Νόμος 1083/30.10.1980 και η Απόφαση 289 της Ν.Ε. της Τραπέζης της Ελλάδος: το 1988 η ολομέλεια του Αρείου Πάγου παίρνει δυστυχώς, μια απόφαση υπέρ της κεφαλαιοποίησης των τόκων και την -με γεωμετρική πρόοδο- αύξηση του οφειλόμενου κεφαλαίου, χωρίς να ρωτήσει κάποιον ειδικό για το μαθηματικό αποτέλεσμα της Απόφασης 289 της Ν.Ε. Γ' Μέρος

Με την παρούσα ανάρτηση συνεχίζουμε με το Γ' μέρος της μελέτης μας σχετικά με τον καταστρεπτικό -για την ελληνική οικονομία- Νόμο 1083 της 30.10.1980, τον οποίο ψήφισε η Ν.Δημοκρατία και διατήρησε το Πασόκ και την Απόφαση 289 της Νομισματικής Επιτροπής της Τραπέζης της Ελλάδος, επίσης με ημερομηνία 30.10.1980. Συνέπεια αυτού του Νόμου και της ανωτέρω Απόφασης της Νομισματικής Επιτροπής ήταν η καταστροφή της ελληνικής παραγωγής: γεωργικής, αλιευτικής, κτηνοτροφικής, βιοτεχνικής, βιομηχανικής και τουριστικής. 

Ο εν λόγω Νόμος σε συνάρτηση με την ανωτέρω Απόφαση επέτρεψαν την κεφαλαιοποίηση των τόκων και την -με γεωμετρική πρόοδο- αύξηση του οφειλόμενου κεφαλαίου. Αποτέλεσμα αυτού ήταν μια επιχείρηση, η οποία είχε δανειστεί από εμπορική τράπεζα στα δυο μόλις χρόνια να οφείλει το διπλάσιο κεφάλαιο από το αρχικό, στα 10 χρόνια 32 φορές! το αρχικό κεφάλαιο και σε 20 χρόνια 32 φορές! το κεφάλαιο που όφειλε στα 10 χρόνια!

Τον ανωτέρω Νόμο 1083 υπέγραψαν ο Κων/νος Καραμανλής ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Ιωάννης Παλαιοκρασσάς ως Αναπληρωτής Συντονισμού, ο Μιλτιάδης Έβερτ ως Υπ. Οικονομικών, ο Υπ. Εμπορίου Αρ. Καλαντζάκος και ο Γεώργιος Σταμάτης ως Υπ. Δικαιοσύνης. Πρωθυπουργός τότε ήταν ο Γ. Ράλλης. 

Όπως υποστήριξε τόσο στα μέσα ενημέρωσης όσο και ενώπιον του Αρείου Πάγου ο πρώην ιδιοκτήτης της ΧΡΩ.ΠΕΙ. Σ. Σοφιανόπουλος ο Νόμος 1083/1980 και η Απόφαση 289 της Νομισματικής Επιτροπής έγιναν σκοπίμως για να διαλύσουν την ελληνική βιομηχανία και παραγωγή γενικότερα. Εδώ μπορείτε να μελετήσετε το Α΄ μέρος της μελέτης μας: http://hellas-economy.blogspot.gr/2015/01/1083-30101980.html ενώ εδώ το Β' μέρος http://hellas-economy.blogspot.gr/2015/01/108330101980-289.html

ο Σ. Σοφιανόπουλος αγωνίστηκε και πέτυχε την κατάργηση του Ν.1083

                                                                                   ***  

Αξιοποιώντας τα ενημερωτικά εγχειρίδια και ντοκουμέντα που έγραψε και χρησιμοποίησε  ενώπιον του Αρείου Πάγου ο Σ. Σοφιανόπουλος προκειμένου να πετύχει, αρχικά την τροποποίηση και τελικά την κατάργηση του εν λόγω Νόμου παρουσιάζουμε το Γ' μέρος της μελέτης μας. Παροτρύνουμε τους αναγνώστες μας να το μελετήσουν για να αντιληφθούν πως η Τράπεζα της Ελλάδος και το "ανθελληνικό" κράτος καταστρέφουν την πατρίδα μας. Κάποιες από τις υπογραμμίσεις και επισημάνσεις είναι δικές μας. 

Μέρος Γ' 

Η ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ
6 ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 8 ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ 1083
ΤΗΣ 30/10/1980

(ΕΠΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ Ν. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΟΥ ΔΙΑΤΗΡΗΘΗΚΕ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ Π.Α.ΣΟ.Κ ΑΠΟ ΤΟ 1981
ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝ ΙΣΧΥ)

 
ΚΑΙ Η ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΣΑ

ΑΠΟΦΑΣΙΣ
ΤΗΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΜΕ ΑΡΙΘΜΟ 289, ΕΠΙΣΗΣ ΤΗΣ 30/10/1980

ΕΓΙΝΑΝ ΣΚΟΠΙΜΩΣ
 
ΔΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΝ ΓΈΩΡΠΚΗΝ, ΑΛΙΕΥΤΙΚΗΝ, ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΙΚΗΝ, ΒΙΟΤΕΧΝΙΚΗΝ, ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΟΥΡΙΣΜΟΝ
(ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ),

ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

17/3/1988 

Η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου παίρνει δυστυχώς, μία ιστορική απόφαση με αριθμό 27, κατά την οποία παγειώθηκε η νομολογία σ' ένα ιδιαίτερα μεγάλης πρακτικής σημασίας ζήτημα. Κατά την απόφαση αυτή, η ολομέλεια του Αρείου Πάγου κλήθηκε να σκεφτεί κατά νόμον και να αποφανθεί κατά πόσον έπρεπε να δεχτεί την αναίρεση της Εθνικής Τραπέζης Επενδύσεων και Βιομηχ. Ανάπτυξης κατά της οικογενείας Αποστολίδη. Δυστυχώς εις την απόφαση τους αυτή, η οποία όμως ήτο και με μειοψηφία 8 Αρεοπαγιτών (εκ των 27) κατά την οποία εδέχθηκε την αναίρεσιν, οι Αρεοπαγίτες, παρεσύρθησαν από ένα ψέμα της Ν.Ε., ως προαναφέραμε, και δυστυχώς εξέφρασαν το σκεπτικό....: 

 «Από τα παραπάνω και ιδιαίτερα από τον προαναφερόμενον σκοπό της εν λόγω διατάξεως, δηλαδή της 289, που απέβλεψε για το δημόσιο συμφέρον στην άμεση αντιμετώπιση των οικονομικών βαρών των πιστωτικών ιδρυμάτων από την κεφαλαιοποίηση των τόκων που τα ίδια οφείλουν στους καταθέτες τους, των οποίων τα χρήματα διαχειρίζονται και διακινούν για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας, προκύπτει ότι από τότε που άρχισε να ισχύει η απόφαση αυτή της Ν.Ε. 8/12/1980 και εφ'εξής, δεν ισχύουν για τις τράπεζες και τους άλλους πιστωτικούς οργανισμούς οι περιορισμοί που τίθενται για οφειλή τόκου επί των τόκων από τις διατάξεις των άρθρων 296 Αστικού Κωδικός 110 κτλ...»

Σε αυτό το σκεπτικό,έχουμε να παρατηρήσουμε ότι οι Αρεοπαγίτες δυστυχώς δεν εσκέφθησαν να ρωτήσουν κάποιον ή κάποιους ποια είναι η μαθηματική εξέλιξις μιας τέτοιας φραστικής δικαιολογίας, διότι ουδαμού εις την ανθρωπότητα υπάρχει η δυνατότης διά της οποιασδήποτε επιχειρηματικής δραστηριότητος να προκύψει τέτοιο κέρδος που να μπορεί να καλύψει την με γεωμετρικήν πρόοδον αύξηση του χρέους του "Χ" πελάτου κάποιας τραπέζης, διότι δια του τριμηνιαίου ανατοκισμού και κεφαλαιοποιήσεως των τόκων που τελικώς απεφασίσθη, -διότι ο νόμος λέει « άνευ χρονικού ή αλλού περιορισμού» - το ολικόν χρέος διπλασιάζεται ανα διετίαν, εάν ληφθεί υπ' όψιν τόκος υπερημερίας 36% ετησίως, δηλαδή 3% το μήνα, που περίπου ίσχυσε επί μίαν 15-ετίαν. Η μαθηματική απόδειξις, εις μεν την εφορία η οποία δεν κεφαλαιοποιεί τους τόκους, ανά 10ετίαν δίδει τόκους 3,6 φορές το κεφάλαιον, αλλά προστιθέμενον, ενώ με την κεφαλαιοποίηση και τον ανατοκισμό των τραπεζών, κεφάλαιο και τόκοι ανά 10ετίαν, γίνονται 32 φορές το αρχικό κεφάλαιον, αλλά πολλαπλασιαζόμενον. 

Δηλαδή, σε ένα παράδειγμα 1.000.000 δρχ., και για διάστημα 20 ετών, εις μεν την εφορία θα έχουμε 2 φορές τόκους 3,6 εκατομμυρίων δραχμών, άρα 7,2 εκατομμύρια και 1 εκατομμύριο το κεφάλαιο, 8,2 εκατομμύρια θα είναι το ολικον χρέος του οφειλέτου στα 20 χρόνια. Αντιθέτως, εις την τράπεζαν, έχουμε 32.000.0000 τόκους στο κεφάλαιο την πρώτη δεκαετία και 32 φορές το 32 την δεύτερη δεκαετία, μας δίδει 1 Δισ. 24 εκατομμύρια.

Επισυνάπτονται οι μαθηματικοί υπολογισμοί στο τέλος., (βλ.ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ- Βάσει 100 δραχμών διά να είναι ευκόλως αντιληπτόν. Η εν λόγω μαθηματική απόδειξη επισυνάπτεται στο τέλος του Α' μέρους της μελέτης μας εδώ: http://hellas-economy.blogspot.gr/2015/01/1083-30101980.html)

Σαν αποτέλεσμα λοιπόν, είχαμε την εθνικήν διάλυσιν και όχι το δημόσιον συμφέρον το οποίο επικαλούνται οι Αρεοπαγίτες εις την απόφαση τους, παρασυρόμενοι από το ψέμα τηγς Ν.Ε., στην 289 απόφαση της, ότι αυτό γίνεται από τα πιστωτικά ιδρύματα για να ανταπεξέλθουν εις την κεφαλαιοποίηση και τον ανατοκισμό που κάνουν εις τους διαφόρους καταθέτας των και λοιπούς δανειστάς των ως προαναφέραμε. Για να γίνει εισέτι πιο αντιληπτό αυτό το τερατούργημα που δυστυχώς ισχύει ακόμη, και που δια μίαν ακόμη φορά θα κληθεί η ολομέλεια του Αρείου Πάγου να πάρει απόφαση εις το λίαν προσεχές μέλλον, σε ένα παράδειγμα 50 ετών όπου κάποιος φεύγει από την Ελλάδα να πάει να βρει την τύχη του στον έξω κόσμο και φεύγοντας χρωστάει στην εφορία 1.000.000 δρχ., και 1.000.000 επίσης σε μια τράπεζα και υποθετικός τίποτα δεν έχει αλλάξει στη χώρα μας, -και το 3% το μήνα ισχύει- ο Έλλην αυτός που έγινε ο πλουσιότερος άνθρωπος της γης εις το εξωτερικόν, επιστρέφων μετά 50 χρόνια, δηλαδή είναι πλέον 70 ετών, και έχων τύψεις συνειδήσεως διότι δεν εξόφλησε εισέτι το χρέος του προς την εφορία και την τράπεζα και θέλει να εξιλεωθεί, εις μεν την εφορία πρέπει να καταβάλει 19.000.000 δρχ., πέντε δεκαετίες από 3,6 εκατομμύρια, δηλαδή 18 και 1 το κεφάλαιο, 19 εκατομμύρια, εις δε την τράπεζα, πρέπει να καταβάλει το αστρονομικό ποσό των 32 τρισεκατομμυρίων δραχμών! Διότι την πρώτη δεκαετία χρωστά 32.000.000 δρχ., την δεύτερη δεκαετία, 1 δισ 24 εκατομμύρια, την 3η δεκαετία 32 δισ. την 4η δεκαετία 1 τρισ. 24 και την 5η δεκαετία 33,5 τρισεκατομμύρια!!! (Βλ. ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ)

Είναι απορίας άξιον ότι επί 17 χρόνια κανείς μα κανείς δε μπήκε στον κόπο να ξεκαθαρίσει εις τα δικαστήρια, τους εισαγγελείς, τους Προέδρους και γενικώς εις το ελληνικό Δημόσιο, ότι δεν μπορεί κάποιος να αρχίσει μια οποιαδήποτε επιχείρηση με 1.000.000 δρχ κεφάλαιο και σε 20 χρόνια να θέλει να αποκομίσει κέρδη ενός δισεκατομμυρίου. Αλλά και εις την ελληνικήν αγοράν εάν ήθελε κανένας να προσφύγει την 20ετία 1977-1997, κανένα προϊόν σε απόλυτες τιμές δεν ηυξήθη άνω των 20 φορών, π.χ., το δολάριο από 30 δρχ αγγίζει τις 300, δηλαδή ηυξήθη 10 φορές, οι εφημερίδες από 20 δρχ., έγιναν 200 δρχ., δηλαδή κι αυτές 10 φορές, το κρέας από 150, έγινε 1.500 δρχ., δηλαδή κι αυτό 10 φορές, τα παπούτσια από 2.000 δρχ στις 15.000 δρχ., άρα 7 φορές, το ψωμί από 28 έγινε 280 δρχ, δηλαδή κι αυτό ανέβηκε 10 φορές, ο χρυσός κι αυτός, αφού είναι σταθερός σε δολάρια, ηυξήθη κι αυτός 10 φορές, το Μάρκο από 14 δρχ. πήγε στις 160 δρχ., και οποιοδήποτε άλλο προϊόν στις αυτές αναλογίες.

Βάσει ποίου λοιπόν σκεπτικού απαιτούν διά νόμου οι τράπεζες, οι τόκοι κεφαλαιοποιούμενοι να αυξάνονται σε κεφάλαιο 1.000 φορές; Όταν η πρακτική εφαρμογή των πραγμάτων εις το κοινωνικόν γίγνεσθαι είναι τελείως αντίθετη από το οποιοδήποτε νομικό σκεπτικό, διά του οποίου καταστρέφεται η παραγωγική διαδικασία που έχει σαν αποτέλεσμα τη σημερινή εικόνα της χώρας, δε μπορούν οι ανώτατοι δικασταί οι οποίοι κι αυτοί είναι μέλη αυτής της κοινωνίας, να γνωμοδοτούν με ασαφείς φρασεολογίες και νομικά δικολαβικά επιχειρήματα και να καταστρέφουν την ίδια την κοινωνία μέλη της οποίας είναι και οι ίδιοι, κι όταν μάλιστα από ηθικής πλευράς, ο ανήμπορος λαός περιμένει απ'αυτούς την δικαίωση εις όποιον ήθελε τούτους αδικήσει.

«Όποιος και όσοι τους φαύλους δεν τιμωρούν, αδικούν τους χρηστούς», Πυθαγόρας.

Και οι φαύλοι στην προκειμένη περίπτωση ήσαν οι υπουργοί Παλαιοκρασσάς, Έβερτ, Καλατζάκος, Σταμάτης, σαν υπουργοί -αναπληρωτής συντονισμού ο πρώτος, οικονομικών ο δεύτερος, εμπορίου ο τρίτος, και δικαιοσύνης ο τέταρτος, που υπογράφουν τον νόμον υπό τα απαθή βλέμματα του τότε Πρωθυπουργού Γ. Ράλλη και του κυρώσαντος τον νόμον, Προέδρου της Δημοκρατίας Κ. Καραμανλή. Αλλά και οι συνεχισταί αυτής της μεγαλυτέρας καταστροφής της χώρας μετά την καταστροφήν το 1922, δηλαδή η Κυβέρνησις ΠΑΣΟΚ και δη, Παπανδρέου, Σημίτης, Παπαντωνίου, Τσοβόλας, ως αρμόδιοι οικονομικοί υπουργοί, έπρεπε και αυτοί και όλοι οι άλλοι συμπράξαντες, να τιμωρηθούν ως φαύλοι από το Ανώτατο Δικαστήριο και όχι να δικαιώνονται. Εάν η ολομέλεια του Αρείου Πάγου, πλανηθείσα ή εκβιασθείσα από την τότε Κυβέρνηση εξέδοσε αυτήν την επαίσχυντον απόφασιν, ελπίζουμε ότι δε θα διαπράξει το αυτό έγκλημα κατόπιν όλου αυτού του θορύβου που δημιουργήθηκε και θα πρέπει να κοιτάξει την ουσίαν του πράγματος, δηλαδή την επαναλειτουργίαν της διαλυθείσης παραγωγής της χώρας και όχι τα νομικά τερτίπια.

24.2.1992

Ο Ανδρέας Γαζής, ομότιμος Καθηγητής του Παν/μίου Αθηνών, σε γνωμοδότηση του, ξεκάθαρα αποφαίνεται ότι η 289 απόφασις της Νομισματικής Επιτροπής, αλλά και όλο αυτό το τερατούργημα είναι καταχρηστικό σαν αξίωση του συνόλου της οφειλής ως και εξοντωτικό από πλευράς συμβιβασμών, όταν του ετέθη το ερώτημα να αποφανθεί για την υπόθεση αυτή. Επίσης, θεωρεί ως αντισυνταγματική τόσο την απόφαση, όσο και τη διαδικασία, κάνοντας πρωτίστως την παρατήρηση ότι με αυτήν προσβάλλεται η οικονομική ελευθερία, ενώ δεν αποτελεί αυτή επιτρεπόμενον μέτρον, χάριν της εθνικής οικονομίας. Δηλαδή ακριβώς ό,τι και εμείς μαθηματικώς αποδείξαμε. Δυστυχώς ουδέποτε γνωστοποιήθηκε η γνωμοδότηση αυτή και ελάχιστοι δικηγόροι ανά την χώραν την γνωρίζουν, πράγμα για το οποίο ξεκάθαρα ευθύνεται η πολιτικοποιημένη ηγεσία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. (Επισυνάπτεται.)

                                                                         ***

Το ιστορικό και οι λεπτομέρειες του Ν.1083/30.10.1980: Η αρχή του τέλους για την Ελληνική Βιομηχανία θα συνεχιστεί σε επόμενες αναρτήσεις.

Επισυνάπτουμε την γνωμοδότηση του Ομότιμου Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Ανδρέα Γαζή. Για ένα συνοπτικό βιογραφικό του καθηγητή Ανδρέα Γαζή δείτε εδώ: http://www.iceht.forth.gr/vraveio_X_P/pdf/95_cv.pdf








Επιμέλεια: Ξενοφών Οικονομικός (6.3.2015)