Έχοντας η Ελλάδα την υψικάμινο της Χαλυβουργικής, το διαθέσιμο σιδηρομετάλλευμα και φθηνή ηλεκτρική ενέργεια απο λιγνίτη θα μπορούσε να κάνει άλματα ανάπτυξης. Πρώτη δυνατότητα η παραγωγή ναυπηγικών ελασμάτων και η ανάπτυξη της ναυπηγικής βιομηχανίας. Ο ελληνικός ορυκτός πλούτος που παρουσίασε ο Σ.Μ.Ε. το 1979 και η ανύπαρκτη μεταλλευτική πολιτική του κράτους.

Ο Σωτήρης Αρ. Σοφιανόπουλος, όπως έχουμε γράψει και σε προηγούμενα κείμενά μας (εδώ, εδώ, εδώ) αγωνίσθηκε ακούραστα για την Ελλάδα μας και την ανάδειξη των οικονομικών δυνατοτήτων της. Στα πλαίσια της δημόσιας δράσης του απέστειλε επιστολές σε πολλούς πολιτικούς, τους προέτρεψε να προχωρήσουν στην εκτέλεση έργων (υδροηλεκτρικά, αξιοποίηση ορυκτού πλούτου, καλλιέργεια σόγιας κλπ) ενώ παράλληλα εμφανιζόταν σχεδόν καθημερινά -σε επαρχιακούς κυρίως αλλά και μικρούς- τηλεοπτικούς σταθμούς των Αθηνών με σκοπό να αφυπνήσει τον έλληνα πολίτη.

Και η παρακάτω συζήτηση, που μέρος της έχουμε απομαγνητοφωνήσει, αποδίδοντας περιγραφικά τα όσα λέει ο Σ.Σοφιανόπουλος, πραγματοποιήθηκε την περίοδο 1997-1998 στο ραδιοφωνικό σταθμό των Αθηνών ''Ηρόδοτος 107,4 fm'' με τον δημοσιογράφο Κώστα Χούντα. 

Ο αναγνώστης μας θα βρει ενεργούς συνδέσμους στο παρακάτω κείμενο, που παραπέμπουν σε περαιτέρω πληροφόρηση για το αντίστοιχο θέμα. Οι υπογραμμίσεις και επισημάνσεις με bold είναι δικές μας.  Έχουν τοποθετηθεί επικεφαλίδες ανά θεματική ενότητα στο περιεχόμενο της συζήτησης και στο τέλος του κειμένου σημειώσεις για την καλύτερη πληροφόρηση των καλοπροαιρέτων αναγνωστών.

**** 

Η δυνατότητα που είχαμε να φτιάξουμε ελάσματα ναυπηγικά και βιομηχανικά με δική μας πρώτη ύλη και ενέργεια 

Γράφει σχετικά με το λιγνιτικό ο Δημ.Μπάτσης:  

''Αν τώρα συγκρίνουμε τη μεγίστη άξια πού είχε ή χρονιάτικη παραγωγή λιγνίτη στο διάστημα των ετών 1934-38 (35 εκατομμύρια δρχ. έτος 1937) με το ποσόν που πληρώθηκε για καύσιμα από το εξωτερικό (1.422.760.000 δρχ. έτος 1938), βλέπουμε πως η αξία του ντόπιου λιγνίτη που εξορύχτηκε ήταν 40 φορές μικρότερη από την αξία των καυσίμων που αγοράστηκαν από το εξωτερικό (ή το 2,5% της αξίας αυτής)''.

Θυμίζω πάλι αυτό που γράφει παραπάνω ο Δημ.Μπάτσης:  ''είναι δυνατή η παραγωγή μπρικετών μεταλλουργικού κόκ από λιγνίτη με θερμαντική δύναμη 6.000-8.000 θερμίδων''. Απο τον λιγνίτη λοιπόν θα μπορούσαμε να φτιάξουμε το κοκ. Όταν λοιπόν απο τον λιγνίτη έχεις το σιδηρομετάλλευμα, έχεις το κοκ έχεις και την υψικάμινο που είχαν οι αδελφοί Αγγελόπουλοι στην Χαλυβουργική τότε μπορείς να έχεις το μέταλλο απο το οποίο φτιάχνεις ελάσματα ναυπηγικά, μέταλλα ειδικής αντοχής δηλαδή και ναυπηγείς πλοία. Οι αμερικανοί δε τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια όλα τα πλοία που ναυπηγούν, τουλάχιστον τα πολεμικά είναι από ανοξείδωτο χάλυβα. Και για να καταλάβει ο κόσμος την διαφορά μεταξύ χάλυβα και ανοξείδωτου χάλυβα σάς λέω πως ο ανοξείδωτος χάλυβας έχει -ως κόστος- επταπλάσια τιμή σε σχέση με τον απλό χάλυβα ή και πολύ περισσότερο αν είναι υψηλής αντοχής. Στη ναυπήγηση πλοίου με ανοξείδωτα ελάσματα δεν μπορείς να κάνεις απλή ηλεκτροσυγκόληση. Χρειάζεται και αργό και απαιτείται μέταλλο και αέριο που θα σε βοηθήσει στην συγκόληση, είναι ολόκληρη διαδικασία. Το συμπέρασμα είναι πως η Ελλάς έχοντας την υψικάμινο της Χαλυβουργικής και το διαθέσιμο σιδηρομετάλλευμα θα μπορούσε να κάνει άλματα ανάπτυξης. 

Τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά τα οποία ίδρυσε το 1958 και ανέπτυξε ο εφοπλιστής Σταύρος Νιάρχος για την κατασκευή και συντήρηση των πλοίων, αλλά και τις μετασκευές των μεταχειρισμένων σκαφών που αγόραζε η ναυτιλιακή του εταιρεία. Ως θέση επελέγη ένα παλαιότερο ναυπηγείο του τότε Βασιλικού Πολεμικού Ναυτικού, που μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είχε αχρηστευθεί λόγω των εκτεταμένων ζημιών. Παρέμειναν κατ' αποκλειστικότητα σε αυτές τις εργασίες μέχρι το 1965, όταν η συνεργασία με το Πολεμικό Ναυτικό έχει ως αποτέλεσμα την κατασκευή της κλάσης παράκτιων περιπολικών "Παναγόπουλος". Σε αυτήν την φάση, τα ναυπηγεία γνωρίζουν ιδιαίτερη ανάπτυξη και αρχίζουν την ναυπήγηση νέων κατασκευών πολιτικών και στρατιωτικών σκαφών. Αυτή η περίοδος ακμής διατηρήθηκε μέχρι τη δεκαετία του 1970. Ο Σταύρος Νιάρχος το 1955 έκανε τη βασική επένδυση και για τη δημιουργία των Διυλιστηρίων Ασπροπύργου, τα οποία κρατικοποιήθηκαν το 1976. Έχοντας η Ελλάς σιδηρομετάλλευμα και ηλεκτρική ενέργεια απο λιγνίτες θα μπορούσε να αναπτύξει τα ναυπηγεία της και επομένως τη ναυπηγική της βιομηχανία εφόσον διέθετε ναυπηγικά ελάσματα απο την Χαλυβουργική. Κάτι που ξεκίνησε αλλά διέλυσε το κράτος και ο ξένος παράγοντας μετά την μεταπολίτευση. 

 

 

 ****

Τα άλλα κράτη στάθηκαν δίπλα στις Χαλυβουργίες τους. Εδώ εκτός του ότι έκλεισαν την υψικάμινο των Αγγελοπουλαίων τούς επέβαλε το Υπουργείο Οικονομικών ένα μεγάλο πρόστιμο δήθεν για υπερτιμολόγηση. Το πρόστιμο ήταν εξωφρενικό σε μέγεθος. Ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος δήλωσε τότε αγανακτισμένος στην κυβέρνηση Πασόκ πως θα δώσει τα χρήματα ως ευεργεσίες στο λαό αλλά όχι στο κράτος, ούτε δραχμή τσακιστή στο κράτος. 

Τα είχαμε όλα λοιπόν για να έχουμε ανάπτυξη στην βαρειά μας βιομηχανία. Όλα εκτός απο ελληνικό κράτος. 

Η βάση για να κάνεις ένα σχέδιο ανάπτυξης για να βοηθήσεις την χώρα σε πρώτη φάση προβλέπει το ηλεκτρικό ρεύμα. Διότι χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα δεν μπορείς να προχωρήσεις. Το ηλεκτρικό ρεύμα λοιπόν παγκοσμίως γίνεται απο τις θερμές πηγές, τις συμβατικές δηλαδή τα θερμοηλεκτρικά έργα τα οποία καίνε ή πετρέλαιο ή μαζούτ ή λιγνίτη ή κάρβουνο ή φυσικό αέριο. Υπάρχουν επίσης τα πυρηνικά εργοστάσια, δηλαδή στην ουσία μια πυρηνική βόμβα η οποία δεν εκρύγνειται ακαριαίως αλλά σταδιακώς. Υπάρχει ένα φρένο με μόλυβδο και γίνονται μικροεκρήξεις. Αυτή την θερμοκρασία από τις εκρήξεις την παίρνουμε με εναλλάκτες θερμότητας και παράγουμε ατμό. Ο ατμός γυρνάει μια τουρμπίνα και η τουρμπίνα γυρνάει μια γεννήτρια η οποία παράγει το ρεύμα. Υπάρχουν και οι ήπιες μορφές ενέργειας οι οποίες είναι ο αέρας δηλαδή ανεμογεννήτριες, ο ήλιος δηλαδή φωτοβολταϊκά και οι υδατοπτώσεις δηλαδή τα υδροηλεκτρικά φράγματα κλπ. Εκείνη την εποχή δεν ήταν ανεπτυγμένες οι ήπιες μορφές ενέργειας διότι ήταν φθηνή η ενέργεια των στερεών καυσίμων. Σημειώστε πως η τεχνολογία καθοδηγήται απο τους έχοντας το συμφέρον. Μόνον όταν φθάσεις σε εκρήξεις αδιεξόδου όπως ήταν το αδιέξοδο του πετρελαίου που τεχνητώς δημιούργησαν οι εταιρείες έφερε σήμερα την επανάσταση στις ανεμογεννήτριες και ούτω κάθε εξής. 

Την εποχή εκείνη, το καταπληκτικό που συνεισέφερε το βιβλίο του Δημήτρη Μπάτση είναι πως η Ελλάς αποδείχτηκε πως είχε τεράστια αποθέματα λιγνιτών. Μην βλέπετε τώρα που το έχουμε ως δεδομένο. Είναι σαν να το συγκρίνουμε σήμερα με το πετρέλαιο. Βγάλαμε στην Θάσο. Και λέμε: ''εεε αυτό το λίγο έχουμε...'' Υπάρχουν καθηγητές οι οποίοι πληρώνονται αδρά για να λένε δεν υπάρχει πετρέλαιο στην Ελλάδα. Αλλά απο τα μέχρι τούδε στοιχεία φαίνεται ότι η Ελλάς έχει πολύ πετρέλαιο. Έτσι ήταν τότε και με τον λιγνίτη. Λέγανε: έχουμε λιγνίτη, αλλά δεν βαριέσαι κάτι επιφανειακά μικροκοιτάσματα είναι... Αλλά η πράξη απέδειξε ό,τι έχουμε λιγνίτη για τα επόμενα 300 χρόνια. Και ούτε θα τα εξαντλήσουμε ποτέ διότι δεν ξέρουμε τελικά πόση ποσότητα έχουμε. Διότι η διαδικασία: παίρνω ενέργεια και την χρησιμοποιώ αλλάζει τεχνολογικώς. 

Ο εφοπλιστής και επιχειρηματίας Σταύρος Νιάρχος (3.7.1909-15.4.1996)

 

 

Και μέχρι να εξαντλήσουμε τα κοιτάσματα θα έχουμε φθάσει τεχνολογικώς να παίρνουμε ενέργεια πχ απο τον ήλιο, ήδη έχουμε φθάσει κοντά εκεί, οπότε τελείωσε το θέμα. Σήμερα φτιάχνεται στην Κρήτη ένα φωτοβολταϊκό πάρκο 5,5 mega Watt. Το φτιάχνουν οι αμερικανοί, παράγουν ρεύμα και το πουλάνε στην Δ.Ε.Η. Ερωτώ: δεν μπορούσε να το κάνει αυτό η Δ.Ε.Η.; Δεν μπορούσε να το κάνει αυτό ο Έλληνας; Αλλά είναι τέτοια η γραφειοκρατία που δεν αφήνουν να εξελιχθείς εύκολα και γρήγορα για να εξοικονομήσεις χρήματα ως χώρα και να μπορέσεις να αναπτυχθείς για να ωφεληθείς ως λαός. Διότι στο κάτω της γραφής σκοπός της οικονομικής ανάπτυξης είναι να ωφεληθεί ο ελληνικός λαός. Αντί -για παράδειγμα- να δουλεύεις 8 ώρες, να δουλεύεις 6 ώρες , αντί να παίρνεις 100 δρχ να παίρνεις 150 δρχ και αντί να έχεις ένα σπίτι με 3 δωμάτια να έχεις σπίτι με 5 δωμάτια, αντί να έχεις ένα δίπορτο αυτοκινητάκι να έχεις ένα μεγάλο πεντάθυρο και ένα κότερο και ούτω κάθε εξής. Αυτός δεν είναι ο σκοπός του πως εξελίσσεται μια χώρα; Αυτό δεν το έκανε όμως ποτέ η Ελλάς. 

Εδώ δίπλα μου έχουμε κι ένα άλλο βιβλίο. ''Ο ελληνικός ορυκτός πλούτος'' απο τον Σύνδεσμο Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων το 1979 αφιερωμένο στον αείμνηστο Κωνσταντίνο Γεωργαντά Πρόεδρο του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων την περίοδο 1971-1973. Επιτροπή εκδόσεως: Πάρις Κυριακόπουλος, Αλέξανδρος Αθανασίασης-Μποδοσάκης, Αρτέμιος Αναστασάκης, Κωνσταντίνος Παπαδημητρίου και λοιποί. όλοι καθηγητές και μηχανικοί. Είναι σπάνιο στην πατρίδα μας να βλέπετε τέτοια βιβλία να κυκλοφορούν.

 

Το εξώφυλλο του βιβλίου ''Ο Ελληνικός Ορυκτός Πλούτος'' του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Ερευνών. Εκδόθηκε στην Αθήνα το 1979, στην επιτροπή εκδόσεως συμμετείχαν ο δολοφονηθείς απο την 17 Νοέμβρη Αλέξανδρος Ι. Αθανασιάδης, ο Πάρις Ο.Κυριακόπουλος, ο Αρτέμιος Ι. Αναστασάκης, ο Ευγένιος Α.Παπαχελάς και ο Κωνσταντίνος Κ. Παπαδημητρίου. Όλοι ήσαν μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Σ.Μ.Ε.

''Ο ελληνικός ορυκτός πλούτος'', πρόλογος του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων

Γράφει η Επιτροπή Εκδόσεως του εν λόγω πονήματος:  

''Οι κύριοι σκοποί, που ο Σύνδεσμος Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων θέλησε να εξυπηρετήσει με την έκδοση αυτού του βιβλίου, είναι απο την μια να καλύψει όσο γίνεται καλύτερα το κενό που υπάρχει στην ελληνική βιβλιογραφία σχετικά με την ιστορία της μεταλλείας μας. Και απο την άλλη να δώσει μια σφαιρική εικόνα του ορυκτού πλούτου της χώρας μας, που αποδείχθηκε πια, πως στο υπέδαφος της κρύβει ποικίλα μεταλλεύματα και άλλα ορυκτά, ικανά να συμβάλλουν σημαντικά στην οικονομική της ανάπτυξη. 

Απο τα προϊστορικά χρόνια η μεταλλεία αποτελεί κύριο τομέα δραστηριότητας των κατοίκων του ελλαδικού χώρου, συμβάλλοντας αποφασιστικά στην οικοδόμηση όλων των πολιτισμών του, προϊστορικών και ιστροικών. Και όμως, την δραστηριότητα αυτή κανένας ειδικός δεν την ιστόρησε ως τώρα, με συνέπεια στην ιστορία και την άλλη βιβλιογραφία μαςευκαιριακά μονάχα ν' αναφέρωνται διάφορα στοιχεία της. Τα στοιχεία αυτά, μαζί με όσα κατορθώθηκε να συγκεντρωθούν και απο την ξένη βιβλιογραφία, αποτεέλσαν το βασικό υλικό για την συγγραφή του πρώτου μέρους τούτου του βιβλίου, δηλαδή της Μυθολογίας και της Ιστορίας της Ελληνικής Μεταλλείας, απο τα προϊστορικά χρόνια ως τις ημέρες μας. 

Στο δεύτερο μέρος συγκεντρώθηκαν και ταξινομήθηκαν μονογραφίες ειδικών συνεργατών μας για όλα σχεδόν τα ορυκτά, που βρέθηκαν ως τώρα στο υπέδαφος μας, καθώς και για τα προβλήματα, που απασχολούν σήμερα τη μεταλλεία μας. 

Η φύση της εργασίας και η πολυμέρεια του αντικειμένου της επέβαλαν την πολυπρόσωπη συμμετοχή στην συγκέντρωση και μορφοποίηση του υλικού της, με συνέπεια να παρουσιάζει, σαν σύνολο, στην πρώτη της μορφή, γλωσσική ανομοιογένεια. Την αδυναμία αυτή η Συντακτική Επιτροπή την αντιμετώπισε, προβαίνοντας στην γλωσσική ενοποίηση όλων των κειμένων. Έτσι, όλες οι εργασίες δέχθηκαν την αντίστοιχή τους γλωσσική προσαρμογή και, αφού θεωρήθηκαν απο τους συγγραφείς τους, εντάχθηκαν στο έργο. 

Ο Σύνδεσμος Μεταλλευτικών Επιεχειρήσεων, πιστεύοντας πως όσο ευρύτερη διάδοση γνωρίζει ένας τομέας παραγωγικής δραστηριότητας τόσο παραγωγικότερος και ωφελιμότερος για το κοινωνικό σύνολο γίνεται, προβαίνει σήμερα στην έκδοση αυτής της εργασίας, με μοναδική φιλοδοξία του να κάνει γνωστή την φυσιογνωμία της μεταλλείας και όχι μόνον στους λειτουργούς της, αλλά και σε όλο τον ελληνικό λαό, που στέκεται πηγή μεταλλευτικών δυνάμεων''.   

***

Και αυτό το βιβλίο που σάς διαβάζω τώρα κε Χούντα είναι άγνωστο μεταξύ αγνώστων. Γι αυτά τα θέματα δεν έχει ακούσει κανέναν ο ελληνικός λαός να μιλάει. Δεν έχει ακούσει κανέναν πρωθυπουργό, δεν έχει ακούσει κανέναν υπουργό Ενεργείας, ποτέ υπουργό Αναπτύξεως, ποτέ υπουργό Βιομηχανίας. Αυτά γι' αυτούς τους κυρίους είναι άγνωστα διότι οι διαταγές οι οποίες δέχονται είναι αντίθετες με το συμφέρον της χώρας. 

Και συνεχίζει ο Σύνδεσμος Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων: 

''Η Ελλάδα δεν στερείται ορυκτού πλούτου. Σε ορισμένα μάλιστα μεταλλεύματα αλλά και ορυκτά, όπως τον βωξίτη, τον μαγνησίτη, τους λατερίτες, τα μάρμαρα, τον μπεντονίτη, τον περλίτη και άλλα κατέχει μια ξεχωριστή θέση μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών. Αλλά και στον διεθνή μεταλλευτικό χώρο, ανάλογα με την μικρή σχετικά γεωγραφική της έκταση, η θέση της είναι ικανοποιητική''. 

Εγώ δεν ξέρω καμία άλλη χώρα στον κόσμο κε Χούντα με τόσο πράγματη μικρή έκταση που να έχει τόσο ορυκτό πλούτο. Πραγματικά δεν ξέρω. Η Ιταλία που είναι διπλάσια σε έκταση απο την Ελλάδα δεν έχει ούτε το ένα εκατοστό των μαρμάρων της Ελλάδος. Και σε ποιότητα χρώματος, δεν έχει πράσινα μάρμαρα η Ιταλία, δεν έχει κόκκινα μάρμαρα.

''Η μεταλλεία αποτελεί υποδομή της οικονομίας και την βάση πάνω στην οποία στηρίζεται κυρίως η βαρειά βιομηχανία''. Νάτος ο Δημ.Μπάτσης, βλέπετε πως τα δυο βιβλία συνδράμουν; Το ένα είναι γραμμένο το 1979 και του Δ.Μπάτση είναι γραμμένο το 1947. 

''Δεν είναι άσχετο το γεγονός ότι χώρες με υψηλό μεταλλευτικό δυναμικό κατέχουν σήμερα εξέχουσα θέση στον παγκόσμιο οικονομικό στίβο. Αλλά και εκείνες απο τις ανεπτυγμένες οικονομικά χώρες (πχ η Ιαπωνία) που στερούνται δικών τους ορυκτών υλών, στηρίζουν το οικονομικό τους οικοδόμημα στον ορυκτό πλούτο άλλων χωρών που με διάφορους τρόπους καρπώθηκαν και εξακολουθούν να καρπώνονται.  

Στην Ελλάδα ειναι γνωστό ότι η μεταλλευτική δραστηριότητα στη σύγχρονη μορφή της, αριθμεί ζωή μερικών μόνον δεκαετιών, μολονότι η μεταλλευτική ιστορία της χώρας εκτείνεται στο απώτατο παρελθόν της και οι απαρχές της βυθίζονται στην αχλύ του μύθου. Σήμερα στην Ελλάδα, τόσο η έρευνα του υπεδάφους όσο και η εκμετάλλευση των κοιτασμάτων που αποκαλύπτει η έρευνα, έχει προχωρήσει σημαντικά. Σημαντικά επίσης βήματα έχουν γίνει και στον τομέα της καθετοποίησεως. Έτσι η χώρα κατατάσσεται, σύμφωνα με έγκυρες εκτιμήσεις, απο την άποψη της εφαρμοζόμενης τεχνολογίας, της επιστημονικής καταρτίσεως των στελεχών των μεταλλευτικών μονάδων, του χρησιμοποιούμενου μηχανικού εξοπλισμού κλπ στην πρώτη σειρά των χωρών με ανεπτυγμένη μεταλλευτική οικονομία. 

Τα χαρακτηριστικά του ελληνικού μεταλλευτικού τομέα στην φάση που διανύει είναι: 

1. Ο υψηλός ρυθμός αναπτύξεως 

2. Η μεγάλη επενδυτική δυναμικότητα

3. Ο κατ' εξοχήν εξαγωγικός προσανατολισμός

4. Η υψηλή συναλλαγματοφορία του. 

Έναντι των πιο πάνω δυναμικών γνωρισμάτων ο μεταλλευτικός τομέας χαρακτηρίζεται και απο έντονες ιδιομορφίες οι πιο πολλές όμως απο τις οποίες αποτελούν, γενικότερα, οργανικού χαρακτήρα, γνωρίσματα της μεταλλευτικής οικονομίας. 

Τα γνωρίσματα αυτά πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη, όταν χαράσσεται, απο τον κρατικό ιδίως φορέα -που η ρυθμιστική του παρέμβαση στην οικονομία σήμερα είναι ουσιαστική- η κατάλληλη μεταλλευτική πολιτική''.

Αυτό είναι το ζουμί όλης της υποθέσεως του βιβλίου του Δ. Μπάτση όσο και του εν λόγω βιβλίου του Συνδέσμου των Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων. Το κράτος δηλαδή κάνει κουμάντο και όχι μόνον δεν το έκανε το κουμάντο το ελληνικό κράτος αλλά προσπάθησε πάση θυσία ό,τι συμπτωματικώς και τυχαίως είχαν πετύχει διάφοροι έλληνες να το καταστρέψει. Και ερωτώ εγώ απο τότε που δημιούργηθηκε η Δ.Ε.Π., η Δημόσια Επιχείρηση Πετρελαίου ποιό πετρέλαιο βρέθηκε στην Ελλάδα; Έπιασαν όλη την Ελλάδα και σταμάτησαν την εξόρυξη πετρελαίου. 

Όταν γινόταν η εξόρυξη πετρελαίου στην Θάσο απο Καναδούς, Αμερικανούς και λοιπούς και είπαν οι άνθρωποι ότι παρακάτω έχει 10 φορές περισσότερο πετρέλαιο και θα συνεχίσουμε την εξόρυξη εκεί,  ο Ανδρέας Παπανδρέου πήρε δια νόμου την πλειοψηφία των μετοχών και τους απαγόρευσε να συνεχίσουν παρακάτω την οποιαδήποτε εξόρυξη. Το αιτιολογικό των πολιτικών και δημοσιογράφων είναι ότι: φταίνε οι Τούρκοι. Αλλά στα νησιά του Ιονίου; Υπάρχουν Τούρκοι και εκεί; Και γιατί δώσαμε το πετρέλαιο με 88% και κρατήσαμε εμείς το 12%; Ότι συμβαίνει με το πετρέλαιο σήμερα συνέβαινε με τον λιγνίτη το 1935, το 1938, το 1940, το 1945. Τώρα μόλις εμείς βγάλουμε το δικό μας πετρέλαιο η τεχνολογία θα έχει προχωρήσει και θα βγάζουμε την ενέργεια που θέλουμε απο τον ήλιο. 

Οι λιγνίτες της Ελλάδος. Στο σημείο 3 η Τύρφη των Φιλίππων, το μεγαλύτερο γνωστό κοίτασμα τύρφης-λιγνίτη παγκοσμίως άνω των 4,5 δισεκατομμυρίων τόνων.

Το έγκλημα μη αξιοποίησης της Τύρφης των Φιλίππων 

Θυμάστε που λέγαμε ότι ο γέρο Καραμανλής πήρε την εγκατάσταση που είχε ξεφορτωθεί στο λιμάνι της Καβάλας για να μην εκμεταλλευθούμε τελικά το μεγαλύτερο κοίτασμα τύρφης που έχει η Ελλάς στους Φιλίππους της Μακεδονίας, την φόρτωσε στα καράβια, την έστειλε πίσω στην Σοβιετία και πληρώσαμε επιπλέον 30 εκατομμύρια δολλάρια ποινική ρήτρα;

Να επαναλάβω λοιπόν αναλυτικότερα. Επι επταετίας έγινε προσπάθεια να αξιοποιηθεί το πλεονάζων φρούτο της χώρας, πάσης φύσεως, που πήγαινε στις χωματερές και βρέθηκε η λύση απο τους στρατιωτικούς, οι οποίοι δεν είναι πολιτικοί. Και εδώ είναι το περίεργο διότι όταν θέλεις μπορείς, όταν δεν θέλεις δεν μπορείς. Αποφασίστηκε τότε να αγοράσει η Σοβιετία τα φρούτα που πετάμε στις χωματερές σήμερα και να μάς δώσει μια εγκατάσταση για να αξιοποιήσουμε την τύρφη των Φιλίππων, το μεγαλύτερο γνωστό κοίτασμα τύρφης στον κόσμο άνω των 4,5 δισεκατομμυρίων τόνων. Η τύρφη είναι είδος λιγνίτη αλλά με περιεκτικότητα οργανική και πολύ εύκολα μπορεί να ζυμωθεί και να γίνει οργανικό λίπασμα. Είναι ένα κοίτασμα 185 μέτρα συνεχές βάθος χωρίς ενδιάμεσα να μεσολαβεί κάτι άλλο. Και ποιός ξέρει πόσο ακόμη συνεχίζει. Μπορεί να είναι μεγαλύτερο απο 4,5 δις τόνους. Δηλαδή η τύρφη των Φιλίππων είναι άλλη μια φορά όλοι οι λιγνίτες της χώρας. 

Συμφωνήθηκαν λοιπόν τα ανωτέρω απο τους στρατιωτικούς. Προχώραγε το σχέδιο. Έγινε όμως η μεταπολίτευση. Έφυγαν οι στρατιωτικοί, ήρθε ο Καραμανλής, ο...θεός. Αυτός ο οποίος δεν άφησε τίποτε όρθιο στην χώρα. Και το λέω με πάσαν ευθύνη του τι λέω. Γιατί θέλω να μου πει ένας, ποιό είναι αυτό το μεγάλο έργο που έκανε ο Καραμανλής; 

Αντι λοιπόν ο Καραμανλής να τοποθετήσει την εγκατάσταση που ήδη είχε εισαχθεί, να την θέσει σε λειτουργία κλπ, αυτός φόρτωσε την εγκατάσταση πίσω στα καράβια και την έστειλε πίσω στην Σοβιετία παρόλο που ήμασταν και είμαστε ελλειμματικοί σε ρεύμα και πληρώσαμε συν τοις άλλοις ποινική ρήτρα 30 εκατομμύρια δολλάρια. Και τον ερώτησα τον Καραμανλή επανειλημμένως και απο τηλεοράσεως: ''γιατί το έκανες αυτό''; Δώσε μας εξηγήσεις, να δω μπορείς να έχεις δίκιο. Πέραν απο κάτι προφάσεις ''αντιδρούν οι κάτοικοι'' και παρόμοια, καμία εξήγηση δεν εδώθει.  

Και τα ίδια με την επένδυση του Στρατή Ανδρεάδη για την κατασκευή του μεγαλύτερου διυλιστηρίου στον κόσμο. Όπως έχουμε ξαναγράψει:  

Ο ευπρεπής καθηγητής της ΑΣΣΟΕ, βιομήχανος, εφοπλιστής και τραπεζίτης Στρατής Ανδρεάδης τον οποίο διέλυσε δια νόμων ο γέρο Καραμανλής μετά την μεταπολίτευση ανοίγοντας τον δρόμο για τις πολυεθνικές και την -βάση πολιτικής απόφασης, υπό την καθοδήγηση του ξένου παράγοντα- αποβιομηχανοποίησης της χώρας και μετατρεποντάς την σε χώρα υψηλής εξάρτησης απο την δύση, τουριστικό προορισμό μόνον (...τα γκαρσόνια της ευρώπης...) και με την συνδρομή του Πασοκ σε παράδεισο των εργαζομένων στο δημόσιο μόνον. 

''...Όταν η ομάδα του Έλληνα επιχειρηματία Στρατή Ανδρεάδη ήθελε να κάνει ένα από τα μεγαλύτερα διϋλιστήρια αργού πετρελαίου του κόσμου για το σαουδαραβικό πετρέλαιο στην Πάχη των Μεγάρων, έπρεπε να κοπούν μερικά ελαιόδενδρα και πράγματι εκόπησαν 25.000 δένδρα εκ των 250.000.000 εκατομμυρίων δένδρων που έχει η Ελλάδα, δηλ. αμελητέος αριθμός. Με αυτό το δικαιολογητικό ο κ. Κων/νος Καραμανλής σταμάτησε την επένδυση. Και όταν οι επενδυτές κατέφυγαν στα δικαστήρια και θα δικαιώνονταν γιατί ήταν ιδιώτες, ο κ. Καραμανλής έκανε νόμο και απαγόρευσε την επένδυση. Επειδή δε οι δικαστές δικάζουν βάσει νόμου, δικαστικώς ο όμιλος Ανδρεάδη έχασε την υπόθεση, παρότι είχε δίκιο. Παρόλα αυτά όμως ο όμιλος Ανδρεάδη κατέφυγαν στα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Η διαμάχη κράτησε 11 χρόνια και τελικώς οι επενδυτές δικαιώθηκαν. Λέει δε σε κάποιο σημείο η απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου, « δεν μπορούμε να καταλάβουμε πώς είναι δυνατόν η ελληνική δικαιοσύνη να ανατρέπεται με αναδρομικούς νόμους». Καταδικάστηκε η Ελλάς ( δηλαδή ο φορολογούμενος πολίτης) να πληρώσει 16 εκατομμύρια δολλάρια και 1.000.000 ελβετικά φράγκα για κάθε έτος αναδρομικά απο το 1975...''

Και ερωτώ τον Καραμανλή να μας πει, ερωτώ και σήμερα τον Σημίτη, ερωτώ την Βάσω Παπανδρέου, ερωτώ να μας πει ένας κερατάς γιατί κάνανε αυτό το έγκλημα και δεν πήγε κανείς στο δικαστήριο. 

Επιμέλεια: Ξενοφών Οικονομικός  (9.6.2022) © copyright 4481/2017