Βασικό χαρακτηριστικό της σημερινής οικονομίας είναι το μεσιτικό, παρασιτικό, μεταπρατικό στοιχείο. Η ντόπια ολιγαρχία κατέχει το προνόμιο του μεσίτη που ξεπουλάει την χώρα. Δ. Μπάτσης

Ο Δημήτρης Μπάτσης στο έργο του ''Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα'' (βλέπε περισσότερα εδώ) είχε ασχοληθεί όχι μόνον με την μελέτη και παρουσίαση των πλουτοπαραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας για την δημιουργία ενεργειακής βάσης και βαρειάς βιομηχανίας αλλά και με πολλές άλλες πτυχές του όλου θέματος, όπως: 

-το οικονομικό πλαίσιο και η μορφή οργάνωσης για την λειτουργία των κλάδων της βαρειάς βιομηχανίας (τοποθέτηση ζητήματος, δράση ξένου κεφαλαίου κλπ)

-το οικονομικό σχέδιο για την δημιουργία και για την ανάπτυξη βαρειάς βιομηχανίας (σχεδιασμένη οικονομία και εκβιομηχάνιση, ανασυγκρότηση και μετάπλαση της οικονομίας, εκβιομηχάνιση σε μεγάλη κλίμακα κλπ)

-ανάλυση για την ενεργειακή βάση, ήτοι το ενεργειακό δυναμικό για την λειτουργία βαρειάς βιομηχανίας (ενεργειακό διαθέσιμο και ενεργειακές ανάγκες, συστηματική συγκρότηση και οργάνωση για την παραγωγή, διανομή και την κατανάλωση ενέργειας κλπ -βλέπε εδώ κι εδώ)  

-την θεμελίωση και ανάπτυξη των κλάδων βαρειάς βιομηχανίας (χρονική και γεωγραφική κλιμάκωση, στάδια ανάπτυξης κλπ)

-ανάλυση της βαρειάς βιομηχανίας ως βασικό συντελεστή στην εσωτερική οργανική ανάπυξη της οικονομίας (οικονομική αποδοτικότητα κλάδων βιομηχανίας, συνολικό εισόδημα από την βαρειά βιομηχανία κλπ) 

Αξίζει να μελετήσουμε το οικονομικό πλαίσιο και την μορφή οργάνωσης για την λειτουργία των κλάδων της βιομηχανίας μιας και οι διαπιστώσεις και οι προτάσεις του Δημήτρη Μπάτση -πέραν της σοσιαλιστικής κατεύθυνσης της τοποθέτησής του- υπήρξαν προφητικές, για τις επόμενες δεκαετίες από τότε που γράφτηκε το πόνημα του (το 1947). Και όχι μόνον αυτό. Φαίνεται πως το, δυστυχώς κατευθυνόμενο πολιτικό προσωπικό της χώρας μας, οι κυβερνώντες δηλαδή, δεν μερίμνησαν καθόλου για να πετύχουμε ως οικονομία την ανεξαρτησία μας από τις πολυεθνικές, την αποφυγή λεηλασίας του ορυκτού μας πλούτου και το κυριότερο να πετύχουμε μια -έστω και στοιχειώδη, βασική- ανάπτυξη βαρειάς βιομηχανίας συνδεδεμένη με τους υπόλοιπους κλάδους της παραγωγικής οικονομίας.

***

Για την τοποθέτηση του ζητήματος ο Δ. Μπάτσης γράφει σχετικά (οι υπογραμμίσεις και επισημάνσεις είναι δικές μας καθώς και σύνδεσμοι-παραπομπές με λοιπά γραφόμενα του Δ.Μπάτση): 

''...διαπιστώσαμε πως μπορούμε να δημιουργήσουμε κλάδους βαρειάς βιομηχανίας αξιοποιώντας τους εσωτερικούς πόρους της χώρας. Η λειτουργία των κλάδων αυτών είναι τεχνικά εξασφαλισμένη, και οικονομικά όχι μόνον ωφέλιμη παρά και απαραίτητη για το έργο της ανοικοδόμησης στις καινούργιες βάσεις μετασχηματισμού της διάρθρωσης και λειτουργίας της οικονομίας...'' (βλέπε εδώ κι εδώ)

Μνημόνια: η μετατροπή της Ελλάδας σε χρεοδουλοπαροικία Β’ μέρος

Λίγο πριν το Β’ Μνημόνιο

Οκτώ χρόνια συμπληρώνονται στην χώρα μας καθώς αυτή οδεύει σε ένα σκοτεινό τούνελ από τότε που η πρώτη μνημονιακή κυβέρνηση, χωρίς προβληματισμό, χωρίς να αναζητήσει εναλλακτικές, χωρίς να ενημερώσει τον λαό και να καταφύγει σε δημοψήφισμα –σαν να μισούσε και ήθελε να εκδικηθεί τον Ελληνισμό- υπέγραψε το Α’ Μνημόνιο με την επακόλουθη 1η Δανειακή Σύμβαση των 110 δις ευρώ.

Όπως είδαμε και σε προηγούμενο άρθρο μας[1], πρωταρχικός στόχος των κεφαλαίων διάσωσης (bail out funds) των 110 δις ευρώ ήταν η διάσωση των Γαλλό-Γερμανικών τραπεζών και η αποφυγή διάχυσης της κρίσης από την Ελλάδα. Άλλωστε σύμφωνα με την Συνθήκη του Μάαστριχτ, που υπέγραψαν οι Έλληνες βουλευτές το 1992, τις ζημιές των τραπεζών επωμίζονται τα κράτη στα οποία έχουν έδρα οι τράπεζες που έχουν υποστεί χρεοκοπία[2].

Το Α’ Μνημόνιο λοιπόν με την 1η Σ.Δ.Δ. (Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης) απέτυχε, η σωτηρία που ευαγγελίστηκαν οι πολιτικοί μας ναυάγησε και ενώ λάβαμε 110 δις ευρώ δάνεια (υποτίθεται για διάσωση και ανάπτυξη) αντί το δημόσιο εξωτερικό χρέος να μειωθεί δραστικά… επαυξήθηκε δραματικά. Εν μέσω αυστηρής λιτότητας, σχεδόν μηδενισμού των δημοσίων επενδύσεων, ασύλληπτης φορολόγησης κλπ το δημόσιο εξωτερικό χρέος από 262,3 δις ευρώ το 2008 και 298,8 δις ευρώ το 2009 εκτοξεύθηκε στα 368 δις[3] ευρώ το 2011 (χρέος Γενικής Κυβέρνησης 356 δις ευρώ)[4].

Οι δανειστές σε.. κρίση ειλικρινείας επιβεβαιώνουν τα διατρέξαντα

Κι ενώ ο ελληνικός λαός υπόκειται σε μια άνευ προηγουμένου προπαγάνδα από τα συστημικά μ.μ.ε. και οι κυβερνώντες κρύβουν την αλήθεια σχετικά με τα μνημόνια και τις συνημμένες δανειακές συμβάσεις κάποιοι εκ των ευρωπαίων δανειστών μας λένε κάποιες αλήθειες οι οποίες βέβαια εξαφανίζονται από την δημοσιότητα.

Δημ.Μπάτσης: ''Με την ανάπτυξη βαρειάς βιομηχανίας η Ελλάδα θα γίνει και εθνικά και οικονομικά πραγματικά ελεύθερη'' (ανανέωση: 17.6.19)

Το 1947 υπήρξε μια χρονιά ορόσημο για το επιστημονικό δυναμικό της πατρίδος μας, είτε κάποιοι από αυτούς επέλεγαν να ανήκουν στη ''δεξιά'' -ως πολιτικό χώρο- είτε στην ''αριστερά''. Η χώρα μας είχε αφήσει πίσω τα μαύρα χρόνια της κατοχής και επιστήμονες υψηλού κύρους είχαν ιδρύσει το σωματείο ''Επιστήμη-Ανοικοδόμηση'' με σκοπό -σύμφωνα με το καταστατικό του- την έρευνα και μελέτη οικονομικών, τεχνικών και κοινωνικών προβλημάτων που θα υπηρετήσουν την ανόρθωση και ανοικοδόμηση της χώρας μας.

Στο Διοικητικό συμβούλιο του σωματείου ''Επιστήμη-Ανοικοδόμηση'' ("ΕΠ-ΑΝ") ανήκαν προσωπικότητες από τον Πανεπιστημιακό χώρο και αυτόν του Πολυτεχνείου ως οι: Νικ.Κιτσίκης, Ι.Δεσποτόπουλος, Άγγελος Αγγελόπουλος και άλλοι.

Μεταξύ αυτών και ο νομικός και οικονομολόγος Δημήτρης Μπάτσης (1) ο οποίος τότε ήταν γραμματέας της ''ΕΠ-ΑΝ'' και διευθυντής του επιστημονικού περιοδικού ''Ανταίος''. Το 1947 ο Δημήτρης Μπάτσης εκδίδει την εργασία του υπό τον τίτλο: ''Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα''. Ο πρόλογος του βιβλίου γράφτηκε από τον Πρύτανη του Πολυτεχνείου κ. Νικ. Κιτσίκη.

το πόνημα του Δημήτρη Μπάτση

Στην εισαγωγή της δεύτερης έκδοσης του εν λόγω βιβλίου (1977), η Έλλη Παππά γράφει μεταξύ άλλων -μεταφέρω κάποια αποσπάσματα, που μας βοηθούν να αντιληφθούμε τη σημαντικότητα του πονήματος- (οι υπογραμμίσεις δικές μας):

''...αγνοήθηκε και στην Ελλάδα και έξω αυτή η μελέτη που, ωστόσο, ήτανε πρωτοπορειακή για τον καιρό της και είναι πολύτιμη και σήμερα. Ο αναγνώστης του 1977 δε θα δυσκολευτεί να αναγνωρίσει πως σ' αυτή τη μελέτη του 1947 έχουν τεθεί τα βασικά προβλήματα ανάπτυξης μιας χώρας εξαρτημένης και υπανάπτυκτης, χώρας ''περιφερειακής'', όπως θα λέγαμε σήμερα, και προτείνονται λύσεις επιστημονικά θεμελιωμένες και, μαζί, συγκεκριμένες...''

 
και αλλού συνεχίζει: ''...και πως ο δρόμος που άνοιγε πιά για τον τόπο, για την εθνική ύπαρξη και ανάπτυξη ήταν ο δρόμος που οδηγούσε...στην αυτόνομη βιομηχανική ανάπτυξη, στη θεμελίωση των υλικών προϋποθέσεων της ανεξαρτησίας...''

***

ο Δημήτρης Μπάτσης

Ο ίδιος ο Δημήτριος Μπάτσης γράφει δυο λόγια, πριν εκθέσει τη μελέτη του. Μεταφέρουμε κάποια αποσπάσματα (οι υπογραμμίσεις δικές μας):

''Η εργασία μου αυτή γράφτηκε με τη βέβαιη προοπτική πως παρ' όλα τα εμπόδια και παρ' όλες τις πολύμορφες επεμβάσεις, ο ελληνικός λαός που αγωνίστηκε ηρωϊκά και έδιωξε τον ξένο κατακτητή, θ' ανοίξει και πάλι με τον αγώνα του διάπλατα το δρόμο για τη δημοκρατική ανοδική πορεία του και θ' αρχίσει με τον ίδιο ενθουσιασμό, με την ίδια ορμή και αυτοθυσία να χτίζει την ερειπωμένη από τη φασιστική κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο πατρίδα μας.
 

Μπεντονίτης. Η Ελλάδα διαθέτει τα μεγαλύτερα κοιτάσματα μετά τις ΗΠΑ και μια από τις καλύτερες ποιότητες μπεντονίτη παγκοσμίως.

Μπεντονίτης 

 

Με το όνομα μπεντονίτης (bentonite) κυκλοφορούν στο εμπόριο άργιλοι με κύριο ορυκτολογικό συστατικό τον μοντμοριλλονίτη (montmorillonite), που χαρακτηρίζονται από την ιδιότητα ν' απορροφούν περισσότερο νερό και να διογκώνονται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τις άλλες πλαστικές αργίλους.

Οι μπεντονίτες σχηματίζονται από εξαλλοίωση πλούσιων σε πυρίτιο ηφαιστιακών πετρωμάτων ή φεμικών ορυκτών όπως βιοτίτη, πιθανόν μετά την απόθεσή τους σε θάλασσες ή λίμνες, καθώς και από αποσάθρωση τοφιτών. Τεράστιες αποθέσεις που έχουν προέλθει από τοφίτες πλούσιους σε ηφαιστειακό γυαλί, σχηματίζουν εκτεταμένους και συνεχείς στρωματογραφικούς ορίζοντες ή στρώματα αρκετών μέτρων. Τα ορυκτά που συνοδεύουν τα σμεκτιτικά μέλη είναι τα: καολινίτης, ιλλίτης, χαλαζίας, χριστοβαλίτης, οπάλιος, άστριοι, πυρόξενοι, βιοτίτης, ανθρακικά ορυκτά, γύψος και ζεόλιθοι.


Γένεση-αποθέματα-γεωγραφική κατανομή

Οι μπεντονίτες προήλθαν από εξαλλοίωση του υαλώδους ιστού των ηφαιστειακών τάφων, ή της ηφαιστειακής σποδού, με υδροθερμική δράση αλκαλικού περιβάλλοντος σε υποθαλλάσιες συνθήκες. Τα κοιτάσματά του αποτελούνται, γενικά, από διαφορετικού πάχους στρώματα, που βρίσκονται μέσα σε θαλάσσιες ή λημναίες αποθέσεις. Τα περισσότερα κοιτάσματα της βόρειας Αμερικής βρίσκονται μέσα σε θαλάσσιους σχηματισμούς, της κεντρικής Ευρώπης σε ανθρακοφόρους, στις περισσότερες περιπτώσεις, και των περιμεσογειακών περιοχών σε ηφαιστειογενείς σχηματισμούς. 



Τα σπουδαιότερα κοιτάσματα μπεντονίτη βρίσκονται στις ΗΠΑ, στην Ελλάδα, στην Ιταλία, Ουγγαρία, Αργεντινή, Περού, Καναδά, Μεξικό, Ν.Αφρική, Γερμανία, Ισπανία, Αλγερία, Μαρόκο και Κύπρο.  

Μπεντονίτης

Στην Ελλάδα τα κοιτάσματα μπεντονίτη, που διαπιστώθηκαν ως τώρα, μαζί με τα πιθανά αποθέματα, φθάνουν σε πολλές δεκάδες εκατομμύρια τόνοι. Τα κυριότερα και καλύτερης ποιότητος βρίσκονται στα νησιά Μήλο και Κίμωλο. Μικρότερης σημασίας κοιτάσματα βρέθηκαν και στη Λέσβο, στη Χίο κ.α.


Χρήσεις

Ο μπεντονίτης χρησιμοποιείται για πολφούς γεωτρήσεων στην έρευνα και παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου, στην παρασκευή αντιόξινων δισκίων ή εκδόχων φαρμακευτικών προϊόντων, αποξεστικών καθαριστικών, υλικών ξήρανσης ή πήκτωσης και προϊόντων σωματικής περιποίησης. Ο μπεντονίτης είναι το φθηνότερο όλων των υλικών ξήρανσης και είναι πολύ αποτελεσματικός σε θερμοκρασίες μικρότερες από 50 βαθμούς κελσίου, προσροφώντας υδρατμούς μέχρι 40% του βάρους του σε υγρασία 100%.

Απαραίτητη για την ανάπτυξη της Βιομηχανίας και βιοτεχνίας της πατρίδος μας η δημιουργία εργαστηρίων Εφαρμοσμένης Έρευνας και Αναπτυξιακής Τεχνολογίας. Σ.Σοφιανόπουλος

Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η οικονομία και ειδικότερα η βιομηχανία, κτηνοτροφία και γεωργία της πατρίδος μας είναι ό,τι δεν υπάρχει εφηρμοσμένη έρευνα, ανάπτυξη τεχνολογίας και γενικά τεχνικών που θα λύνουν τα συνεχώς ανακύπτοντα προβλήματα στους ανωτέρω τομείς και θα τους τροφοδοτούν με λύσεις και υπέρβαση των δυσκολιών. 

Ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος, χημικός και διευθύνων σύμβουλος των ΧΡΩ.ΠΕΙ. (Χρωματουργεία Πειραιά) είχε επανειλημμένα επισημάνει το γεγονός. Βέβαια τι μπορεί να ζητάει κανείς από ένα κράτος που είναι -με ευθύνη των κυβερνώντων και των ξένων κηδεμόνων τους- σκόπιμα και μόνιμα υπο διάλυση αλλά που δείχνει φοβερά αντανακλαστικά  στο να εμποδίσει ότι δημιουργικό πήγε και πάει να γίνει στον τόπο μας. Σε παλαιότερες αναρτήσεις έχουμε παρουσιάσει πολλές περιπτώσεις υπονόμευσης τους κράτους σε δημιουργικές προσπάθειες σοβαρών επιχειρηματιών και όχι μόνον. [μελετήστε στην παρακάτω ανάρτησή μας εδώ την τελευταία παράγραφο υπό τον τίτλο: ''Το κράτος και οι κυβερνώντες ήταν και είναι εδώ! απέναντι στις υγιείς προσπάθειες Ελλήνων επιχειρηματιών''.

Ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος λοιπόν είχε ειδικευθεί στην Εφαρμοσμένη Έρευνα και την Αναπτυξιακή Τεχνολογία και αυτό έκανε στην ΧΡΩ.ΠΕΙ. -ως διευθύνων σύμβουλος- δημιουργώντας και κατευθύνοντας αντίστοιχα εργαστήρια. Δημιούργησε έτσι ένα πρότυπο εργοστάσιο, που μεταξύ εκατοντάδων άλλων προϊόντων κατασκεύασε τα πρώτα ελληνικά όπλα στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας (εδώ), ξεκίνησε την κατασκευή βαλλιστικών πυραύλων, έφερε σε πέρας έργο υψηλής τεχνολογίας που του ανέθεσε το υπουργείο Άμυνας κλπ. 

Ανάμεσα στα 1.200 άτομα προσωπικό της ΧΡΩ.ΠΕΙ. τα 150 ήταν ειδικευμένοι επιστήμονες. Ο ίδιος ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος, μέχρι και το 2007, που ήταν στην δημόσια δράση ανέφερε περιστατικά (από τηλεοράσεως και ραδιοφώνου) που τον καλούσαν ερευνητικά κέντρα πολυεθνικών από το Βέλγιο, την Ολλανδία κλπ για να τους δίνει συμβουλές και κατευθύνει. Λίγες δεκαετίες νωρίτερα -πριν το κράτος και η Κεντρική Τράπεζα με το νόμο των Πανωτοκίων (βλέπε εδώ) καταστρέψουν την ΧΡΩ.ΠΕΙ. και άλλες 300 ακόμη (μόνον στην Αττική) μεγάλες βιομηχανίες- η επιστημονική ομάδα του Σ.Σ. επίλυε συνεχώς προβλήματα όπως εύρεση ψεκάσιμου φαρμάκου για βακτήριο που κατέστρεφε σοδειές στην Ιαπωνία κ.α. 

*** 

Ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος σε πρόγραμμα πολιτικό, που είχε καταρτίσει, σε μια προσπάθεια να βοηθήσει την πατρίδα μας, ανέπτυσε -και από την ήδη υπάρχουσα εμπειρία του- το πως πρέπει να ''στηθεί'' το κομμάτι της έρευνας. Αυτό παρουσιάζουμε παρακάτω, οι υποργραμμίσεις και επισημάνσεις με bold είναι δικές μας: