Το συγκρότημα μεταλλευτικών επιχειρήσεων του Δημητρίου Σκαλιστήρη. Η ελληνική βιομηχανία που έφθασε να απασχολεί άνω των 5.000 εργαζομένων με εξορυκτική δραστηριότητα στην Δράμα, Ελευσίνα, Χαλκιδική, Μαντούδι Ευβοίας και αλλού. Οι κυβερνώντες εξυπηρετώντας το ξένο πολυεθνικό κεφάλαιο την χρεοκόπησαν.

Με την παρούσα ανάρτηση θα ασχοληθούμε με ένα από τα μεγαλύτερα βιομηχανικά συγκροτήματα που λειτούργησαν στην Ελλάδα ήδη από την δεκατία του 1930 -περισσότερο δε μετά τον συμμοριτοπόλεμο- μέχρι και την εσκεμμένη -από την πλευρά των κυβερνώντων και του κράτους- αποβιομηχάνιση της Ελλάδας με χτυπήματα ''κάτω από την μέση'' για τους βιομήχανους -όπως αυτό του Νόμου 1083/30.10.1980 ή νόμου των πανωτοκίων, των παρατεταμένων απεργιών των πανίσχυρων (την δεκαετία του '80) συνδικαλιστών, των κρατικοποιήσεων στο πλαίσιο πολιτικής απόφασης που εξυπηρετούσε τις ξένες πολυεθνικές και τις ντιρεκτίβες της Ε.Ε.κλπ-. Πρόκειται για το βιομηχανικό συγκρότητα που ίδρυσε ο Δημήτρης Σκαλιστήρης. Οι επισημάνσεις με bold και οι υπογραμμίσεις στα παρακάτω κείμενα είναι δικές μας.

Ο ιδρυτής του συγκροτήματος Δ. Σκαλιστήρης και η ιστορία του συγκροτήματος

Ο ιδρυτής του Συγκροτήματος Δημήτριος Σκαλιστήρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1897. Ο παππούς του υπήρξε εκ των ιδρυτών και πρώτων διευθυντών του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου και των Δημοσίων Έργων, διεκρίθη δε ως καθηγητής της Γεφυροποιΐας, της Στατιστικής και της Μηχανικής. Ο παππούς του ασχολήθηκε με την εκτέλεσιν σπουδαίων Δημοσίων έργων όπως αυτό της πρώτης σιδηράς γέφυρας του πορθμού Ευρίπου. Ο πατέρας του ήτο επίσης διπλωματούχος μηχανικός και διέπρεψε στον τομέα των Δημοσίων έργων. 

Δημήτριος Μ. Σκαλιστήρης, ο ιδρυτής του Συγκροτήματος Σκαλιστήρη (φώτο)

Ο Δημήτριος Σκαλιστήρης εσπούδασε στην ECOLE CENTRALE των Παρισίων, απ’ όπου απεφοίτησε το 1921. Ακολούθως εργάσθηκε στα ανθρακωρυχεία της Βόρειας Γαλλίας και εν συνεχεία μετέβη εις Γερμανίαν όπου εργάσθη εις την A.E.G. Αργότερα μετατέθηκε στα εν Αθήναις γραφεία αυτής. Το 1924 απεχώρησεν από την εταιρείαν A.E.G. και ίδρυσεν ατομικήν επιχείρησιν, το «ΤΕΧΝΙΚΟΝ ΓΡΑΦΕΙΟΝ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΚΑΛΙΣΤΗΡΗ» το οποίον ησχολήτο με την αντιπροσώπευσιν μεγάλων τεχνικών οίκων του εξωτερικού. 

Το 1932 άρχισε να ασχολήται με μεταλλευτικάς ερεύνας εις την περιοχήν Ελευσίνος Μάνδρας, όπου διεπίστωσε την ύπαρξη μεγάλων κοιτασμάτων βωξίτου, τα οποία μέχρις εκείνης της εποχής εθεωρούντο πτωχά σιδηρομεταλλεύματα και ήρχισεν την παραγωγή και εξαγωγήν βωξίτου εις την Γερμανίαν, κατά το 1936. 

Οι εργασίες διεκόπησαν κατά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και οι εγκαταστάσεις κατεστράφησαν είτε εκ του πολέμου είτε εκ του συμμοριτοπολέμου. Μεταπολεμικώς ο Δημήτριος Σκαλιστήρης επανήρχισεν τις εξαγωγές βωξίτου. Το 1947 ο Δ. Σκαλιστήρης απέκτησεν τον έλεγχον της Α.Ε. Επιχειρήσεων εν Ελλάδι, εις την οποίαν ανήκουν τα μεγάλα μεταλλεία μαγνησίτου εις την Εύβοια. 
Το 1951 ιδρύθη υπό του Δ. Σκαλιστήρη η Α.Ε. ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΒΩΞΙΤΟΥ ΕΛΕΥΣΙΝΟΣ και με τη βοήθειαν δανείου, το οποίον έλαβε από την Αμερικανικήν Κυβέρνησιν έκανε πλήρη μηχανοποίησι και ανασυγκρότησι των μεταλλείων βωξίτου και ηύξησε την παραγωγήν των μεταλλείων Ελευσίνος εις τους 300.000 τόνους ετησίως, επί συνόλου των τότε Εληνικών εξαγωγών 330.000 τόνων ετησίως. 

Από το 1950 ο Δ. Σκαλιστήρης ησχολήθη και με την ανάπτυξιν των μεταλλείων μαγγανίου, εις την περιοχήν Δράμας. Κατασκεύασεν εκεί εργοστάσιον εμπλουτισμού και επέτυχε αρίστην ποιότητα πυρολουσίτη (BATERRY GRADE) κατάλληλο δια την κατασκευήν ξηρών ηλεκτρικών στοιχείων. 

Παραλλήλως ενήργησε και εκμεταλλεύσεως μαγνησίτου εις την νήσον Μυτιλήνην και εις Λίμνην Ευβοίας και παρήγαγε μαγνησίτη και καυστική μαγνησία, την οποία εξήγαγε εις διαφόρους χώρας της Δυτικής Ευρώπης. Από το 1954 αρχίζει πλέον η εξειδίκευσις και η ταχεία ανάπτυξις των εργοστασιών του Συγκροτήματος. Επεκτείνεται η δραστηριότης της Α.Ε. ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΒΩΞΙΤΟΥ ΕΛΕΥΣΙΝΟΣ εις την περιοχήν Ανδρονιάνων Ευβοίας. 

Το 1955 πραγματοποιείται νέα επέκτασις των εργασιών της Α.Ε. ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΒΩΞΙΤΟΥ ΕΛΕΥΣΙΝΟΣ εις Παρνασσόν και Γκιώνα. Μεταξύ των ετών 1957-1961 η Α.Ε. ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ επεξέτεινε τις εγκαταστάσεις της εις τα Λιγνιτωρυχεία Κύμης και δια της κατασκευής εργοστασίου εμπλουτισμού αύξησε την παραγωγήν από 42.000 τόννους εις 156.000 τόννους Λιγνίτου ετησίως. 

Εγκαίνια μονάδας πυρίμαχων τούβλων  απο τον Μιχάλη Σκαλιστήρη το 1971

Το 1959 αρχίζει η εκτέλεση μεγάλου ερευνητικού προγράμματος εις Μαντούδι Ευβοίας και το 1961 ο Δ. Σκαλιστήρης μισθώνει με μακροχρόνιον σύμβασιν τα μεταλλεία της Μονής Γαλατάκη εις Εύβοιαν και αρχίζει την εκμετάλλευσιν μαγνησίτου. Μεταξύ 1962-1966 ο Δ. Σκαλιστήρης πραγματοποιεί μεγάλας επενδύσεις εις εγκαταστάσεις εμπλουτισμού και φρύξεως του μαγνησίτου και θέτει εις λειτουργίαν τον πρώτον περιστροφικόν κλίβανον το 1963, τον 2ον το 1965 και τον 3ον το 1966. 

Μετά τον θάνατον του Δημ. Σκαλιστήρη το έτος 1967 το Συγκρότημα περιήλθεν εις την σύζυγον του Ιωάννα Σκαλιστήρη και τους δύο υιούς του Μιχαήλ και Αλέξανδρον Σκαλιστήρην το έργον δε συνεχίζεται έκτοτε με την αυτήν δραστηριότητα υπό την διεύθυνσιν του Μιχαήλ Σκαλιστήρη (1).

Η επένδυση του Συγκροτήματος Σκαλιστήρη στο Νευροκόπι της Δράμας

Το 1976 ο Μιχάλης Σκαλιστήρης (υιός του Δημητρίου), εκμεταλλευόμενος τα κοιτάσματα μαγγανίου στην περιοχή Νευροκοπίου Δράμας, σχεδίαζε να προχωρήσει στην ανέγερση εγκαταστάσεων παραγωγής ξηρών στοιχείων (μπαταριών) στο Όρβιο της Ξάνθης. Μάλιστα, για την πλήρη καθετοποίηση της κατεργασίας του μεταλλεύματος είχε παραγγείλει μηχανήματα από τον διεθνούς φήμης «Οίκο Varta» της Γερμανίας, ο οποίος θα χορηγούσε και την απαραίτητη τεχνική βοήθεια (Know How). H ετήσια παραγωγή του εργοστασίου προβλεπόταν ότι θα προσέγγιζε τα 35.000.000 ξηρά στοιχεία, (βλ. Ένημερωτικό έντυπο, Συγκρότημα Σκαλιστήρη, Αθήνα 1976). Όμως, σύμφωνα και με την παραδοχή του Μιχάλη Σκαλιστήρη, η συγκεκριμένη επένδυση, όταν αυτή ολοκληρώθηκε (1978), ήταν από τις πιο αποτυχημένες του Ομίλου, αφού, λόγω έλλειψης εμπειρίας, αναδύθηκαν σημαντικές δυσκολίες όχι τόσο στην παραγωγή όσο στην προώθηση και στη λιανική διάθεση του προϊόντος. Χαρακτηριστική είναι η ρήση του επιχειρηματία: «δεν πρέπει κανείς να μπλέκει σε δουλειές που δεν ξέρει». (2)

Η επένδυση του συγκροτήματος Σκαλιστήρη (FI.Μ.Ι.S.CO.) στο Μαντούδι Ευβοίας

Κατά την περίοδο ανόδου της στρατιωτικής κυβέρνησης των συνταγματαρχών το 1967 ξεκινάει η δραστηριοποίηση της εταιρείας υπό την επωνυμία ''Ανώνυμη Εταιρεία Επιχειρήσεων Μεταλλευτικών Βιομηχανικών και Ναυτιλιακών'' (FI.Μ.Ι.S.CO. - FΙnancial Mining Industrial Shipping COrporation), στο Μαντούδι Ευβοίας. Η εταιρεία άρχισε να γιγαντώνεται μέσα στα επόμενα χρόνια με διαρκώς αύξηση του τζίρου της έως και το 1980. Υπήρξε η πρώτη συναλλαγματοφόρα ελληνική εταιρεία σε όλο αυτό το διάστημα. Είχε το εργοστάσιο στο Μαντούδι της βόρειας Εύβοιας, γραφεία στην Αθήνα και παραρτήματα σχεδόν σε ολόκληρη τη χώρα. Παράλληλα η "Ανώνυμη Εταιρεία Επιχειρήσεων Μεταλλευτικών Βιομηχανικών και Ναυτιλιακών" (FI.M.I.S.CO. - FΙnancial Mining Industrial Shipping CΟrporation) είχε ιδιόκτητο λιμάνι στη βόρεια Εύβοια, στη θέση Κυμάση, δίπλα από το Μαντούδι, όπου γινόταν η φόρτωση των μεταλλευμάτων.

το μεταλλευτικό εργοστάσιο της FI.M.I.S.CO στο Μαντούδι Ευβοίας (φώτο)

Ο κ.Μιχ.Δασκαλάκης ο οποίος εργάστηκε στην FI.M.I.S.CO. ως προϊστάμενος λογιστηρίου σημειώνει: ''Ήταν εκείνα τα χρόνια η μεγαλύτερη εταιρεία του ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα. Είχε 5 χιλιάδες εργαζόμενους σε όλη την Ελλάδα. Ήταν εξαγωγική εταιρεία κατά 90%. Οι εξαγωγές της ήταν συνολικής αξίας γύρω στα 10 με 15 δισεκατομμύρια δραχμές το χρόνο. Ήταν η μεγαλύτερη συναλλαγματοφόρα εταιρεία στην Ελλάδα, με μεταλλεία κυρίως στη βόρεια Εύβοια, στην ευρύτερη περιοχή του Μαντουδίου. Εκεί δούλευαν μόνιμα γύρω στους 3.500 εργαζόμενους. Από τα "Ψαχνά" και πάνω, σε όλα τα χωριά δούλευαν άτομα από κάθε οικογένεια. Και κυκλοφορούσαν συνέχεια τα αυτοκίνητα της εταιρείας με τα αρχικά επάνω FI.M.I.S.CO. Είχαμε επίσης μεταλλεία στη Λαμία, τη Δράμα και στην Ορμύλια Χαλκιδικής''.

Και συνεχίζει: ''Εγώ, ως επαρχιώτης, θαμπώθηκα με την οργάνωση και τη δύναμη της εταιρείας. Κάθε διευθυντής διεύθυνσης είχε και μία Μερσεντές κι έναν οδηγό. Φανταστείτε, μιλάμε για πρότυπα πολυεθνικών εταιρειών. Στο Μαντούδι υπήρχε τέτοιος μηχανολογικός εξοπλισμός εξόρυξης μεταλλεύματος και μεταφοράς μεταλλευμάτων, που λεγόταν τότε ότι το συγκρότημα Σκαλιστήρι είχε μηχανολογικό εξοπλισμό μεγαλύτερο από την τότε ΜΟΜΑ''.

Η εταιρεία ασχολούνταν κυρίως με εξόρυξη λευκόλιθου. Όπως εξηγεί ο κ. Μιχάλης Δασκαλάκης, ''...ο λευκόλιθος είναι ένα πυρίμαχο υλικό, το οποίο χρησιμοποιείται ως επίχρισμα στις μεγάλες βιομηχανίες χύτευσης μετάλλων. Δηλαδή και στην Ευρώπη και στην Ασία είχαμε πελάτες όλες τις μεγάλες βιομηχανίες χύτευσης μετάλλων. Και αυτός ο λευκόλιθος ήταν επίχρισμα σε όλες τις υψικαμίνους που χύτευαν οτιδήποτε μέταλλο. Είχε πελάτες στην ανατολική Ευρώπη. Είχε πελάτες στην Αγγλία, στη Γαλλία, στη Γερμανία και γενικότερα καλύπταμε με το υλικό αυτό όλα τα χυτήρια όλων των υψικαμίνων της Ευρώπης. Παράλληλα βέβαια είχαμε και πελάτες στη Χαλυβουργική. Βγάζαμε όμως, αλλά σε μικρές ποσότητες, και τα πυρίμαχα τούβλα για τζάκια, οικοδομές κ.λπ. Αλλά αυτό ήταν το 5% της παραγωγής μας».

εγκατειλημμένος εξοπλισμός στο Μαντούδι Ευβοίας (φώτο)

Η εταιρεία απασχολούσε 3.500 υπαλλήλους στο Μαντούδι και στα κεντρικά γραφεία στο Κουκάκι στην Αθήνα, πάνω από 3.500 εργαζόμενους ως μόνιμο προσωπικό, τουλάχιστον κατά τα 8 χρόνια που ήταν στο λογιστήριο ο Μιχάλης Δασκαλάκης. Στο σημείο αυτό, με συγκίνηση, βουρκώνοντας, θυμάται πως κάθε μήνα για να πληρώσει τη μισθοδοσία μόνο στο Μαντούδι έστελνε γύρω στα 250 εκατομμύρια δραχμές το μήνα. «Φανταστείτε τι χρήματα έπεφταν στη βόρεια Εύβοια και πόσο βοηθούσαν την ανάπτυξη της περιοχής. Συνολικά για όλο το συγκρότημα ήθελα 400 εκατομμύρια δραχμές το μήνα»!

Ταυτόχρονα, έχει σημασία να αναφερθεί ότι ο μηχανολογικός εξοπλισμός της εταιρείας ήταν της τάξεως των 8-9 δισεκατομμυρίων δραχμών στο Μαντούδι. «Εγώ είχα θαμπωθεί όταν πήγα και είδα τις τεράστιες εκτάσεις εκμετάλλευσης του μεταλλεύματος. Νόμιζα ότι ήμουνα σε ευρωπαϊκή εταιρεία. Και ένιωθα και ευτυχής που εγώ, ένας νέος άνθρωπος από την Κρήτη, βρέθηκα σε αυτήν τη θέση. Στο συγκρότημα μπήκα το 1979, σε ηλικία 27 χρονών. Και όταν ήμουν 33 χρονών έγινα προϊστάμενος λογιστηρίου»...(3)

τα οχήματα μεταφοράς εργαζομένων της FI.M.I.S.CO. στο Μαντούδι Ευβοίας (φώτο)

 -λίγα λόγια για τον Λευκόλιθο που εξόρiσε η FI.M.I.S.CO. στο Μαντούδι:

 
Τα υποπροϊόντα του λευκολίθου, όπως η μαγνησία, χρησιμοποιούνται από τους κλάδους των τροφίμων (εξευγενισμός ποτών-ζάχαρης) και της γεωργίας για την παρασκευή συμπληρωμάτων ζωοτροφών και λιπασμάτων. Έχουν χρήσεις, επίσης, για την κατεργασία υδάτινων λυμάτων, ως συστατικό για την παραγωγή ειδών υαλουργίας και ως πρώτη ύλη άλλων προϊόντων (π.χ., επιβραδυντικά φωτιάς, καλλυντικά κ.λπ.). Έτσι, η εξόρυξη, κατεργασία και διάθεση του συγκεκριμένου ορυκτού παρουσιάζει μικρό ρίσκο, καθώς ο λευκόλιθος εμφανίζει σταθερή, εάν όχι αυξανόμενη, ζήτηση.

Πέραν της Β. Εύβοιας, κοιτάσματα μαγνησίτη υπάρχουν σε Χαλκιδική, Λέσβο, Σέρρες και Γρεβενά. Για παράδειγμα, σύμφωνα με τον Σύνδεσμο Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων, σε ετήσια βάση εξάγονται περίπου 35.000-40.000 τόνοι διπύρου μαγνησίας, με αξία άνω των 10 εκατ. ευρώ. Οι ετήσιες εξαγωγές της καυστικής μαγνησίας διαμορφώνονται στους 50.000 τόνους, υπερβαίνοντας σε αξία τα 11 εκατ. ευρώ.(4)                                                                               **** 
Η επένδυση του Δ.Σκαλιστήρη στα μεταλλεία βωξίτη στην Ελευσίνα

Η ΑΕ Μεταλλεία Βωξίτου Ελευσίνος ιδρύθηκε το 1951 από τον Δημήτριο Μ. Σκαλιστήρη με εισφορά των οριστικών παραχωρήσεων και αδειών ερευνών βωξίτη, που κατείχε ο ίδιος καθώς και με την εισφορά εξοπλισμού κλπ. Σκοπός της εταιρίας ήταν η αξιοποίηση μεταλλείων, κυρίως των μεταλλείων βωξίτη στην περιοχή Μάνδρας Ελευσίνας Μεγάρων. Αργότερα μετά τη συγχώνευση της εταιρίας με το Τεχνικό Γραφείο Δημ. Σκαλιστήρη περιήλθε στη δικαιοδοσία της και η εκμετάλλευση των μαγγανιούχων μεταλλευμάτων Δράμας (ιδιόκτητες παραχωρήσεις μεταλλείων και το Δημόσιο Μεταλλείο Μαγγανίου δράμας Α χώρος).
Τα μεταλλεία Δράμας αξιοποιήθηκαν αρχικά από το Τεχνικό Γραφείο Δημ. Σκαλιστήρη από το 1950 και αργότερα από την Μεταλλεία Βωξίτου Ελευσίνος ΜΒΝΕ ΑΕ. Αρχικά παρήγετο εμπλούτισμα MnO 2 που διετίθετο από το λιμάνι της Καβάλας. Αργότερα μετά τη κατασκευή του εργοστασίου άλεσης συσκευασίας παρήγετο και διετίθετο το τυποποιημένο προϊόν SCALMA 74mm SCALMA 72mm συσκευασμένο σε σάκους των 50 kg Big Bags των 1500 kg. Η παραγωγή ήταν φθίνουσα και τελικά περιορίσθηκε στους 800t το χρόνο λόγω μείωσης της ζήτησης (περιορισμός χρησιμοποίησης των ηλεκτρικών στοιχείων τύπου Leclanche). (5)

απομεινάρια εξοπλισμού του συγκροτήματος Σκαλιστήρη (φώτο)

Οι εντολοδόχες κυβερνήσεις ''ενεργοποιούν'' την αποβιομηχανοποίηση της Ελλάδας

Παρακάτω μεταφέρουμε την συνέχεια της συνέντευξης του κ. Μιχ.Δασκαλάκη στη neaKriri στην οποία αναφέρεται στην διάλυση ουσιαστικά της εταιρείας από την τότε κυβέρνηση αφού πρώτα την χρεοκόπησε. Ο κ.Μιχ. Δασκαλάκης όπως είπαμε και ανωτέρω υπήρξε προϊστάμενος του λογιστηρίου της FI.M.I.S.CO. οπότε γνωρίζει, ίσως περισσότερο από κάθε άλλον τι συνέβη πραγματικά. 

Άλλωστε, όπως έχουμε καταγράψει και σε άλλες μας αναρτήσεις οι εντολοδόχες κυβερνήσεις ήταν και είναι πάντα εδώ [βλέπε τελευταία παράγραφο εδώ υπό τον τίτλο: Το κράτος και οι κυβερνώντες ήταν και είναι εδώ! απέναντι στις υγιείς προσπάθειες Ελλήνων επιχειρηματιών]  για να καταστρέψουν την υγιή επιχειρηματική πρωτοβουλία προς όφελος των πολυεθνικών της παγκοσμίου ελίτ. 

Σημειώνει λοιπόν η neakriti και ο κ.Μιχ.Δασκαλάκης:

 
Και όλα αυτά μέχρι το 1981. Γιατί μετά ήρθε η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, γνωστή και ως "κυβέρνηση της Αλλαγής"... Μια "Αλλαγή", όμως, που έμελλε να σηματοδοτήσει την αντίστροφη μέτρηση με τις πολιτικές της, όχι μόνο για την εταιρεία του Σκαλιστήρη αλλά και για μια σειρά από άλλες βιομηχανίες που υπήρχαν στην Ελλάδα και έκαναν μέχρι τότε "χρυσές δουλειές". Αλλά το παράδειγμα του Σκαλιστήρη προφανώς ήταν και το πιο χαρακτηριστικό.

Συγκεκριμένα, ο Μιχάλης Δασκαλάκης λέει με αγανάκτηση ακόμα και σήμερα: «Μετά το '81 και επειδή υπήρχε αυτή η τάση να κρατικοποιηθούν διάφορες εταιρείες ως "προβληματικές", ιδρύθηκε ο Οργανισμός Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων. Σε αυτόν τον οργανισμό μπήκαν διάφορες εταιρείες. Και ονομάστηκαν τότε "προβληματικές". Εγώ θα πω βέβαια ότι προβληματικές έγιναν μετά. Αυτό για την ακρίβεια έγινε το 1983»...

Στο ερώτημά μας αν αυτή η επιχείρηση ήταν όντως προβληματική, όπως ακριβώς κρίθηκε από την τότε κυβέρνηση, ο Μιχάλης Δασκαλάκης αποκαλύπτει: «Ήταν οριακά κερδοφόρος επιχείρηση. Που οριακά κερδοφόρος στη σημερινή εποχή είναι "ω χαρώ το"... Κι όμως η τότε κυβέρνηση προχώρησε στην αναγκαστική κρατικοποίησή της. Την ενέταξε στον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων, οπότε και διορίστηκε νέα διοίκηση με πρόεδρο υπό τον Βρεττό. Και από τότε και μετά άρχισαν τα προβλήματα. Η παραγωγικότητα και η παραγωγή άρχισαν να μειώνονται. Αντίθετα, αυξήθηκαν τα κόστη. Τεράστια. Και άρχισε η κακοδιαχείριση και όλα τα άλλα προβλήματα που είχαν ως αποτέλεσμα να αρχίσουμε να κλείνουμε τις χρήσεις με τεράστιες ζημιές. Και θα σας πω ότι το 1985 κλείσαμε τον ισολογισμό με 5,2 δισεκατομμύρια δραχμές ζημιά, ενώ η εταιρεία δύο χρόνια πριν, όταν πέρασε στο κράτος, ήταν οριακά κερδοφόρα. Μπορεί το πολύ-πολύ να έδειχνε μία ζημιά σε επίπεδο μερικών χιλιάδων δραχμών»...

Για του λόγου το αληθές, ο Μιχάλης Δασκαλάκης προσκόμισε στην εφημερίδα μας και τον ισολογισμό του 1985. Στη συνέχεια, δεν άργησε να αποφασιστεί βάσει της κείμενης νομοθεσίας το κλείσιμο της επιχείρησης, λόγω των συσσωρευμένων ζημιών που έφταναν τα 13 δισεκατομμύρια δραχμές!

«Με ανάλογο τρόπο έκλεισαν και άλλες εταιρείες τότε», λέει χαρακτηριστικά ο Μιχάλης Δασκαλάκης. Ο ίδιος, βλέποντας ως προϊστάμενος λογιστηρίου ότι η επιχείρηση θα οδηγούνταν με μαθηματική ακρίβεια στο κλείσιμο, υπέβαλε την παραίτησή του το 1986. Η εταιρεία δέκα χρόνια μετά οδηγούνταν σε καθεστώς εκκαθάρισης. Και όπως λέει ο κ. Δασκαλάκης, «τα μηχανήματα της άλλοτε κραταιάς επιχείρησης έγιναν στην κυριολεξία φύλλο και φτερό»... 

                                                                               ****
Από το 1983 μέχρι και το 1992 υπήρχε σοβαρή αδυναμία εντοπισμού νέων κοιτασμάτων. Το 1992 εκδόθηκε πολιτική απόφαση για οριστική παύση της εταιρείας. Τα χρέη της (άλλο χρέη και άλλο ζημιά βέβαια, όπως ξεκαθαρίζει ο Μιχάλης Δασκαλάκης) αυξήθηκαν στα 60 δισεκατομμύρια δρχ. (ή 176 εκατ. ευρώ). Στις 4 Δεκεμβρίου του 1996, τα μεταλλεία και το εργοστάσιο Σκαλιστηρη στη βόρεια Εύβοια τίθενται υπό καθεστώς εκκαθάρισης...

Σήμερα τα κεντρικά γραφεία στο Κουκάκι στην Αθήνα παραμένουν σαν ένα "κουφάρι" ξεχασμένο μες στο χρόνο. «Περνάω απ' έξω σήμερα και στέκομαι και κοιτάζω. Εκεί μέσα δούλευαν πάνω από 200 άτομα», θυμάται ο κ. Δασκαλάκης. (6)

Επιμέλεια: Ξενοφών Οικονομικός (26.11.2019) ©

 

Copyright 4481/2017

Υποσημειώσεις: πηγές- βιβλιογραφία - σύνδεσμοι:

1. Τα ανωτέρα θα βρείτε στο blog της ΒΙ.Δ.Α. (συλλογικής προσπάθειας καταγραφής της Ελληνικής Βιομηχανικής κληρονομιάς) εδώ κι έχουν αντληθεί από το: Ένημερωτικό έντυπο, Συγκρότημα Σκαλιστήρη: Εγκαίνια εγκαταστάσεων εμπλουτισμού του μαγνησίτου της Α.Ε. Επιχειρήσεων εν Ελλάδι εις Παρασκευόρεμα, 1970.

2. Τα ανωτέρα θα βρείτε στον σύνδεσμο εδώ κι έχουν αντληθεί από την συνέντευξη του Μιχάλη Σκαλιστήρη εδώ

3.Συνέντευξη του κ.Μιχ. Δασκαλάκη στη neaKriti (28.3.2015) στον Χριστόφορο Παπαδάκη 

4. Άρθρο του capital.gr για την παραγωγή λευκόλιθου εδώ
 

5. Τα ανωτέρω στοιχεία θα βρείτε εδώ κι έχουν αντληθεί από εδώ ήτοι από  το ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΕΤΑΛΛΕΙΩΝ ΒΩΞΙΤΟΥ ΕΛΕΥΣΙΝΟΣ ELBAUMIN ΕΛΜΙΝ 

6. Συνέντευξη του κ.Μιχ. Δασκαλάκη στη neaKriti (28.3.2015) στον Χριστόφορο Παπαδάκη 

και: -Ο Ελληνικός Ορυκτός Πλούτος, Σύνδεσμος Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων, Αθήνα, 1979.
-90 χρόνια Ελληνικής Μεταλλείας (1914-2014), Ιστορικό αφιέρωμα, Σύνδεσμος Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων, Αθήνα 2014