"Τα Πετρέλαια στην Ελλάδα και το Ενεργειακό πρόβλημα" ...τα διαπιστωμένα κοιτάσματα λιγνίτη σήμερα είναι της τάξεως των 10 δις τόνων, εάν υπολογίσετε 3-4 μέρη λιγνίτη μάς κάνουν 1 μέρος πετρελαίου, η πατρίδα μας είναι δυνατόν επί δεκαετίες να έχει αυτάρκεια υγρών καυσίμων από λιγνίτη..., Σ.Σοφιανόπουλος, Ά Μέρος

Με την παρούσα ανάρτησή μας, παρουσιάζουμε ένα άρθρο του κ. Σωτήρη Σοφιανόπουλου (ιδιοκτήτη και πρώην Διευθ. Συμβούλου της φαρμακοβιομηχανίας και οπλοβιομηχανίας ΧΡΩ.ΠΕΙ.) -για ένα σύντομο βιογραφικό του και τις δραστηριότητες της εν λόγω εταιρείας δείτε στη σημείωση 1, εδώ: ,- σχετικά με τα πετρέλαια στην Ελλάδα και το ενεργειακό πρόβλημα.

Το άρθρο του κ. Σ. Σοφιανόπουλου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ελεύθερος Κόσμος", στη στήλη "Επίκαιρα Θέματα" σε δυο συνέχειες. Το Ά μέρος. το οποίο δημοσιεύουμε σήμερα δημοσιεύτηκε στην ανωτέρω εφημερίδα στις 14 Ιουνίου 1979. Από τότε μεσολάβησαν πολλά χρόνια. Ωστόσο, παρουσιάζουμε τα άρθρα αυτά που αβίαστα μάς οδηγούν σε κάποια συμπεράσματα. 

Τα βασικότερα εξ' αυτών είναι ότι: Α. στην πατρίδα μας υπήρξαν επιχειρηματίες και επιστήμονες (και όχι μόνον) οι οποίοι γνώριζαν άριστα τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας, τα παρακολουθούσαν και πρότειναν συνεχώς λύσεις στην πολιτική ηγεσία, δηλαδή τους εκάστοτε κυβερνώντες προκειμένου να απεμπλακούμε από τις εισαγωγές, τη συνεχή εξάρτηση και τον δανεισμό Β. οι κυβερνώντες -κατά έναν τρόπο- ανεξήγητο(;) (για κάποιον που δεν γνωρίζει την ιστορία του τόπου μας και το ότι από το 1821 και μετά ουσιαστικά το πολιτικό προσωπικό της χώρας υπήρξε, ολικώς ή μερικώς ελεγχόμενο από τις ξένες μεγάλες δυναμείς της εκάστοτε εποχής) δεν υιοθέτησαν ούτε ενίσχυσαν τις πρωτοβουλίες αυτές αλλά αντιθέτως εδίωξαν μέχρι ολοκληρωτικής καταστροφής τους επιχειρηματίες αυτούς [στην 2η παράγραφο της ανάρτησης που επισυνάπτουμε μπορείτε να βρείτε τις αντίστοιχες παραπομπές για την τεκμηρίωση των ανωτέρω ] και περιφρόνησαν το επιστημονικό δυναμικό της πατρίδας μας και Γ. είναι γεγονός ότι επιστήμονες, επιχειρηματίες και λοιποί συμπολίτες μας είχαν ενημερώσει την κοινή γνώμη, από τότε, για την αναλγησία του ελληνικού κράτους (με ευθύνη των πολιτικών και των τριών μεγάλων κομμάτων) και τον μη πατριωτικό ρόλο (επιεικής φράση) των κυβερνώντων και επομένως φέρουμε όλοι ευθύνη για το σημείο που έχουμε φθάσει σήμερα.

Παρακάτω δημοσιεύουμε το Α΄ άρθρο του κ. Σ. Σοφιανόπουλου, υπό τον τίτλο "Τα Πετρέλαια στην Ελλάδα και το Ενεργειακό Πρόβλημα". Ο κάθε ένας μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Το άρθρο το έχουμε μεταφέρει σε μορφή κειμένου και έχουμε κάνει κάποιες διορθώσεις (σημεία στίξης, ορθογραφία δημοτικής γλώσσας σε κάποιες φράσεις της καθαρεύουσας κλπ). Στο τέλος του Ά άρθρου επισυνάπτουμε σε μορφή jpeg το άρθρο, όπως το έχει δημοσιεύσει ο κ. Σ. Σοφιανόπουλος στον τόμο: Ντοκουμέντα τόμος 2ος, όπου περιλαμβάνει υλικό από ομιλίες του, αλληλογραφία με τους εκάστοτε κυβερνώντες, επιστολές σε αξιωματούχους δημοσίων οργανισμών κλπ.

ο Σ.Σοφιανόπουλος στο Κερί Ζακύνθου

Κάποιες υπογραμμίσεις στο κείμενο και επισημάνσεις με bold είναι δικές μας. 

                                                                     ***

Τα Πετρέλαια στην Ελλάδα και το Ενεργειακό Πρόβλημα

(1ο άρθρο)

Το θέμα πετρέλαιο, σήμερα, στον κόσμο όλο, είναι μια αφηρημένη έννοια. Θα προσπαθήσω να δώσω κάτι πιο συγκεκριμένο σ’ αυτό το θέμα και ιδιαιτέρως στην σχέση της λέξεως αυτής στην Οικονομία μας, στην Πατρίδα μας και γενικότερα μέσα στο παγκόσμιο προσκήνιο. Θα προσπαθήσω να αναλύσω τους λόγους για τους οποίους εάν το πρόβλημα αυτό είναι ενός άλφα μεγέθους, όλοι μας ανεξαιρέτως, ο κάθε Έλλην, φέρει κι αυτός ένα μέρος της ευθύνης. 

Το Πετρέλαιο είναι μια πηγή ενέργειας και αυτό που ενδιαφέρει όλους δεν είναι το πετρέλαιο σαν πετρέλαιο, αλλά η ενέργεια την οποία παίρνουμε από το πετρέλαιο. Υπάρχουν πράγματι κι άλλες πηγές ενέργειας, οι οποίες είναι πιθανώς σημαντικότερες από το πετρέλαιο αλλά ανεξαρτήτως αν πρόκειται περί πετρελαίου, περί γαιάνθρακα, περί ηλιακής ενέργειας ή φυσικών αερίων ένα είναι το δεδομένο: Καμία από αυτές τις πηγές ενέργειας δεν φθάνει στον άνθρωπο, δεν γίνεται δηλαδή οικονομικό δεδομένο εάν δεν υπεισέλθει η λέξη, η οποία δεν είναι λέξη αλλά πράξη: η τεχνολογία. Θα εξετάσουμε λοιπόν γιατί αυτή η τεχνολογία δεν υπάρχει στον τόπο μας και ως εκ τούτου όχι μόνο το θέμα πετρέλαιο δεν είμεθα εις θέση να αντιμετωπίσουμε, αλλά στο σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας του τόπου ευρισκόμεθα σε μια μεγάλη πραγματικά αδυναμία. Δεν είμεθα εις θέση να επιλύσουμε αυτά τα τεχνολογικά προβλήματα τα οποία όταν τα επιλύσουμε αυτομάτως θα έχουμε επιλύσει και το οικονομικό μας θέμα.

Ανεξαρτήτως του ποιος είναι επί θεωρητικής βάσεως εκείνος που έρχεται και φεύγει, συνήθως τόσο οι πρωθυπουργοί όσον και οι υπουργοί είναι θεωρητικοί άνθρωποι, οι οποίοι έχουν μια συγκεχυμένη έννοια αυτών των τεχνολογικών λεπτομερειών και δίδουν ορισμένας εντολάς και κατευθύνσεις και εύχονται αυτά να γίνουν πραγματικότητα. Όπως προχωρεί όμως αυτή η εντολή και η κατεύθυνση, στις κλίμακες της κρατικής μηχανής, φθάνει στο σημείο όπου κάποτε διαπιστούται ότι δεν είμεθα δυστυχώς εμείς οι Έλληνες ικανοί να επιλύσωμε το πρόβλημα και τότε ανατρέχουμε στην βοήθεια των ξένων, κάτι το οποίο στον ελληνισμό μέχρι πρότινος, και της Επαναστάσεως του 1821 δεν συνέβαινε. Στο ’21 οι Έλληνες έφτιαχναν την δική τους μπαρούτη, έφτιαχναν τα δικά τους πλοία. Αν ελέγξωμε την οικονομική μας δραστηριότητα σήμερα, θα διαπιστώσουμε ότι η δυνατότης μας μέσα στα οικονομικά πλαίσια, η τεχνολογική επαναλαμβάνω, είναι δυστυχώς μηδαμινή. 

Για να δούμε, όμως, τι συμβαίνει με το πετρέλαιο ανά τον κόσμο. Ακούμε όλοι τις τιμές του πετρελαίου σε δολάρια ανά βαρέλι. Αυτή, δυστυχώς, δεν είναι η πραγματική τιμή, είναι η τιμή στον τόπο φορτώσεως ενός δεξαμενοπλοίου. Από εκεί και ύστερα πρέπει να υπολογίσετε τουλάχιστον άλλο ένα βαρέλι, που είναι τα μεταφορικά και, αναλόγως της παλαιότητας του διυλιστηρίου, θα πρέπει να προσθέσετε περίπου άλλα 10-11 δολάρια ανά βαρέλι το κόστος διυλίσεως. Έχουμε δηλαδή συνολικώς, με τις νέες αποφάσεις προσφάτως των πετρελαιοπαραγωγών χωρών, που θ’ ανέλθει η τιμή του πετρελαίου στα 20 δολάρια ανά βαρέλι –στη μαύρη αγορά είναι έξω, πάνω από 30 δολάρια- προσθέσατε και άλλα 10-12 δολάρια την διύλιση συν τα μεταφορικά, φθάνουμε σε ένα αριθμό που ξεπερνά τα 32, 33 δολάρια. Και επειδή στο κυβικό μέτρο έχουμε επτά βαρέλια, τα βαρέλια αυτά είναι 157 λίτρων, ευρισκόμεθα να θέλουμε περίπου 230 δολάρια ανά κυβικό μέτρο στην κάνουλα του διυλιστηρίου. Από εκεί και έπειτα είναι εύκολο να υπολογίσει κανείς τα μεταφορικά, τα διάφορα άλλα έξοδα μέχρι να φθάσουν τα προϊόντα αυτά στην βιομηχανία, στα αυτοκίνητά μας, στα τρακτέρ κλπ. Αυτός ο υπολογισμός μας λέγει ότι στην παγκόσμια αγορά σήμερα το ντήζελ, διότι το ντήζελ είναι η βασική οικονομική μονάς πετρελαίου, ντηζελοκίνητα είναι τα περισσότερα, έχουμε μια τιμή της τάξεως των 15 δρχ. Εάν υπολογίσετε ότι το ντήζελ σήμερα στην Πατρίδα μας πληρώνεται από τον καταναλωτή περίπου 7 δρχ διαπιστούται ότι πριμοδοτείται το ντήζελ και μόνον 7-8 δρχ. Υπολογίστε 200.000 τόνους μηνιαίως, θα φθάσετε σε πάνω από 1 και ½ δισεκατομμύρια το οποίο βγαίνει βέβαια από τις δημόσιες επενδύσεις. Οι δημόσιες δε επενδύσεις είναι η απόρροια της φορολογίας του πολίτου. Τίθεται το ερώτημα, όποια και αν είναι η βούληση και η θέληση τόσον μιας κυβερνήσεως όσον και μιας κρατικής μηχανής να υπερπηδήσει αυτό το τεράστιο εμπόδιο, να φθάσει σε ένα καλύτερο οικονομικό αποτέλεσμα, ποια είναι η λύσις;

Αυτή είναι μια. Μόνοι μας εμείς οι Έλληνες να είμεθα στη θέση της επιστημονικής και τεχνολογικής γνώσεως, να ψάξουμε να βρούμε που εις τον ελλαδικό χώρο ευρίσκεται το πετρέλαιο, να κάνουμε μόνοι μας τις γεωτρήσεις και να βγάλουμε μόνοι μας το πετρέλαιο. Οι συμβάσεις της ΟΣΕΑΝΙΚ, δεν με ενδιαφέρει από πολιτικής πλευράς το θέμα, αλλά οι ξένες εταιρείες, ευνόητο είναι αυτό, θέλουν να πάρουν την μερίδα του λέοντος και την παίρνουν. Διότι από της άλλης πλευράς εμείς μόνον επί θεωρητικής βάσεως μπορούμε να πούμε ότι διαθέτουμε πετρέλαιο. Εάν αύριο το πρωί πουν οι Ρουμάνοι, οι Γάλλοι, οι Αμερικανοί κλπ ότι δεν μπορούν να δώσουν πετρέλαιο, εμείς αύριο το πρωί τι είμεθα εις θέσιν να κάμουμε; Για να δούμε, λοιπόν, σ’ αυτό το τεράστιο πρόβλημα το οποίο τίθεται εμπρός μας, τις ευθύνες τις έχει μόνο το πολιτικό σκέλος του τόπου μας, ανέκαθεν ομιλώ, ή ευθύνεται πολύ περισσότερο η κρατική μηχανή η οποία αυτή γνωρίζει τις λεπτομέρειες και περαιτέρω τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά μας Ιδρύματα, το Πολυτεχνείο μας, οι Τεχνικές Σχολές, το Πανεπιστήμιο; Ο προβληματισμός του νέου ανθρώπου για την επίλυση του προβλήματος από πού θα πηγάσει; 

Ο μαθητής, ο φοιτητής δεν είναι δυνατόν να προβληματισθεί από τον πολιτικό, αλλά από τον δάσκαλό του. Η κατεύθυνση λοιπόν στο σύνολο της αντιμετωπίσεως των οικονομικών προβλημάτων του τόπου είναι επί τελείως λανθασμένης βάσεως. Η θεωρητική αντιμετώπιση των προβλημάτων δεν επιλύει τίποτε. Κάποια στιγμή πρέπει να πάμε στην πράξη. Και σήμερα η πράξη αποδεικνύει ότι ο τόπος μας, δυστυχώς, δεν είναι εις θέσιν να επιλύσει αυτά τα προβλήματα που θα του δώσει την ανεξαρτησία του την οικονομική. Ο δρόμος λοιπόν τον οποίο ακολουθούμε είναι λανθασμένος. Το απέδειξε η ιστορία των τελευταίων 150 ετών. Στην δεδομένη στιγμή λοιπόν της ενεργείας ευρισκόμεθα προ μιας καταστάσεως, όπου το σύνολο του δυτικού κόσμου στον οποίο και εμείς υπαγόμεθα, εξαρτάται από το κατά πόσον αυτοί οι οποίοι έχουν την ενέργεια θα μας την δώσουν. Και βέβαια όποιος δεν έχει ενέργεια δική του αναγκάζεται να την αγοράσει. Αλλά αυτός που την έχει, όπως είμαστε εμείς τι κάνει; Στη Ν. Αφρική σήμερα θα διατεθούν άλλα 2.800.000.000 δολάρια για την κατασκευή μιας νέας δευτέρας ομάδος (σημ.:ίσως εννοεί μονάδος) για την παραγωγή υγρών καυσίμων από κάρβουνα. Εδώ δηλαδή στην περίπτωση του αργού πετρελαίου έχουμε μια ύλη, η οποία βγαίνει από τα σπλάχνα της γης και αυτή την ύλη την πηγαίνουμε σ’ ένα διυλιστήριο και κάνουμε τις κλασματικές αποστάξεις. Οι αποστάξεις αυτές θα μας δώσουν τα διάφορα κλασματικά προϊόντα που θα χρειασθούμε. Στην περίπτωση του άνθρακος ή του λιγνίτου, όπου οι εξορύξεις είναι δυσκολότερες και δαπανηρότερες είναι ευκολότερο να δημιουργήσουμε ένα μικρότερο αντικείμενο και από αυτά να συνθέσουμε εν συνεχεία μεγαλύτερα αντικείμενα που είναι τα υγρά καύσιμα. Και αυτή η δυνατότης υπάρχει στον τόπο μας. Τα διαπιστωμένα κοιτάσματα λιγνίτου σήμερα είναι της τάξεως των 10 δις. τόνων. Εάν υπολογίσετε επί θεωρητικής βάσεως ότι 3-4 μέρη λιγνίτου μας κάνουν ένα μέρος πετρελαίου τότε έχουμε αναλογία 2,5 δις τόνων αργού πετρελαίου (1). Η Πατρίδα μας δε, είναι δυνατόν για πολλές δεκάδες χρόνια να έχει αυτάρκεια εις ενέργεια από τον λιγνίτη (2). Εάν δε εις αυτόν προσθέσετε και την ηλιακή ενέργεια και τις μη γνωστές ποσότητες πετρελαίου τότε βλέπουμε ότι επί θεωρητικής βάσεως δεν υπάρχει ενεργειακό πρόβλημα για την πατρίδα μας. Από το θεωρητικό όμως μέρος μέχρι του να είμαστε σε θέση να την έχουμε στα χέρια μας αυτήν την ενέργεια υπάρχει μεγάλος δρόμος. Και εάν ερωτήσω σήμερα που είναι η μελέτη η οποία θα αποδείξει κατά πόσον οικονομικώς συμφέρει να συνθέσουμε υγρά καύσιμα από πλευράς λιγνίτου, από όσο γνωρίζω αυτή δεν υπάρχει. Οπωσδήποτε όμως αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να είχε δημιουργήσει τον προβληματισμό ιδιαιτέρως στους τεχνικούς της Πατρίδας μας και στα Α.Ε.Ι. Η ευθύνη λοιπόν είναι συλλογική. 

                                                                   ***

Σημειώσεις δικές μας:

Σημείωση (1):  Σε πολλές από τις δημόσιες παρεμβάσεις του ο κ. Σ. Σοφιανόπουλος είχε αναλύσει ότι η αξιοποίηση του Λιγνίτη στην πατρίδα μας δεν είναι η ενδεδειγμένη και καλύτερη δυνατή. Πολλά χρόνια νωρίτερα, το 1947, ο Δ. Μπάτσης στη σπουδαία μελέτη του "Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα" αναφερόταν στην αξιοποίηση του λιγνίτη: "...σαν καύσιμο για ενέργεια, σαν καύσιμο για θέρμανση ή σαν πρώτη ύλη για παραγωγή υγρών καυσίμων και άλλων χημικών προϊόντων..." (σχετικά βλέπε εδώ)

Για να αντιληφθούμε την σπουδαιότητα του θέματος αναφέρουμε τα εξής στοιχεία: Η Ελλάδα, το 2012, εισήγαγε 20,95 εκατομμύρια τόνους πετρελαίου. Δεδομένου ότι τα βεβαιωμένα αποθέματα λιγνίτη στην πατρίδα μας ανέρχονται σε 10 δις τόνους, από τα οποία μπορούμε να έχουμε υγρό καύσιμο 2,5 δις τόνους -(βλέπε ανωτέρω την ανάλυση του Σ. Σοφιανόπουλου)- συμπεραίνουμε ότι η Ελλάδα θα μπορούσε -επί θεωρητικής βάσεως- για 120 χρόνια, από σήμερα, να μην εισάγει πετρέλαιο και να καλύπτει τις ανάγκες της σε υγρά καύσιμα από την αξιοποίηση του εγχώριου λιγνίτη. Μπορείτε να σκεφτείτε ότι μέρος της εγχώριας ανάγκης για παραγωγή ενέργειας θα μπορούσε να καλυφθεί από την ηλιακή, αιολική ενέργεια και από την αξιοποίηση των υδάτων (όπου και σε αυτά ελάχιστα έχουν γίνει στην πατρίδα μας) καθώς και από τα κοιτάσματα φυσικού αερίου και υδρογονανθράκων της πατρίδας μας. Επομένως η προοπτική απεξάρτησης της πατρίδας μας από εισαγωγές πετρελαίου είναι απόλυτα ρεαλιστική. 

Σημείωση (2): Στο http://hellas-economy.blogspot.gr/ έχουμε ήδη παρουσιάσει, σε τρεις συνέχειες, τα όσα ο Δ. Μπάτσης πραγματεύτηκε στο σπουδαίο έργο του "Η Βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα" σχετικά με το Λιγνιτικό θέμα, βλέπε εδώ το Α΄μέρος, εδώ το Β΄ μέρος   και εδώ το Γ΄ μέρος. Στο blog μας θα ακολουθήσει κι άλλη ανάρτηση σχετικά με τους Λιγνίτες (κοιτάσματα που δεν έχουν αξιοποιηθεί, περιγραφή των ήδη αξιοποιούμενων κοιτασμάτων και λοιπά σχετικά στοιχεία)

*Στη φώτο βλέπετε τον Σ. Σοφιανόπουλο μπροστά από μια γεώτρηση στο Κερί Ζακύνθου τις οποίες είχε ανοίξει ο ίδιος με την εταιρεία του ΧΡΩ.ΠΕΙ. Παρ' ότι ο Σ.Σοφιανόπουλος είχε λάβει άδεια από τον τότε πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή (βρισκόμαστε την περίοδο 1974-1979), ο τότε Υπ. Βιομηχανίας Μ.Έβερτ τον συλλαμβάνει για το "έγκλημά" του να παράγει αργό πετρέλαιο στην πατρίδα του. Ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος δικάζεται τον Μάιο του 1979 καί αθωώνεται. Με δικαστική απόφαση, όμως, αναστέλλονται οι δύο άδειες που είχε για παραγωγή πετρελαίου.

                                                                       ***

Παρακάτω ακολουθεί το Ά μέρος του άρθρου του Σ. Σοφιανόπουλου σε jpeg:

  

 Επιμέλεια: Ξενοφών Οικονομικός (22.12.2014) ©
 

copyright 4481/2017