 64.000.000 δρχ, να έχει πληρώσει 450.000.000 δρχ και σήμερα να χρωστάει 2,9 δισεκατομμύρια δραχμές. 

Τέτοια παραδείγματα κε Πρόεδρε υπάρχουν χιλιάδες που θα μπορούσα να σάς αναφέρω. Ας σημειωθεί δε εδώ, ότι δυστυχώς με νόμους και διατάξεις και κυβερνητικές αποφάσεις ο τόκος υπερημερίας* έφθασε μέχρι και του εξωφρενικού ποσού του 42-44%. 

Σάς εσωκλείω κε πρόεδρε ένα βιβλίο που συνέγραψα δια το θέμα αυτό δια πληρεστέραν ενημερωσίν σας, το οποίο έχουν παραλάβει όλοι οι βουλευτές από 31.7.1997. 

Σάς κάνω έκκληση να καταργήσετε πάραυτα την παράγραφο 6 του άρθρου 8 του Νόμου 1083/30.10.1980. Να καταργήσετε επίσης και την απόφαση 289 της Νομισματικής Επιτροπής η οποία σημειωτέο εμπεριέχει το μέγα ψεύδος: ''την αναγκαιότητα του εκτοκισμού των εν καθυστερήσει τόκων ευθύς ως ούτοι καταστούν απαιτητοί, προς κάλυψη του αντίστοιχου εκτοκισμού των τόκων των οφειλομένων υπό των τραπεζών εις τους καταθέτας των και λοιπούς δανειστάς των. Οι τράπεζες όμως ανέκαθεν κεφαλαιοποιούσαν και ανατόκιζαν τα χρήματα των καταθετών ανά εξάμηνο και είχαν πάντοτε αρκετά κέρδη. 

(θα ακολουθήσει το δεύτερο μέρος της επιστολής σε επόμενη ανάρτηση) 

Επιμέλεια: Αντώνης Καλόγηρος (5.10.2020) ©

Copyright 4481/2017

 ****

*τόκος υπερημερίας είναι το επιπλέον επιτόκιο που πρέπει να καταβάλει ένας οφειλέτης όταν για παράδειγμα δεν πλήρωσε εμπρόθεσμα την οφειλή του, δόση δανείου κλπ. Η δικαιολογία που χρησιμοποιούν οι τράπεζες πως ο τόκος υπερημερίας είναι υψηλός ως αντιστάθμισμα του πιστωτικού κινδύνου που αναλαμβάνει ο δανειστής δεν ισχύει στην πραγματικότητα δεδομένου ότι: 

-ο δανειστής έχει απο πριν αξιολογήσει την πιστωληπτική ικανότητα του δανειζόμενου -και αυτό είναι υποχρέωση της τράπεζας-, έστω κι αν όπως είδαμε τις τελευταίες δεκαετίες η αξιολόγηση αυτή ήταν ελλιπέστατη (ή να πούμε καλύτερα σχεδόν ανύπαρκτη;) 

Γιατί οι τράπεζες δεν δίνουν στην δημοσιότητα τα κριτήρια με τα οποία παρείχαν τα δάνεια για να τα αντιπαραβάλουμε στην βάσανο της οικονομικής επιστήμης και σκέψης και να δούμε πόσο αντέχουν;

-από την άλλη για ποιόν πιστωτικό κίνδυνο μιλάμε όταν οι τράπεζες... ενέταξαν εαυτοίς στο: ''to big to fail'' και με τις υπογραφές των πολιτικών, των μνημονιακών κυβερνήσεων δηλαδή, μετέφεραν τα τεράστια χρέη τους στις πλάτες των φορολογουμένων ελλήνων πολιτών. Δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ έλαβαν οι τράπεζες ως ανακεφαλαιοποίηση, με την εγγύηση του ελληνικού κράτους που υπέγραψαν οι Υπ.Οικονομικών και συνεχίζουν ακόμη και σήμερα με νόμους οι δε να υπογράφουν και οι μεν να λαμβάνουν. (διαβάστε εδώ κι εδώ τα αποτελέσματα της έρευνας οικονομολόγων και νομικών της επιτροπής αλήθειας της Βουλής) 

-τα μεγέθη της πιστωτικής επέκτασης των τραπεζών, άνευ όπως είπαμε των προβλεπόμενων ελέγχων, ξεπέρασαν κάθε όριο. Απο 59,3 δις ευρώ το 2000 που ήταν τα δάνεια για εγχώριες επιχειρήσεις και νοικοκυριά θα εκτοξευτούν στα τέλη του 2008 στα 249,7 δις ευρώ ήτοι αύξηση σε απόλυτες τιμές κατά 190,4 δις ευρώ και σε ποσοστό αύξηση μεγέθους 321%. Δηλαδή 40% ετήσια δημιουργία πιστωτικού χρήματος από...κοπανιστό αέρα. (περισσότερα για την δημιουργία χρήματος εδώ)

-η τραπεζική...σύνεση ξεπέρασε κάθε όριο: τα δάνεια σε νοικοκυριά από 17 δις το 2000 εκσφενδονίστηκαν στα 117,2 δις ευρώ το 2008, ήτοι άυξηση 589%. [Την ίδια περίοδο το ΑΕΠ της χώρας από 136 δις ευρώ το 2000 αυξήθηκε σε 243 δις ευρώ το 2008 ενώ το Δημόσιο χρέος από 149 δις ευρώ το 2000 έφθασε στα 263 δις ευρώ τέλη του 2008. 

-Η Ελληνική Ένωση Τραπεζών στο τεύχος της: ''Το Ελληνικό Τραπεζικό σύστημα το 2009'', Ιούνιος 2010, σελ.62 με στοιχεία της Τραπέζης της Ελλάδος μάς πληροφορεί ό,τι το ενεργητικό του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος ανήρχετο στα τέλη 2008 σε 563 δις ευρώ. (βλέπε εδώ) Εξ' αυτού το ενεργητικό (assets) των τραπεζών ανήρχετο στα 489 δις ευρώ!

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Τραπέζης της Ελλάδος (βλέπε: Ενδιάμεση έκθεση για την Χρηματοσπιστωτική σταθερότητα, Δεκ.2009, σελ.42 και Στατιστικό Δελτίο Οικονομικής συγκυρίας, Ιαν.-Φεβ. 2012, πίνακας IV.7.) τα βασικά κεφάλαια επάνω στα οποία στηριζόταν η γιγαντιαία πυραμίδα χρέους των τραπεζών ήταν 8 δις ευρώ. Την ίδια χρονική περίοδο το ταμείο του συνόλου των ελληνικών τραπεζών (cash) ήταν 2,6 δις ευρώ (τέλη 2008). εδώ

-πλέον τούτων οι τράπεζες εξαιρέθηκαν -τα τελευταία χρόνια ουσιαστικά από την καταβολή φόρων- παρά τα κέρδη που έχουν στους ισολογισμούς τους

-ταυτόχρονα προχωρούν σε πλειστηριασμούς των υποθηκευμένων κατοικιών ακόμη και των πρώτων μέσω δικών τους, ουσιαστικά θυγατρικών. Μάλιστα προχωρούν σε ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς (που οι μνημονιακές κυβερνήσεις τους εξασφάλισαν το αντίστοιχο...άνομο νομικό πλαίσο ''ό,τι νόμιμο είναι και ηθικό'' λοιπόν;) στα μνημονιακά αυτά χρόνια πλήρως προστατευμένες από οποιοδήποτε νόμιμο κοινωνικό κίνημα που απο ανθρώπινη ευαισθησία θέλει να σταματήσει αυτή την άπληστη στάση τους. Για ποιά υγιή λοιπόν επιχειρηματικότητα εκ μέρους των πλήρως πλέον αφελληνισμένων τραπεζών -από το 2014- (βλέπε εδώ κι εδώ) μπορεί να μιλήσει κανείς, και ποιά κοινωνική και εταιρική ευθύνη;