Νόμος 1083 της 30/10/1980 ή αλλιώς Νόμος των Πανωτοκίων: Η αρχή του τέλους της Ελληνικής Βιομηχανίας. Σωτ. Σοφιανόπουλος: "...έγινε σκοπίμως για να καταστρέψει την Ελληνική παραγωγή: γεωργική, κτηνοτροφική, αλιευτική, βιοτεχνική, βιομηχανική και τουρισμό (ξενοδοχεία)..." Ά Μέρος

Έχουμε αναφέρει σε πολλές αναρτήσεις μας ότι το ίδιο το "ελληνικό" (βλέπε ανθελληνικό) κράτος εμπόδισε ή υπονόμευσε πολλές αναπτυξιακές προσπάθειες της ιδιωτικής, κυρίως, πρωτοβουλίας που θα μπορούσαν να αποτελέσουν τους συντελεστές για την επέκταση της βαρειάς βιομηχανίας, και όχι μόνον, αλλά ολόκληρης της πρωτογενούς παραγωγής στην πατρίδα μας -που ήδη η ραχοκοκαλιά της είχε σχηματιστεί κατά την εικοσαετία 1953-1973.

Οι αναγνώστες μας μπορούν να μελετήσουν στην 2η παράγραφο της ανάρτησής μας εδώ (πατώντας στον αντίστοιχο σύνδεσμο):  πολλές από τις περιπτώσεις όπου οι εκάστοτε κυβερνώντες, των δυο μεγάλων κομμάτων, εμπόδισαν αδικαιολόγητα (;) την ανάπτυξη στον τόπο μας και την προοπτική απόκτησης οικονομικής αυτάρκειας, ώστε να μην είμαστε υποχείρια των ξένων δυνάμεων και των δανειστών. Ομοίως στην ανάρτησή μας εδώ, δυο παραγράφους πιο κάτω από την πρώτη φωτογραφία, οι αναγνώστες μας μπορούν να μελετήσουν (πατώντας πάλι στους αντίστοιχους συνδέσμους), πως οι κυβερνώντες λειτούργησαν και λειτουργούν εναντίον των συμφερόντων της πατρίδας μας και πως, ενώ ήταν και είναι ενήμεροι για τις οικονομικές δυνατότητες της πατρίδας μας, δεν έκαναν τίποτε για να προχωρήσει ο τόπος μας μπροστά χρεώνοντας τον με την απώλεια τεράστιων ευκαιριών ανάπτυξης. 

Επιπλέον, στην ανάρτησή μας εδώ: και στην τελευταία σημείωση, στο τέλος της εν λόγω ανάρτησης, είχαμε αναφερθεί στο Νόμο 1083 της 30.10.1980  και την επακολουθήσασα απόφαση 289, επίσης της 30.10.1980 της Νομισματικής Επιτροπής της Τράπεζας της Ελλάδος, διαφορετικά γνωστό ως Νόμο των Πανωτοκίων, που είχαν ως αποτέλεσμα τη διάλυση κολοσιαίων βιομηχανιών, μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων, χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, βιοτεχνικών επιχειρήσεων και γεωργικών-κτηνοτροφικών-αλιευτικών επιχειρήσεων. 

                                                                        ***

Με την παρούσα ανάρτηση ανοίγουμε, ακριβώς αυτό το θέμα, ήτοι του Νόμου 1083/30.10.1980 του αλλιώς λεγόμενου Νόμου των πανωτοκίων ο οποίος διέλυσε -όπως επανειλημμένα συνήθιζε να τονίζει ο πρώην φαρμακοβιομήχανος και ιδιοκτήτης της ΧΡΩ.ΠΕΙ.- πάνω από 300 μεγάλες βιομηχανίες μόνον στην περιοχή της Αττικής και χιλιάδες άλλες στην υπόλοιπη Ελλάδα. 

Ο φαρμακοβιομήχανος και πρώην ιδιοκτήτης της ΧΡΩ.ΠΕΙ. Σωτήρης Σοφιανόπουλος, ήταν αυτός ο οποίος κατάλαβε την τεράστια απάτη που έκρυβε ο νόμος αυτός και τις τρομακτικές συνέπειες που είχε για την οικονομία και την πατρίδα μας γενικότερα. Μετά από πολυετείς προσπάθειες ενημέρωσης των ελλήνων πολιτών (συγγραφή βιβλίου, φυλλαδίων, κάνοντας πολλές τηλεοπτικές εκπομπές ανά την Ελλάδα, αποστέλλοντας στους δικαστές όλα τα ενημερωτικά στοιχεία που είχε συλλέξει κλπ.) και βέβαια πολυετή δικαστικό αγώνα, φθάνοντας το όλο θέμα στον Άρειο Πάγο, κατάφερε τελικά να σταματήσει την ισχύ αυτού του προδοτικού Νόμου.

                                                                          ***

Παρουσιάζουμε κατωτέρω σε συνέχειες, το φυλλάδιο που έγραψε ο ίδιος ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος υπό τον τίτλο: Νόμος 1083/1980: Η αρχή του τέλους για την Ελληνική Βιομηχανία [Ιστορικό και λεπτομέρειες]. Το φυλλάδιο που παραθέτουμε κατωτέρω (σε μορφή κειμένου) έγραψε ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος τον Ιούλιο του 1997, γι' αυτό οι αναφορές που κάνει στο εξωτερικό χρέος προέρχονται από στατιστικά στοιχεία του 1996-1997. Ομοίως, τα αριθμητικά παραδείγματα του πως ένα δάνειο "εκτοξεύεται" με τα πανωτόκια είναι σε δραχμές.


Σε κάποιες περιπτώσεις παρεμβαίνουμε με σημειώσεις. Κάποιες από τις επισημάνσεις με bold και τις υπογραμμίσεις είναι δικές μας. 

                                                                          ***

Νόμος 1083/1980: Η αρχή του τέλους για την Ελληνική Βιομηχανία.
 [Ιστορικό και λεπτομέρειες]
που αποδεικνύουν ότι: 

Η ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ
6 ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 8 ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ 1083
ΤΗΣ 30/10/1980

(ΕΠΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ Ν. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΟΥ ΔΙΑΤΗΡΗΘΗΚΕ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ Π.Α.ΣΟ.Κ ΑΠΟ ΤΟ 1981
ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝ ΙΣΧΥ)

 
ΚΑΙ Η ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΣΑ
 
ΑΠΟΦΑΣΙΣ
ΤΗΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΜΕ ΑΡΙΘΜΟ 289, ΕΠΙΣΗΣ ΤΗΣ 30/10/1980
 
ΕΓΙΝΑΝ ΣΚΟΠΙΜΩΣ
 
ΔΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΝ ΓΈΩΡΠΚΗΝ, ΑΛΙΕΥΤΙΚΗΝ, ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΙΚΗΝ, ΒΙΟΤΕΧΝΙΚΗΝ, ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΟΥΡΙΣΜΟΝ
(ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ),
 
ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
ΩΣΤΕ, ΝΑ ΦΘΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΟΣΟΣΤΟ
ΤΗΣ
ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΣΤΟ ΑΚΑΘΑΡΙΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΠΡΟΪΟΝ,
ΑΠΟ
25% ΠΟΥ ΗΤΟ ΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1970, ΣΤΟ
12% το 1996,

ΑΥΤΟ ΕΙΧΕ ΣΑΝ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΟ
ΤΗΝ ΤΡΟΜΕΡΗ ΑΝΕΡΓΊΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΤΑΜΕΙΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΙΩΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΒΟΛΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΟΔΟΤΩΝ, ΤΗΝ ΚΑΘΗΛΩΣΗ ΤΩΝ
ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ ΚΤΛ., ΚΑΘΩΣ ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΙ
ΤΗΝ ΑΥΞΗΣΗ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
 
ΑΠΟ
700 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΔΟΛΑΡΙΑ ΤΟ 1974
ΣΕ 8 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΔΟΛΑΡΙΑ ΤΟ 1981
ΚΑΙ

ΣΕ ΑΝΩ ΤΩΝ 40 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΏΝ ΔΟΛΑΡΙΩΝ ΤΟ 1996
[το δημόσιο χρέος σήμερα εν έτει 2015, έχει ξεπεράσει τα 500 δισ. ευρώ, βλέπε: άρθρο του Καθηγητή του Οικονομικού Παν/μιου Αθηνών κ. Γιώργου Βάμβουκα με τίτλο: «Το δημόσιο χρέος ξεπέρασε τα 500 δις ευρώ» (εφημ. Kontranews 7 Ιουνίου 2014, σελ.2)]
 
ΚΑΙ
ΤΟ ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ- ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ- ΝΑ ΑΝΕΛΘΕΙ 

ΑΠΟ 114 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΔΡΑΧΜΕΣ ΤΟ 1974, 
ΣΕ 35 ΤΡΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΔΡΧ. ΤΟ 1996.

 -------

Ποινικός Κώδικας και Νομολογία 

Ο Ποινικός Κώδιξ στο άρθρο 404 και στην λέξη "τοκογλυφία", αναλύει αυτήν, ως εξής:
 

"Όποιος σε δικαιοπραξία για την παροχή οποιασδήποτε πίστωσης, ανανέωση της ή παράταση της προθεσμίας πληρωμής εκμεταλλεύεται την ανάγκη, την πνευματική αδυναμία, την κουφότητα την απειρία ή την ψυχική έξαψη εκείνου που παίρνει την πίστωση, συνομολογώντας ή παίρνοντας για τον εαυτό του ή για τρίτον περιουσιακά ωφελήματα, που ανάλογα με τις ειδικές περιστάσεις είναι προφανώς δυσανάλογα προς την παροχή του υπαιτίου, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών και με χρηματική ποινή. " (Π.χ. όπως στην περίπτωση που ίσχυσε επί 17 χρόνια και ακόμα σχεδόν ισχύει, όπου το 1.000.000 δρχ. διά του τριμηνιαίου αντοκισμού σε 20 χρόνια, γίνεται 1 δισεκατομμύριο 24 εκατομμύρια, σε 30 χρόνια 32 δισεκατομμύρια και σε 50 χρόνια, 33 τρισεκατομμύρια 552 δισεκατομμύρια! δρχ.) 

[σημείωση δικής μας: στο τέλος της ανάρτησής μας μπορείτε να μελετήσετε μια μαθηματική απόδειξη των ανωτέρω, όπως την σημείωσε ο Σωτ. Σοφιανόπουλος. Το εν λόγω απόσπασμα αντλήσαμε από το βιβλίο του Σ. Σοφιανόπουλου: "Ώρα μηδέν της Ελληνικής Παραγωγής και Οικονομίας". 

-Σημειώστε (στο παράδειγμα) ότι πρόκειται για κεφαλαιοποίση των τόκων, ήτοι στο δεύτερο τρίμηνο τοκίζεται το αρχικό κεφάλαιο συν τους τόκους του πρώτου τριμήνου και όχι μόνον του αρχικού κεφαλαίου].
 

Περαιτέρω δε εις την παράγραφον 4 του ιδίου άρθρου, λέει ότι αν η πράξις των πιο πάνω παραγράφων τελούνται από νομικά πρόσωπα, ποινική ευθύνη έχουν οι Διοικητές και οι Διευθυντές τους. Στην προκειμένη περίπτωση, οι Διοικητές και Διευθυντές των Τραπεζών, οι οποίοι διέπραξαν το έγκλημα της τοκογλυφίας, και συνεχίζουν να το διαπράτουν υποχρεώνοντας τους δανειοδοτουμένους από ανάγκη, από πνευματική αδυναμία, από απειρία κτλ., να δεχθούν την δανειακή σύμβαση να υπαχθεί στους όρους του αλληλόχρεου λογαριασμού. Ως περαιτέρω θα αποδείξωμεν και διά της νομολογίας, αλλά και του Εμπορικού Δικαίου (Αναστασιάδης), αλληλόχρεος λογαριασμός δύναται να υπάρχει μόνον όταν υπάρχουν δυνατότητες αμοιβαίων λογιστικών εγγραφών. Ο διακεκριμένος νομικός Μιχαήλ Αντωνόπουλος, εις το παρελθόν εξέδιδε ένα περιοδικό με τον τίτλο « Συλλογή Νομολογίας» . Εις τον τόμον Β' του 1971, υπάρχει η απόφασις 2811 του 1970 Ειρηνοδικείου Αθηνών, η οποία αναλυτικώς δημοσιεύθη εις το Νομικό Βήμα του 1971, σελίς 523. 

Σε αυτήν ξεκάθαρα αναφέρεται:

"Αλληλόχρεως λογαριασμός υπάρχει οσάκις εκ των συναλλαγών μεταξύ των συμβαλλομένων προκύπτουν εκατέρωθεν απαιτήσεις και οφειλαί εις τρόπον ώστε να είναι άγνωστον εκ των προτέρων,ποιος εξ' αυτών, κατά την τελικήν εκκαθάρισιν θα είναι οφειλέτης ή πιστωτής του άλλου, δεν υπάρχει δε τοιούτος (δηλαδή αλληλόχρεως λογαριασμός) οσάκις κατά την φύσιν της συμβάσεως ο εις καθίσταται μόνον πιστωτής κα ουδέποτε οφειλέτης, ο δε έτερος, μόνον οφειλέτης. "(Εισ. Ν. Α.Κ. 112). Είναι ελλειπής δε η αγωγή μη προσδιορίζουσα το είδος της συμβάσεως και η συζήτησις αναβάλλεται προς διόρθωσιν ή συμπλήρωσίν της. (Κ. Πολ. Δ. 112, 216, 231, 227) (Ειρ. Αθ. 2811/70)

Αυτή ακριβώς είναι και η περίπτωσις όλων όσοι σαν άτομα ή σαν επιχειρήσεις έχουν δανειστεί από τις Τράπεζες, διότι πάντοτε η Τράπεζα ήταν ο πιστωτής και ουδέποτε ο οφειλέτης. Ως εκ τούτου, όπως σαφώς αναλύει και εις το Εμπορικόν Δίκαιον ο Αναστασιάδης, σελίς 930-931, επικαλούμενος μάλιστα και διεθνή βιβλιογραφίαν, Γαλλικήν και Γερμανικήν, ο αλληλόχρεος λογαριασμός γίνεται πάντοτε μεταξύ ας πούμε δύο Τραπεζών ή δύο εμπόρων, και ποτέ μεταξύ δανειστού και δανειολήπτου. Ξεκάθαρα οι Τράπεζες εξεβίασαν τους δανειοδοτουμένους οι οποίοι πάντοτε βρίσκονται εις την ανάγκην, άλλως δεν θα ζητούσαν το δάνειο, (βλ. Ποινικός Κώδιξ ως προαναφέραμε 404) και διά του τρόπου αυτού έκαναν τον τριμηνιαίον ανατοκισμόν, ο οποίος όμως ξεκάθαρα επιτρέπεται από τον Αστικό Κώδικα σε αλληλόχρεο λογαριασμό και μόνον. Διά του τρόπου αυτού οι Τράπεζες υπέπεσαν εις το αδίκημα της τοκογλυφίας και συνεχίζουν να υποπίπτουν διά τον λόγον αυτόν πρέπει να τιμωρηθούν όπως προβλέπεται από το νόμο. Είναι αδιανότητον, ότι οι πρόεδροι των δικαστηρίων και οι εισαγγελείς βάναυσα αλλά δικαίως ετιμώρησαν τους τοκογλύφους, ενώ εκώφευσαν και εποίησαν ότι δεν γνωρίζουν, μέχρις και του Ανωτάτου Δικαστηρίου, εις την ξεκάθαρα παράνομον εκβιαστικήν τοκογλυφικήν πολιτικήν την οποίαν εφήρμοσαν οι Τράπεζες και δη με αναδρομικήν ισχύν, βάσει του Νόμου 1083/30.10.80, ο οποίος εγέννησε το τερατούργημα της 289 Αποφάσεως της Ν.Ε., το ιστορικόν του οποίου νόμου και αποφάσεως ενδεικτικώς αναλύωμεν εις τα κεφάλαια που ακολουθούν διά να αποδείξωμεν ότι τόση παρανομία και τέτοιο έγκλημα κατά του τόπου, μόνον σκοπίμως απο προδοτικήν αιτιολογίαν, μπορούσε να προέλθει.

Ιστορικό

1. Ως σαφώς περιγράφεται εις την υπ' αριθ. 2754/1982 απόφασιν του Συμβουλίου της Επικρατείας, Τμήμα Δ, η απόφασις του Υπουργικού Συμβουλίου περί εγκρίσεως αποφάσεως της Νομισματικής Επιτροπής περί καθορισμού επιτοκίων χρηματοδοτήσεως, ότι δηλαδή τα επιτόκια υπερημερίας εισπράττονται και επί των εν καθυστερήσει τόκων και τελών, ακυρώθηκε ως ούσα εκτός εξουσιοδοτήσεως (Λεπτομέρειες μέσω της αποφάσεως). Η απόφασις αυτή του Συμβουλίου Επικρατείας βγήκε μεν το 1982 αλλά η αίτησις ήταν από τον Ιούλιο του 1980. Οταν η Κυβέρνησις διαπίστωσε ότι το Συμβούλιο Επικρατείας δεν έχει άλλη δυνατότητα παρά να ακυρώσει την απόφαση της, έσπευσε να εκδόσει νόμον διά να καλύψει την παρανομίαν της, η οποία θα απεκαλύπτετο βέβαια αργότερα.
 

Έτσι, στις 30/10 1980 δημοσιεύθηκε ο νόμος περί αγοράς και πωλήσεως συναλλάγματος και ξένων τραπεζικών γραμματίων.

30.10.1980

2. Εις τον νόμον αυτόν, εις το άρθρον 8, παράγραφος 6, υπάρχει η επίμαχος φράσις , «Η Νομισματική Επιτροπή δι'αποφάσεών της, δύναται να επιτρέπει τον άνευ οιουδήποτε χρονικού ή άλλου περιορισμού εκτοκισμών των οφειλομένων εις τα εν Ελλάδι λειτουργούντα πιστωτικά ιδρύματα τόκων». Την ιδίαν ημέραν εξεδόθη και η απόφασις 289 της Νομισματικής Επιτροπής.
 

Εις το άρθρον 9 του ιδίου νόμου αναφέρεται ότι η ισχύς του παρόντος άρχεται από της διά Προεδρικού Διατάγματος καθοριζομένης ημερομηνίας, εξαιρέσει των διατάξεων του άρθρου 8, των οποίων η ισχύς άρχεται από της δημοσιεύσεως των εις την εφημερίδα της Κυβερνήσεως.

α) Διατί να υπάρχει τέτοια βιασύνη να ισχύσει μόνον το άρθρον 8 αμέσως, το οποίον έχει την διάταξιν διά τους τόκους, όταν στις 4 Νοεμβρίου, δηλαδή μετά από 4 ημέρες, δημοσιεύθηκε το Προεδρικό διάταγμα, από της δημοσιεύσεως του οποίου, ισχύει το σύνολον των άρθρων του νόμου. Αυτή η βιασύνη των 4 ημερών φαίνεται να υποκρύπτει κάτι το οποίο όμως δεν μπορέσαμε να εντοπίσουμε ακόμη.

β) Αλλά πώς μπορεί να ισχύσει το άρθρο 8 πριν ισχύσει το άρθρο 6 παραγρ. Α, εις το οποίο σαφώς αναφέρεται ότι ο έλεγχος και η εποπτεία των τραπεζών, όσον αφορά εις την εφαρμογή των διατάξεων τουτρόντος, ασκείται κατά τας κειμένας διατάξεις υπό της Τραπέζης της Ελλάδος, ενεργούσης εν προκειμένω, ως οργάνου της Νομισματικής Επιτροπής.
 

Συγκεκριμένα, η Τράπεζα της Ελλάδος εκδίδει ειδικοτέρας οδηγίας ρυθμίζουσας τας σχέσεις μεταξύ των τραπεζών προς αλλήλας και προς την Τράπεζα της Ελλλάδος και μεταξύ αυτών (δηλαδή των τραπεζών) και της πελατείας των, παρακολουθούσα την πιστήν τήρησίν των. Ως εκ τούτου, ο νόμος φάσκει και αντιφάσκει διότι πρέπει να ισχύσει το άρθρον 6 για να ισχύσει και το άρθρον 8, ενώ στο άρθρο 9, λέει να ισχύσει το 8 πριν ισχύσει το 6. Γιατί όλη αυτή η βιασύνη;

                                                                             ***

Το ιστορικό και οι λεπτομέρειες του Ν.1083/30.10.1980: Η αρχή του τέλους για την Ελληνική Βιομηχανία θα συνεχιστεί σε επόμενες αναρτήσεις.

Ακολουθεί μια πρώτη μαθηματική απόδειξη της αύξησης του χρέους (δανείου) ενός πελάτη, το οποίο χρέος αποδεικνύεται τελικά ότι "τρέχει" με γεωμετρική πρόοδο με αποτέλεσμα, ενώ κάποιος έχει δανειστεί 1.000.000 δρχ ή διαφορετικά 1.000.000 ευρώ σε 20 χρόνια να χρωστάει στην τράπεζα 1 δισ. 24 εκατ, δρχ ή αντίστοιχα ευρώ.  

 

                                         

 

 

Επιμέλεια: Ξενοφών Οικονομικός (13.1.2015) ©

 

Copyright 4481/2017