Η υπονόμευση της ελληνικής χαλυβουργίας. Αναξιοποίητο το τεράστιο απόθεμα σιδηρομεταλλεύματος της Ελλάδος άνευ υψικαμίνου.

Ο Σωτήρης Αρ. Σοφιανόπουλος, όπως έχουμε γράψει και σε προηγούμενα κείμενά μας (εδώ, εδώ) αγωνίσθηκε ακούραστα για την Ελλάδα μας και την ανάδειξη των οικονομικών δυνατοτήτων της. Στα πλαίσια της δημόσιας δράσης του απέστειλε επιστολές σε πολλούς πολιτικούς, τους προέτρεψε να προχωρήσουν στην εκτέλεση έργων (υδροηλεκτρικά, αξιοποίηση ορυκτού πλούτου, καλλιέργεια σόγιας κλπ) ενώ παράλληλα εμφανιζόταν σχεδόν καθημερινά -σε επαρχιακούς κυρίως αλλά και μικρούς- τηλεοπτικούς σταθμούς των Αθηνών με σκοπό να αφυπνήσει τον έλληνα πολίτη.

Και η παρακάτω συζήτηση, που μέρος της έχουμε απομαγνητοφωνήσει, αποδίδοντας περιγραφικά τα όσα λέει ο Σ.Σοφιανόπουλος, πραγματοποιήθηκε το 1997 στο ραδιοφωνικό σταθμό των Αθηνών ''Ηρόδοτος 107,4 fm'' με τον δημοσιογράφο Κώστα Χούντα. 

Ο αναγνώστης μας θα βρει ενεργούς συνδέσμους στο παρακάτω κείμενο, που παραπέμπουν σε περαιτέρω πληροφόρηση για το αντίστοιχο θέμα, έχουν τοποθετηθεί επικεφαλίδες ανά θεματική ενότητα στο περιεχόμενο της συζήτησης και στο τέλος του κειμένου σημειώσεις για την καλύτερη πληροφόρηση των καλοπροαιρέτων αναγνωστών. Οι υπογραμμίσεις και επισημάνσεις με bold είναι δικές μας. 

Σημειώστε ότι το νόμισμα που αναφέρει ο Σ.Σ. είναι η δραχμή βέβαια (εν έτει 1996-97) εφόσον η χώρα δεν είχε ενταχθεί στο ευρώ ακόμη. Ωστόσο, τα συμπεράσματα είναι προφανή και χωρίς μετατροπή νομίσματος. 

Η ουσία της προσφοράς των λόγων του Σωτήρη Αρ. Σοφιανόπουλου

Ίσως κάποιος νομίζει ότι τα παρακάτω δεν έχουν καμμία αξία σε μια σύγχρονη παγκόσμια οικονομία στην οποία έχει επικρατήσει η χρηματοοικονομική και χρηματιστική οικονομία. Ωστόσο πιστεύουμε πως αυτό είναι ολότελα λανθασμένη τοποθέτηση. Οι βασικοί πυλώνες των Δημόσιων Οικονομικών όπως η πρωτογενή παραγωγή (γεωργία, κτηνοτροφία, αξιοποίηση ορυκτού πλούτου, υδρενέργεια κλπ), η μεταποίηση-δευτορογενής παραγωγή και όλοι οι τομείς της βαρειάς βιομηχανίας θα αποτελούν -ίσως έως εσχάτων καιρών- την ραχοκοκαλιά της τοπικής, περιφερειακής και παγκόσμιας οικονομίας. Ποια υπερδύναμη, ποιά μεγάλη χώρα δεν έχει ανεπτυγμένη πρωτογενή παραγωγή, δευτερογενή και βαρειά βιομηχανία; Ποιά; 

Εκτός των άλλων για εμάς τους έλληνες η οικονομική ιστορία, η ιστορία της βιομηχανίας μας που καταστράφηκε συνειδητά απο εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς αποτελεί ένα μεγάλο μάθημα για να μην ξανασυμβούν τα ίδια όταν πάλι κάποτε μπορέσουμε να κτίσουμε εξαρχής την παραγωγική οικονομία που πρέπει στην χώρα μας. Αρκετά άλλωστε με τις ουδέτερες οπτικές περί της οικονομίας, τις φιλοευρωπαϊκές ή φιλοδυτικές των -ισμών: φιλελευθερισμού, σχολής του Σικάγου κλπ- που και αυτές μάς κατέστρεψαν. 

Ας σκεφτούμε κάποτε πρώτα και μόνον την Ελλάδα, τις οικονομικές της δυνατότητες, την ιστορία των προγόνων μας -που όταν άκμασαν βασίστηκαν στην οικονομική τους ανάπτυξη πρώτα- και το τι της πρέπει. 

**** 

Η υψικάμινος της Ελληνικής Χαλυβουργίας

Το σχετικό άρθρο στο οποίο αναφέρομαι -σημειώνει ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος- είναι απο την

εφημερίδα ''Το Βήμα'' του 1966. Δυο σημεία μάς ενδιαφέρουν και εστιάζουμε: 

α. ενώ οι άλλες χώρες της Κοινής Αγοράς μείωναν την εισαγωγή χαλυβουργικών προϊόντων στις οικονομίες τους η Ελλάδα τις αύξησε κατά 98%

β. έφεραν σε απόγνωση την ελληνική χαλυβουργία με την Ιταλία τότε να κάνει τιμές dumping (1) συναγωνιζόμενη την ελληνική. Διπλή τιμή χρέωνε τότε η ΔΕΗ την ελληνική χαλυβουργία σε σχέση με την Ιταλική. 

Σημειώνω τα εξής: η υψικάμινος της χαλυβουργίας είναι αυτό το βιομηχανικό συγκρότημα το οποίο εκμεταλλεύεται το σιδηρομετάλλευμα που υπάρχει στην φύση. Κατόπιν το παραγώμενο το χρησιμοποιείς σε πολλαπλές χρήσεις. 

Γράφει σχετικά ο Δημήτρης Μπάτσης στο έργο του:  

''Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα'': ''...Αναφέρουμε ενδεικτικά για το σίδερο, στις διάφορες ποικιλίες που εμφανίζεται ότι ''εκτιμήσεις ξένων μεταλλειολόγων'' (Α.Δεληγιάννης: ''Η μεταλλουργία σιδήρου στην Ελλάδα'', ''Οικονομικά χρονικά'' αριθμ.9-10/15-10-1945) ''τα αναβιβάζουν εις την τάξιν μεγέθους των 100 εκατομμυρίων τόννων''. Αν και αυτό το ποσό θεωρήθηκε υπερβολικό (Δεληγιάννης, στο ίδιο) απο άλλους πιο συντηρητικούς μελετητές, πάντως είναι στοιχείο ενδεικτικό του μεγέθους των αριθμών γύρω απο τους οποίους στρέφεται η μελέτη των ειδικών. Υπάρχουν όμως εκτός απο τα πέντε κυριότερα μεταλλεία (Δεληγιάννης, στο ίδιο) και άλλα μεταλλεία που θεωρήθηκαν εξαντλημένα χωρίς να είναι (Σίφνος, Σέριφος, Γραμματικό Αττικής κ.α.). Απο την ορατή έκταση κοιτασμάτων Β. Ευβοίας θεωρείται σίγουρο ότι κλείνουν αποθέματα αρκετών δεκάδων εκατομμυρίων τόννων (Δεληγιάννης, στο ίδιο). 

Ό γεωλόγος – γεωφυσικός Δ. Κίσκυρας: (Βλ. «Ό ορυκτός μας πλούτος και οι δυνατότητες ανάπτυξης βαριάς βιομηχανίας στην Ελλάδα», «’Ανταίος», άριθ. 9, σελ. 210 – 212) υπολογίζει από τις συνθήκες μεταλλογένειας και των ως τώρα παραγωγή που προέρχεται από την εκμετάλλευση μέρους μόνο των γνωστών κοιτασμάτων ότι τα αποθέματα σιδηρομεταλλευμάτων φτάνουν τους 150.000.000 τόνους. Εκτός αυτό στη σιδηρομεταλλουργία χρησιμοποιούνται και υπολείμματα από την καύση του σιδηροπυρίτη (Δεληγιάννης, στο ίδιο), που πρέπει να θεωρούνται έτσι εφεδρική – βοηθητική ύλη της σιδηρομεταλλουργίας''.

Τώρα ο σιδηροπυρίτης είναι ένα άλλο ορυκτό το οποίο έχει η Ελλάδα σε πολύ μεγάλες ποσότητες και θα μπορούσε και αυτό να χρησιμοποιηθεί. Ο σιδηροπυρίτης είναι βασικά σίδερο υπό την μορφή κάποιου κράμματος, κάποιου άλατος (2). 

Η Ελληνική Χαλυβουργία των αδελφών Αγγελόπουλου

 

Η εκάστοτε κυβέρνηση υπονόμευσε την Ελληνική Χαλυβουργία 

Το συμπέρασμα κε Χούντα είναι -για να ξεκαθαρίσουμε το πράγμα και να μάς καταλάβει ο κόσμος- όταν βλέπουμε τους παλιατζήδες, τους τσιγγάνους κλπ οι οποίοι μαζεύουν το σκράπ, αυτά καταλήγουν στην χαλυβουργία η οποία και τα λιώνει με βολταϊκό τόξο και τα ξανακάνει σίδηρο. Είναι ηλεκτροβόρος βιομηχανία η χαλυβουργία. Η υψικάμινος αξιοποιεί το κοκ ήτοι το σιδηρομετάλλευμα που διαθέτει η Ελλάς ως ορυκτό.

 

Επανέρχομαι λοιπόν, η Ιταλία έδινε στις χαλυβουργίες της ηλεκτρικό ρεύμα στην μισή τιμή από ό,τι έδινε η ΔΕΗ στην ελληνική χαλυβουργία. Αυτό σε καταντάει να είσαι τελείως εκτός συναγωνισμού με αποτέλεσμα την τριετία 1990-1993 να μειώσει η ελληνική χαλυβουργία την παραγωγή της κατά 300.000 τόνους. Σημειώστε ότι η Πεσινέ, με αυτή την αποικιοκρατική σύμβαση που είχε υπογράψει έπαιρνε το ηλεκρτικό ρεύμα κάτω του κόστους.

Προσέξτε τώρα, είπαμε ό,τι η ελληνική χαλυβουργία μείωσε την παραγωγή της κατά 300.000 τόνοι, η χαλυβουργία των Αγγελοπουλαίων εννοώ. Όμως 300.000 τόνοι είναι 300.000.000 κιλά, κι αν βάλουμε μια δραχμή το κιλό είναι 300.000.000 δρχ. Αν βάλουμε 2 δρχ το κιλό είναι 600.000.000 δρχ. Αν βάλουμε 4 δρχ το κιλό είναι 1 δις 200 εκατομμύρια δρχ. Για να καταλήξουμε λοιπόν, η Ιταλική κυβέρνηση προάσπιζε την Ιταλική χαλυβουργία. Η ελληνική κυβέρνηση δεν προάσπισε την ελληνική χαλυβουργία.

Δεν είναι το θέμα της Χαλυβουργίας προσωπικό κε Χούντα, δεν είναι θέμα των Αγγελοπουλαίων που ξεκίνησαν το 1925 απο την ορεινή Αρκαδία είναι ότι κάποιος κάτι ξεκίνησε και αυτό πρέπει να το διατηρούμε ως κόρην οφθαλμού. Η ΧΡΩ.ΠΕΙ. ξεκίνησε το 1883, 42 χρόνια νωρίτερα απο τους Αγγελοπουλαίους. Ούτε την ΧΡΩ.ΠΕΙ. στήριξε το ελληνικό κράτος. Εγώ δεν ζήτησα στήριξη απο το κράτος ζήτησα ελευθερία: ''αφήστε με κύριοι να κάνω την δουλειά μου όπως εγώ ξέρω''. Και η απάντηση του ελληνικού κράτους ήταν: ''όχι δεν θα την κάνεις και θα σε κλείσουμε''. Και τελικά έκλεισαν την ΧΡΩ.ΠΕΙ. 

Ο Δημήτρης Αγγελόπουλος (1907-1986), ο ιθύνων νους της Ελληνικής Χαλυβουργίας (μαζί με τα δυο του αδέλφια) τον Παναγιώτη Αγγελόπουλο ο οποίος επίσης μόχθησε στην Χαλυβουργική και υπήρξε μέγας ευεργέτης και τον Άγγελο Αγγελόπουλο (1904-1995) Πανεπιστημιακό και διοικητή της Εθνικής Τράπεζας.

 

Οι ΗΠΑ δεν ήθελαν την παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδος
 

Το 1958 ένας γερμανός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μπραουνσβάϊχ είπε: ''...ότι για να καταλάβετε κύριοι ότι βιομηχανία δεν είναι μόνον τα μηχανήματα αλλά και το επίπεδο του λαού πόσο είναι γνώστης των τεχνολογιών αυτών και η βιομηχανοποίηση της οικονομίας κλπ...'' Και ανέφερε ως παράδειγμα την Ελλάδα. Δηλαδή ανέφερε την Ελλάδα στην οποία είχαν δώσει οι Γερμανοί μια υψικάμινο της Βρέμης το 1947 ως μέρος πολεμικής αποζημείωσης κι έχουμε -είπε- σήμερα 1958, δηλαδή την έχουμε δώσει 13 χρόνια και πληρώνουν του κόσμου τα ενοίκια και η υψικάμινος είναι ακόμη στην Γερμανία.

Προσέξτε όμως την ουσία της υποθέσεως κύριε Χούντα, έστω κι αν δεν έχει διευκρινιστεί πλήρως. Η ουσία λοιπόν είναι πως οι Αμερικάνοι (και εδώ) δεν επέτρεψαν την μεταφορά στην Ελλάδα και λειτουργία της υψικαμίνου. Σχετική βιβλιογραφία έχει στην διάθεσή του ο κος Βασιακώστας. Κι εγώ ερωτώ με την σειρά μου: γιατί κύριοι Αμερικανοί δεν θέλατε να έλθει η υψικάμινο στην Ελλάδα; Τι είχατε κατά της Ελλάδος; Αλλά αν πάμε λίγο πιο πίσω ακόμη θα δείτε ότι οι σιωνιστές της Αμερικής ήταν αυτοί που εμπόδισαν στην πραγματικότητα.

Όταν μετά απο πολλά χρόνια οι Αγγελοπουλαίοι στήσανε την υψικάμινο της χαλυβουργίας τους τέθηκε το ερώτημα πως θα την λειτουγήσουν. Διότι δεν έχεις σε καμία χώρα άνοδο της μεταλλουργίας και της μεταλλοπαραγωγής του σιδήρου εάν δεν έχεις αποθέματα διότι τα μεταφορικά και οι αποστάσεις παίζουν σημαντικό ρόλο εις το κόστος.

Επανέρχομαι στα αποθέματα σιδηρομεταλλέυματος της Ελλάδας απο τα οποία ετροφοδοτείτο και δύναται να ξανατροφοδοτηθεί η υψικάμινος της ελληνικής χαλυβουργίας. Προσέξτε όσα γράφει ο Δημήτρης Μπάτσης για το θέμα. Διότι η συμβολή του Δημήτρη Μπάτση ποιά ήταν; Η μεγάλη του συμβολή ήταν ότι συγκέντρωσε σε ένα πόνημα όσα στοιχεία υπήρχαν διάσπαρτα απο πλείστους όσους συγγραφείς-επιστήμονες και τα πρόσφερε σε ένα συγκροτημένο ευρετήριο με το οποίο μπορείς να ασχοληθείς. Διότι όταν ασχοληθείς με την σιδηρομεταλλουργία είναι δεκάδες οι τόμοι που μπορείς να ασχοληθείς και θα χάσεις τον μπούσουλα. Κανένας πολιτικός δεν μπορεί να μπει σε αυτήν την διαδικασία. Ο πολιτικός πρέπει να έχει μια σφαιρική εικόνα των πραγμάτων και να δώσει την κατεύθυνση. Η οποία κατεύθυνση όχι μόνον δεν δόθηκε στην Ελλάδα αλλά σταμάτησε, μποϋκοταρίστηκε, τορπιλίστηκε και όχι μόνον φθάσαμε σε αυτό το σημείο αλλά ακόμη και σκοτώσανε ανθρώπους οι οποίοι είχαν το θάρρος να γράψουν και να μιλήσουν. Όπως ακριβώς έγινε με τον Μπάτση. 

 

Η εκτέλεση του Δημ.Μπάτση, η καπηλεία του ονοματός του απο το ΚΚΕ και η εξαφάνιση του βιβλίου του: ''Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα''.

 

Διότι όταν μιλάμε για τον Δ.Μπάτση που έγραψε το βιβλίο το 1947, τον εκτέλεσαν το 1952. Τούς πήρε 7 ολόκληρα χρόνια για να σκηνοθετήσουν αυτό το αίσχος της δολοφονίας του. Εγώ κε Χούντα, αν με αξιώσει ο Θεός, θα κάνω αναψιλάφηση της δίκης του Δημήτρη Μπάτση για να αποδείξω στον ελληνικό λαό ότι το κράτος το ελληνικό είναι ανθελληνικό. Ο δε τότε πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας δεν ήτο ο Πλαστήρας που ξέραμε διότι ήτο παρά πολύ άρρωστος και απόδειξη ήτο ότι τον επόμενο χρόνο πέθανε και δεν είχε τις σωματικές δυνάμεις να αντιδράσει σε αυτό το αίσχος. Εγώ ντρέπομαι που πήραμε αυτόν τον άνθρωπο που γράφει τόσο ωραία πράγματα για την πατρίδα του, ανεξαρτήτως αν ήτο αριστεράς ιδεολογίας όσον αφορά την γενική πολιτική του κατεύθυνση. Είχε άλλωστε μια άποψη ο άνθρωπος, αυτό δεν είναι κατακριτέο. Ούτε ο άνθρωπος, ο ψηφοφόρος είναι κατακριτέος. Η φιλοσοφία του κομμουνισμού είναι κατακριτέα όπως την ανέπτυξε και την έφθασε εδω που την έφθασε ο σιωνισμός, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. 

 

Πιάσανε λοιπόν τον Μπάτση, τον εξετέλεσαν και θάψανε το βιβλίο του για 30 ολόκληρα χρόνια. Είναι τόσο ξεκάθαρο ότι το ελληνικό κράτος δολοφόνησε αυτόν τον άνθρωπο που το θέμα δεν σηκώνει καμία αμφιβολία, ούτε τόση δα. Διότι γιατί δεν έγινε το ίδιο με κάποιον άλλον; Ό,τι ο Μπάτσης ήξερε για την Ελλάδα είναι γραμμένο σε αυτό το βιβλίο. Πως είναι δυνατόν να κατακρίνεται κάποιος για ένα βιβλίο που έχει γράψει; Έχει καμία λογική αυτό; Εν πάση περιπτώσει, τι έγινε στην συνέχεια; Έβαλαν το Κομμουνιστικό Κόμμα και καπέλωσε το βιβλίο εμφανίζοντας τον Μπάτση σαν κομμουνιστή, οι έλληνες που σε ποσοστό άνω του 90% δεν είναι κομμουμιστές σου λένε: ''άστο αυτό είναι κομμουνιστικό πόνημα'' και το περιφρόνησαν, άνευ λογικής, συναισθηματικά. Απο την άλλη το κομμουνιστικό κόμμα δεν το προώθησε και το βιβλίο εξαφανίσθηκε και παραμένει εξαφανισμένο. Είναι η πρώτη φορά που μέσα απο την εκπομπή σας στο Ράδιο-Ηρόδοτος και στο High-channel και το Τηλετώρα που κάνω γνωστό το βιβλίο αυτό του Δημήτρη Μπάτση.

 

Ελλάς: η πρώτη χώρα της Ευρώπης σε αποθέματα σιδηρομεταλλεύματος 

Είμαστε πιθανώς η μοναδική χώρα της Ευρώπης που έχει αποθέματα σιδηρομεταλλεύματος άνω των 150 εκατομμυρίων τόνων και επομένως όχι μόνον είναι αυτάρκης σε σίδηρο, δηλαδή οτιδήποτε απο σίδηρο θα μπορούσε να γινόταν στην Ελλάδα αλλά και να είχαμε τεράστιες εξαγωγές στο εξωτερικό. Αν πάρουμε την Ιαπωνία για παράδειγμα δεν έχει κανένα μετάλλευμα, τα κάνει όλα εισαγωγή και παρόλα αυτά έχει αυτοκινητοβιομηχανία και την μεγαλύτερη ναυπηγική βιομηχανία παγκοσμίως. Προσεγγίζοντας την γενική προς την ειδική εικόνα τώρα προσέξτε: οι έλληνες έχουν το 27% της παγκόσμιας ναυτιλίας στον έλεγχό τους, κάθε χρόνο επιπλέον ναυπηγούν 50 νέα πλοία. Εάν λοιπόν η Ελλάδα έβαζε ως στόχο να αξιοποιήσει το σιδηρομετάλλευμά της, να προχωρήσει στην παραγωγή χάλυβα της ναυπηγικής βιομηχανίας -υπάρχουν πολλών ειδών- και κατόπιν προχωρούσε στην ναυπήγηση αυτών των 50 νέων πλοίων εντός Ελλάδας τότε οι έλληνες θα τρώγαμε με χρυσές μασέλες μόνον απο την καθετοοποίηση αυτή της οικονομίας μας. Γιατί τώρα είναι εφικτό αυτό; Διότι σύμφωνα και με το πόνημα του Δημητρίου Μπάτση η Ελλάδα έχει την δυνατότητα παραγωγής κωκ απο 6.000 έως 8.000 θερμίδες ανά κιλό με 700 έως 800 δρχ το κιλό όταν το εισαγώμενο κάρβουνο κόστιζε 1.200 δρχ. ανά κιλό. 

 

Η εκτέλεση του ιθύνοντος νου της Ελληνικής Χαλυβουργίας Δημητρίου Αγγελοπούλου 

Ο εις εκ των αδελφών Αγγελόπουλου, ο ιθύνων νους της Χαλυβουργικής, ο Δημήτριος Αγγελόπουλος,  είχε ζητήσει αντί να κλείσει η μοναδική υψικάμινος της Ελλάδος, όπως απαιτούσε η Κοινή Αγορά της ΕΟΚ να κλείσει μια άλλη απο τις δεκάδες που είχαν κάποιες χώρες όπως η Γερμανία, η Ιταλία κλπ. Πράγμα που δεν έγινε απο την ελληνική κυβέρνηση αποδεκτόν ούτε δόθηκε καμία μάχη απο αυτήν. Και όλα αυτά ενώ η Γερμανία είχε δεκάδες υψικαμίνους αλλά δεν έχει δικό της σιδηρομετάλλευμα το οποίο εισήγαγε απο την Ισπανία και Σουηδία. Επομένως αυτό που πήγε να ανθίσει δηλαδή η ανάπτυξη της ελληνικής χαλυβουργίας με την υψικάμινο κόπηκε βίαια με την απόφαση αυτή της κυβέρνησης και την εκτέλεση του Δημήτρη Αγγελόπουλου (3) απο την 17 Νοέμβρη. Ο Δημήτρης Αγγελόπουλος ήταν τότε 82 ετών κι έδινε μάχες με τους πολιτικούς να παραμείνει ανοιχτή η υψικάμινος για το καλό της Ελλάδος και της βιομηχανίας της. Η 17 Νοέμβρη όμως σκότωσε και τον Αλέξανδρο-Αθανασιάδη Μποδοσάκη ο οποίος ήταν ανιψιός του Πρόδρομου Μποδοσάκη (4) και ανέλαβε τα ηνία των μεγάλων βιομηχανιών μετά τον θάνατο του θείου του. 

Ο Αλέξανδρος Αθανασιάδης-Μποδοσάκης (1929-1988) ο οποίος διήυθυνε τις επιχειρήσεις που κληροδότησε απο τον θείο του και ίσως τον μεγαλύτερο βιομήχανο της Ελλάδος Πρόδρομο Μποδοσάκη. Ο Αλέξανδρος Μποδοσάκης υπήρξε φίλος και συνεργάτης του Σωτήρη Σοφιανόπουλου.

 

Σημειώσεις:

Σημείωση 1: Dumping: Ότι δεν µπορούν να αγοράσουν οι εισβολείς (βλέπε Γερμανία, ΔΝΤ, πολυεθνικές κλπ) σε τιµές ευκαιρίας, φροντίζουν να το κλείσουν – µε τη µέθοδο του damping (σηµαίνει ότι, κερδίζω στη δική µου χώρα, οπότε µπορώ να πουλάω κάτω από το κόστος σε µία άλλη, µέχρι να κλείσω τους ανταγωνιστές µου, αυξάνοντας µετά τις τιµές).

Σε γενικές γραµµές λοιπόν, µειώνουν τις τιµές πώλησης τους κάτω από το κόστος, µε αποτέλεσµα οι τοπικές βιοµηχανίες να αδυνατούν να ανταπεξέλθουν µε τον ανταγωνισµό. Εποµένως, είτε χρεοκοπούν, είτε πωλούνται σε εξευτελιστικές τιµές στους εντολοδόχους του ∆ΝΤ (ή της Γερµανίας, στην περίπτωση της Ελλάδας).

Σημείωση 2: Ο σιδηροπυρίτης (αγγλ. pyrite) είναι θειούχο ορυκτό του σιδήρου. Η ονομασία του προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις «σίδηρος» και «πυρ», επειδή πιστευόταν ότι γεννά πυρ (φωτιά), καθώς παρήγαγε σπίθες, όταν τριβόταν σε σκληρές μεταλλικές επιφάνειες. Ο όρος παρέμεινε και διεθνοποιήθηκε, αν και παλαιότερα αναφερόταν σχεδόν σε όλα τα μικτά θειούχα. Παλαιότερα ονομαζόταν και ψευδοχρυσός (αγγλ. "fools gold"), λόγω του χρώματός του, που μοιάζει με αυτό του αυτοφυούς χρυσού, από τον οποίο, ωστόσο, διακρίνεται εύκολα λόγω της πολύ μεγαλύτερης σκληρότητάς του (6,5 έναντι 2,5 του χρυσού) και της μέλαινας γραμμής κόνεως (η του χρυσού είναι κίτρινη).

Ανευρίσκεται σε όλα τα γεωλογικά περιβάλλοντα: Αποτελεί επουσιώδες ορυκτό σε πυριγενή πετρώματα, ανευρίσκεται σε υδροθερμικές φλέβες συνδεόμενος με τα υπόλοιπα μικτά θειούχα (γαληνίτη, σφαλερίτη, μαρκασίτη, χαλκοπυρίτη, αρσενοπυρίτη) και σε κοιτάσματα προερχόμενα από μεταμορφώσεις επαφής, καθώς και σε ιζηματογενείς αποθέσεις.

Μολονότι κρυσταλλώνεται στο κυβικό σύστημα, εμφανίζει ατελή συμμετρία, επειδή οι κρυσταλλικές έδρες (ιδιαίτερα των κυβικών κρυστάλλων) εμφανίζουν ραβδώσεις. Η πολυμορφική παραλλαγή του ονομάζεται μαρκασίτης και κρυσταλλώνεται στο ορθορομβικό σύστημα.

Στην Ελλάδα υπάρχει στον Μαδέμ Λάκκο (Στρατώνι Χαλκιδικής), στη νήσο Σέριφο, κ.α. Απαντά σε πολλά μέρη του κόσμου μαζί με άλλα μικτά θειούχα. Από τα σημαντικότερα κοιτάσματά του είναι αυτά στην Βολιβία, στις ΗΠΑ, στο Περού στην Ισπανία και στη νήσο Έλβα. Κοιτάσματά του απαντούν επίσης στην Ναμίμπια, στην Γκάνα, στην Ζάμπια και στην Δημοκρατία της Νότιας Αφρικής. 

Χρησιμοποιείται κυρίως στην βιομηχανία παρασκευής του θειικού οξέος. Χρησιμοποιείται, επίσης, στην παρασκευή θειικών αλάτων του σιδήρου, τα οποία έχουν ευρύτατη εφαρμογή στην παρασκευή μελανιών, χρωμάτων και βαφών συντήρησης, καθώς και απολυμαντικών. 

 

Σημείωση 3: Ο Δημήτριος Αγγελόπουλος (Βλαχορράπτης Αρκαδίας, 1907 – 8 Απριλίου 1986) ήταν Έλληνας βιομήχανος και πρόεδρος της Χαλυβουργικής.

Γεννήθηκε στο χωριό Βλαχορράπτη της Αρκαδίας και ήταν γιος του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, προέδρου του χωριού, και της Χριστίτσας Παπαθανασίου. Αδέλφια του ήταν οι Άγγελος Αγγελόπουλος, Παναγιώτης Αγγελόπουλος, και Γιάννης Αγγελόπουλος, και ανηψιός του ο Γιάννης Παπαθανασίου, πρώην υπουργός Οικονομικών. Από το 1922 η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ο πατέρας του είχε ιδρύσει μια βιοτεχνία κατασκευής συρματοπλεγμάτων. Υπήρξε στενός φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου.

Τον Απρίλιο του 1986, και ενώ περπατούσε στην οδό Κανάρη στο Κολωνάκι, δολοφονήθηκε από την τρομοκρατική οργάνωση 17 Νοέμβρη. Ειδικότερα, πυροβολήθηκε εν ψυχρώ από έναν ένοπλο (που αργότερα επικηρύχθηκε με 50 εκατ. δρχ.), μπροστά στα μάτια δεκάδων ανθρώπων. Κατοικούσε στο Κολωνάκι. Ήταν παντρεμένος με την Τασία Σταυροπούλου και δεν είχε αποκτήσει παιδιά.

Επιχειρηματική δραστηριότητα Δημήτρη Αγγελόπουλου

Σε νεαρή ηλικία άρχισε να εργάζεται στην οικογενειακή επιχείρηση. Με τον πατέρα του και τα αδέλφια του άρχισαν το 1925 εμπόριο ειδών σιδήρου και ξύλου. Το 1932 ίδρυσαν[2] μαζί με τον πατέρα του Θεόδωρο και τους αδερφούς του Δημήτρη και Γιάννη, στην οδό Πειραιώς 197, επιχείρηση με την επωνυμία «Ελληνικά Συρματουργεία Θ. Α. Αγγελόπουλος & Υιοί». Τα σύρματα που παρασκεύαζαν αποτελούσαν την πρώτη ύλη για γαλβανισμένα συρματοπλέγματα, καρφιά και τα πεταλόκαρφα «Άλφα». Το 1938 δημιούργησαν μια εγκατάσταση ηλεκτρικών κλιβάνων 6 έως 8 τόνων, στους οποίους έκαναν παραγωγή χάλυβα για οπλισμό σκυροδέματος.

Η επιχειρηματική του δραστηριότητα σταμάτησε στη διάρκεια της Κατοχής, όμως στις 3 Μαρτίου 1948 ίδρυσαν τη Χαλυβουργική Α.Ε., που στα επόμενα χρόνια αναπτύχθηκε και αποτέλεσε την πρώτη βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα και το 1951, με τη βοήθεια του Σχεδίου Μάρσαλ, μετέφεραν την επιχείρηση στην Ελευσίνα. Το 1953 άρχισε η λειτουργία ηλεκτρικών κλιβάνων των 20 τόνων και στις 27 Ιουλίου 1963 άρχισε η παραγωγή χυτοσίδηρου και χάλυβα από σιδηρομετάλλευμα, όταν έγιναν τα εγκαίνια της πρώτης υψικαμίνου στην Ελλάδα.

Ο ιδρυτής της Ελληνικής Χαλυβουργίας κος Δημήτρης Αγγελόπουλος μεταφέρεται νεκρός στο νοσοκομείο. Λίγο πριν είχε μιλήσει το 45άρι της οργάνωσης 17 Νοέμβρη made in USA by CIA.

 
Τον Σεπτέμβριο του 1972 η εταιρεία εγκαινίασε τη δεύτερη υψικάμινό της και άρχισε εξαγωγές σιδήρου, ενώ σταδιακά δημιούργησε επιχειρήσεις όπως, η «Geselschaft» στην Ελβετία, η «Alpha Steel» στο Κάρντιφ της Ουαλίας, η «Beta Steel» στην Ιντιάνα στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπό τον έλεγχο της «Crédit Industriel Société Anonyme». Στη δεκαετία του 1980 ήταν ο μεγαλύτερος ιδιώτης παραγωγός χάλυβα παγκοσμίως, ενώ η ετήσια παραγωγή της Χαλυβουργικής στην Ελλάδα έφτανε τους 2,5 εκατ. τόνους. Παράλληλα τοποθέτησε κεφάλαια σε ναυτιλιακές και άλλες επιχειρήσεις δημιουργώντας τη «Metrofin», τη «Metrostar» και τη «Navistar», με πλοία κυρίως δεξαμενόπλοια, ενώ επένδυσε σε τίτλους τραπεζών όπως η «Union Bank of Switzerland» στην Ελβετία και σε ακίνητα.

Μέχρι και τον θάνατό του θεωρείτο ο «ιθύνων νους» της οικογένειας Αγγελόπουλου.

Σημείωση 4: Ο Αλέξανδρος Αθανασιάδης-Μποδοσάκης (1929 - 1 Μαρτίου 1988) ήταν Έλληνας βιομήχανος. Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του Ιορδάνη Αθανασιάδη. Μετά τον θάνατο του θείου του, Πρόδρομου Μποδοσάκη - Αθανασιάδη, κληρονόμησε τις επιχειρήσεις του αναλαμβάνοντας διευθύνων σύμβουλος της Ανώνυμου Εταιρείας Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων.

Ο Αλέξανδρος Μποδοσάκης με την κόρη του (φώτο). Θα δολοφονηθεί άνανδρα απο τα πρακτοράκια της 17 Νοέμβρη. Υπήρξε ένα ακόμη θύμα στην σειρά των μεγαλοβιομηχάνων της Ελλάδος. Τον θανατό του θα ακολουθήσει το κλείσιμο και η στοχευμένη χρεωκοπία απο την πλευρά του κράτους των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας που είχε ιδρύσει και συνδιευθύνει με τον θείο του Πρόδρομο Μποδοσάκη (ΠΥΡΚΑΛ, ΛΙΓΝΙΤΟΛ, ΧΗΜΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΚΑΙ ΛΙΠΑΣΜΑΤΑ ΑΕ κ.α.)

Κατοικούσε στην Εκάλη. Ήταν παντρεμένος με την Ελένη Παναγιωτοπούλου και είχαν αποκτήσει δύο κόρες.Την 1η Μαρτίου 1988 δολοφονήθηκε από την τρομοκρατική οργάνωση ''17 Νοέμβρη'' μέσα στο αυτοκίνητό του, το οποίο ήταν ακινητοποιημένο προ φωτεινού σηματοδότη επί της λεωφόρου Κηφισίας στο ύψος του Ψυχικού. Δέχθηκε πέντε σφαίρες και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο "Υγεία", όπου και εξέπνευσε.

Ο Πρόδρομος Μποδοσάκης (1890-1979) με τον ανιψιό του Αλέξανδρο Αθανασιάδη-Μποδοσάκη. (φώτο)

 Επιμέλεια: Ξενοφών Οικονομικός (18.5.2022) ©

 

Copyright 4481/2017